Vroeg op, snel ontbeten en dan op zoek naar de gids voor het bezoek aan het Indio Maíz nationaal park. Gelukkig hadden we groepke van 4 man want gids en boot kosten 75 dollar.
Eerst dus met een bootje nog 30 kilometer verder het woud in en dan te voet op pad. Weer heel mooi maar voor mij begint het wel een gewoonte te worden; de prijs van 3 keer M-Amerika te doen natuurlijk. Maar we hadden een goede gids en ik heb echt wel èèn en ander bijgeleerd. Zo hebben we een plant gezien die bij aanraking zijn bladeren sluit en leerden we vruchten kennen waarmee de indiaanse bevolking zich camoefleerden.
Ook mocht ik kennismaken met een verdovend blad. De gids trok een blad van een plant en ik moest daar een stuk afbijten, enkele seconden op kauwen en dan uitspuwen. Een 20 tal seconden later werden mijn tong en lippen gevoelloes alsof ik een spuitje bij de tandarts gekregen had. En dit dus al door slechts enkele seconden op het blad te kauwen; geweldig toch die natuur.
We leerden ook over wandelende bomen, jaja bomen en geen takken. Dit is een soort van palmboom die zon nodig heeft en zich aldus verplaatst zodat hij zoveel mogelijk zonlicht krijgt. Hij kan zich tot 20 cm. per jaar verplaatsen. Deze boom heeft niet 1 stam natuurlijk maar een heel deel kleine stammetjes die aangroeien en afbreken volgens dat de boom zich verplaatst. Ook leerden we dat, indien je dorst hebt in het woud, water binnen handbereik is nml. in lianen.
Ook een soort boom gezien waar allemaal naalden van ne centimeter of 10 aangroeien en die zo sterk als ijzer zijn; werd gebruikt als naald om te naaien en als gifpijl in blaaspijpen.
Veel dieren zagen we hier niet maar toch oa. een kleine gifkikker en een kikker die zich als blad vermomd.
Nadien zijn we dan een zijrivier opgevaren waar we een 4 tal kleine krokodillen zagen zonnen. Een beetje verder zijn we in die rivier dan gaan zwemmen, cool zenne.
Dan nog apen gezien en natuurlijk mooie vogels en vlinders waaronder mijn favoriet de Bleu Morph.
Weer een mooie belevenis al kan je nog verder het woud intrekken maar dan begint het wel meer op een expeditie te lijken en kost het hèèl veel geld.
zondag 24 januari 2010
vrijdag 22 januari 2010
In de haven nog een uur op mijn rugzak moeten wachten want deze lag in het ruim van de ferry en over het luik ervan lagen allemaal grote trossen bananen.
Dan een biljet voor de boot naar El Castillo gekocht en nog even de tijd om in San Carlos rond te wandelen. Dit is een stadje waar de meeste toeristen zo snel mogelijk weg willen, maar ik hou van die M-Amerikaanse drukte op de straat. Men verkoopt er vanalles en nog wat, er is een overdekt marktje en ook rondgelopen het drukke busstation is altijd wel wat te beleven.
Dan een bootje in om via de rivier nog 50 km. Verder de jungle in te gaan.
In de boot nog 2 toeristen en dus direct gevraagd of ze de volgende dag mee op tour wilden gaan. Gelukkig wel dus en zo konden we de kost van 75 dollar delen.
Hier dan ingecheckt in een mooi koloniaal houten hotel waar we de enige toeristen waren. We kregen de beste kamers met zicht op de rivier aan de goedkoopste prijs. Weinig toeristen dus maar je zit hier dan ook ver van de bewoonde wereld. Dat bekent ook dat internet soms werkt en ook dat urenlange elektriciteit pannes hier een normaal iets is.
's Avonds hier een biefstuk gegeten met een heel lekkere groentenschotel erbij; van welk dier die biefstuk was weet ik niet maar de pikante saus erover maakte die lederen lap best eetbaar. Amai, al bijna een ganse week in Nicaragua en nog geen enkele hamburger gegeten...
Dan een biljet voor de boot naar El Castillo gekocht en nog even de tijd om in San Carlos rond te wandelen. Dit is een stadje waar de meeste toeristen zo snel mogelijk weg willen, maar ik hou van die M-Amerikaanse drukte op de straat. Men verkoopt er vanalles en nog wat, er is een overdekt marktje en ook rondgelopen het drukke busstation is altijd wel wat te beleven.
Dan een bootje in om via de rivier nog 50 km. Verder de jungle in te gaan.
In de boot nog 2 toeristen en dus direct gevraagd of ze de volgende dag mee op tour wilden gaan. Gelukkig wel dus en zo konden we de kost van 75 dollar delen.
Hier dan ingecheckt in een mooi koloniaal houten hotel waar we de enige toeristen waren. We kregen de beste kamers met zicht op de rivier aan de goedkoopste prijs. Weinig toeristen dus maar je zit hier dan ook ver van de bewoonde wereld. Dat bekent ook dat internet soms werkt en ook dat urenlange elektriciteit pannes hier een normaal iets is.
's Avonds hier een biefstuk gegeten met een heel lekkere groentenschotel erbij; van welk dier die biefstuk was weet ik niet maar de pikante saus erover maakte die lederen lap best eetbaar. Amai, al bijna een ganse week in Nicaragua en nog geen enkele hamburger gegeten...
donderdag 21 januari 2010
Vandaag weer lekker ontbijt met een verse mango fruitsap en een grote schotel fruit. Om een uur of 11 uitgecheckt en dan weer met pak en zak op weg naar een nieuwe bestemming, het uiterste zuiden van het land aan de grens met Costa Rica.
Ik hoopte om daar de volgende dag om 9 uur toe te komen... Het werd echter om 13 uur.
Eerst dus een eindje in een volledig versleten bus. Onderweg een lekke band gehad maar dat gebeurd hier zo dikwijls en de chauffeur en zijne hulp hadden minder dan 10 minuten nodig om een nieuwe (allé ik moet eigenlijk zeggen andere want ook die band was volledig versleten) te steken.
Dan in het stadje Altagracia gevraagd naar enig mogelijk vervoer richting haven, 3 km. Verderop... Niet dus, ik zou die ganse weg met al mijn bagage in een brandende zon moeten lopen, ppppfffff!
Ikke dan maar op weg, ne keer of 3 de richting gevraagd want niemand leek echt zeker te zijn. Dan, opeens na 500 meter gelopen te hebben kwam er een gastje van een jaar of 12 met een kleine zelfgemaakte bakfiets aangereden. Hij vroeg of hij mij en mijn bagage naar de haven moest voeren, twas zelfs gratis zij hij. Natuurlijk jongen, doe maar. Ik voelde mij wel een beetje raar om mij zo te latent voeren maar twas toch weer een leuke belevenis. Toen we aan de haven kwamen was ik zo blij dat ik hem omgerekend ongeveer 1 Euro gegeven heb , wat hier dus wel veel geld is voor zone jonge gast. Ook nog nen tikbal aan hem en zijn broertje, die ons de ganse tijd gevolgd was, gegeven.
In de haven dan nog een paar uur op de ferry moeten wachten, ondertussen een klapke gedaan met de flik van dienst. Ook nog met een gids die ik op de vulkaan tegen gekomen was en die de meest onwaarschijnlijke verhalen vertelde over al die vrouwelijke toeristen die met hem naar bed willen. Ik heb het allemaal met een korrelke zout genomen maar ik heb toch goed gelachen met al zijn verhalen.
Eindelijk om 18 kwam de ferry aan en om 19 uur, reeds donker, vertrokken we voor een nachtelijke tocht van 11 uur naar SanCarlos, niet meer dan een kleine gemeente in het zuiden aan de Río San Juan gelegen. Ik had verwacht om één van de weinige toeristen te zijn maar we waren toch met zo'n 30 backpackers vanuit de hele wereld tesamen dus met een heleboel Nicaraguanen.
Zoals mijn reisgids mij aanrade, gewoon op het eerste verdiep een plekje op de grond uitgezocht. Eerst nog vol bewondering naar de schimmen van de 2 vulkanen gekeken en dan vlug mijn stuk zeil open geplooid en proberen te slapen, mijn rugzak als kussen gebruikende. Ik val dus echt overal int slaap en het was al weer middernacht gepasseerd voor ik het besefte. Ondeweg nog 2 stops gemaakt en goed uitgerust om iets voor 6 uur aangekomen. Waar ik eerst Zo tegenop zag is weer een hele leuke belevenis gebleken.
Ik hoopte om daar de volgende dag om 9 uur toe te komen... Het werd echter om 13 uur.
Eerst dus een eindje in een volledig versleten bus. Onderweg een lekke band gehad maar dat gebeurd hier zo dikwijls en de chauffeur en zijne hulp hadden minder dan 10 minuten nodig om een nieuwe (allé ik moet eigenlijk zeggen andere want ook die band was volledig versleten) te steken.
Dan in het stadje Altagracia gevraagd naar enig mogelijk vervoer richting haven, 3 km. Verderop... Niet dus, ik zou die ganse weg met al mijn bagage in een brandende zon moeten lopen, ppppfffff!
Ikke dan maar op weg, ne keer of 3 de richting gevraagd want niemand leek echt zeker te zijn. Dan, opeens na 500 meter gelopen te hebben kwam er een gastje van een jaar of 12 met een kleine zelfgemaakte bakfiets aangereden. Hij vroeg of hij mij en mijn bagage naar de haven moest voeren, twas zelfs gratis zij hij. Natuurlijk jongen, doe maar. Ik voelde mij wel een beetje raar om mij zo te latent voeren maar twas toch weer een leuke belevenis. Toen we aan de haven kwamen was ik zo blij dat ik hem omgerekend ongeveer 1 Euro gegeven heb , wat hier dus wel veel geld is voor zone jonge gast. Ook nog nen tikbal aan hem en zijn broertje, die ons de ganse tijd gevolgd was, gegeven.
In de haven dan nog een paar uur op de ferry moeten wachten, ondertussen een klapke gedaan met de flik van dienst. Ook nog met een gids die ik op de vulkaan tegen gekomen was en die de meest onwaarschijnlijke verhalen vertelde over al die vrouwelijke toeristen die met hem naar bed willen. Ik heb het allemaal met een korrelke zout genomen maar ik heb toch goed gelachen met al zijn verhalen.
Eindelijk om 18 kwam de ferry aan en om 19 uur, reeds donker, vertrokken we voor een nachtelijke tocht van 11 uur naar SanCarlos, niet meer dan een kleine gemeente in het zuiden aan de Río San Juan gelegen. Ik had verwacht om één van de weinige toeristen te zijn maar we waren toch met zo'n 30 backpackers vanuit de hele wereld tesamen dus met een heleboel Nicaraguanen.
Zoals mijn reisgids mij aanrade, gewoon op het eerste verdiep een plekje op de grond uitgezocht. Eerst nog vol bewondering naar de schimmen van de 2 vulkanen gekeken en dan vlug mijn stuk zeil open geplooid en proberen te slapen, mijn rugzak als kussen gebruikende. Ik val dus echt overal int slaap en het was al weer middernacht gepasseerd voor ik het besefte. Ondeweg nog 2 stops gemaakt en goed uitgerust om iets voor 6 uur aangekomen. Waar ik eerst Zo tegenop zag is weer een hele leuke belevenis gebleken.
woensdag 20 januari 2010
Gisteren dus heel vroeg gaan slapen en vandaag om 6 uur al op. Een lekkere verse fruitsap van limoenen gedronken en dan op weg, op zoek naar apen. Dit betekende dus terug bergop wandelen en eigenlijk deed dit best deugdoende aan mijn benen. Maar... Geen apen gevonden daar waar ze gisteren zaten. Opeens hoorde ik ze terug brullen maar aan een gans andere kant. Uiteindelijk een 4 tal gevonden en goed kunnen fotograferen.
Dan even op intenet voor ne chat met Nadia en op weg naar Ojo de Agua, een zwembassin temidden van een woud. Eerst 1 km. te voet van de Finca naar de hoofdbaan en dan alvast in de juiste richting beginnen stappen. Ik hoopte dus om spoedig een bus tegen te komen want vandaag moest een relaxed day worden... Helaas, 3 bussen naar de andere richting tegen gekomen, geen enkele langs mijn richting.
Uiteindelijk op na 5 km. op een strandje langs het meer aangekomen en een bordje gezien met "comedor" erop wat zoveel betekend als "klein eethuis". Een vuil pad gevolgd en een prachtig klein strandbarreke bereikt. Zes op zes groot onder een palmbladeren dak, slechts een 4 tal tafeltjes, luide seventies muziek en een koude fles Toño, het locale bier, voor mijn neus. Jullie begrijpen dat ik mij stramme spieren op slag vergeten was.
Helaas, een half uurke later was het weer tijd om verder te gaan. Maar mijn wandelen goesting was nu heel ver weg en dus besloot ik om toch maar op de bus te wachten. Na een paar minuten stopte er al een jeep met een Nicaraguaan die mij een lift aanbood. Heel vriendelijke mensen hier op dit eiland!
Uiteindelijk een uurke gezwommen en terug naar de Finca; nu meer geluk en vrij vlug een bus tegen gekomen.
's Avonds kennis gemaakt met Simon, een Zwitser die 6 maand onderweg is door midden en zuid Amerika. Samen gegeten, weer een lekkere vegetarische spaghetti, yummie!. Dan een goede conversatie over politiek tijdens een paar koele pintjes en dan om 23 uur naar bed.
Morgen een vermoeiende dag voor de boeg.
Dan even op intenet voor ne chat met Nadia en op weg naar Ojo de Agua, een zwembassin temidden van een woud. Eerst 1 km. te voet van de Finca naar de hoofdbaan en dan alvast in de juiste richting beginnen stappen. Ik hoopte dus om spoedig een bus tegen te komen want vandaag moest een relaxed day worden... Helaas, 3 bussen naar de andere richting tegen gekomen, geen enkele langs mijn richting.
Uiteindelijk op na 5 km. op een strandje langs het meer aangekomen en een bordje gezien met "comedor" erop wat zoveel betekend als "klein eethuis". Een vuil pad gevolgd en een prachtig klein strandbarreke bereikt. Zes op zes groot onder een palmbladeren dak, slechts een 4 tal tafeltjes, luide seventies muziek en een koude fles Toño, het locale bier, voor mijn neus. Jullie begrijpen dat ik mij stramme spieren op slag vergeten was.
Helaas, een half uurke later was het weer tijd om verder te gaan. Maar mijn wandelen goesting was nu heel ver weg en dus besloot ik om toch maar op de bus te wachten. Na een paar minuten stopte er al een jeep met een Nicaraguaan die mij een lift aanbood. Heel vriendelijke mensen hier op dit eiland!
Uiteindelijk een uurke gezwommen en terug naar de Finca; nu meer geluk en vrij vlug een bus tegen gekomen.
's Avonds kennis gemaakt met Simon, een Zwitser die 6 maand onderweg is door midden en zuid Amerika. Samen gegeten, weer een lekkere vegetarische spaghetti, yummie!. Dan een goede conversatie over politiek tijdens een paar koele pintjes en dan om 23 uur naar bed.
Morgen een vermoeiende dag voor de boeg.
Dinsdag 19 januari 2010
Kapot, stikkappot... Vandaag de vulkaan Maderas beklommen, meer dan 1300 meter hoog. We vertrokken met 6 man, 2 koppels, de gids en mezelf dus. Ik was het oudje van de groep want de anderen waren nog niet half zo oud als mij. Het begintempo lag te hoog voor mij en al snel klopte mijn hart aan 180/200 per minuut. Ik kon nog net volgen maar besefte dat ik zo de top niet zou bereiken. Maar ik was niet de enige die afzag; na een uurtje gaf èèn koppel er de brui aan en ze keerden terug. Ikzelf zei tegen de gids dat ik nog even ging volgen en dan ook zou terugkeren.
De natuur werd alsmaar mooier, het pad alsmaar slechter en ook het tweede koppel gaf forfait. Ik zei tegen de gids dat ik nog wel verder wou. Alsmaar verder omhoog dus en al snel werd het pad één modderpoel, bezaaid met rotsen. De natuur veranderde naarmate we verder stegen en we kwamen aan in nevelwoud. Alles nat dus en veel nevel en wind; heel mooi, heel speciaal. Ik had ondertussen mijn ritme te pakken en besloot om toch naar de top te gaan. Ondertussen aan de gids eens gevraagd hoe dikwijls hij dit deed... 4 keer per week; amai proficiat, geen fitness abonnement nodig dus.
Nog een stuk verder begonnen mijn beenspieren serieus af te zien, elke stap deed pijn en als we even stopte trilde ik letterlijk op mijn benen. Het was nu puur op karakter, destijds, 25 jaar geleden, gekweekt bij de para's.
Eindelijk de verlossende woorden: "el top es muy cerca", de top is nabij. Nu opgeven, neen dat bestond niet en even later waren we op de top.
Echter, nog was ons doel niet bereikt want we gingen naar de krater van de vulkaan waar zich nu een meer had gevormd; nog een 15 tal minuten dalen en eindelijk ons doel bereikt.
En mooi hoor, een heel speciaal gevoel om, na 4 uur zwoegen, in de krater van een oude vulkaan te staan.
Een uurke gerust en de terugweg aangevat; dit ging veel beter. Na 3 uur terug beneden aangekomen en mezelf ne goeie frisse cervesa cadeau gedaan, dat had ik verdient. Ik zat wel helemaal onder de modder en ben met mijn broek aan onder de douche gekropen, eerst wat afgespoeld en dan goed gewassen en dan zelf ne lekkere koude douche genomen.
Nu nog wat gelezen en gegeten en ik denk dat ik hier voor 8 uur wel int slaap zal liggen. Hopelijk wordt ik morgenvroeg weer gewekt door het geluid van de brulapen want ik verblijf hier dus vlak naast het woud.
De natuur werd alsmaar mooier, het pad alsmaar slechter en ook het tweede koppel gaf forfait. Ik zei tegen de gids dat ik nog wel verder wou. Alsmaar verder omhoog dus en al snel werd het pad één modderpoel, bezaaid met rotsen. De natuur veranderde naarmate we verder stegen en we kwamen aan in nevelwoud. Alles nat dus en veel nevel en wind; heel mooi, heel speciaal. Ik had ondertussen mijn ritme te pakken en besloot om toch naar de top te gaan. Ondertussen aan de gids eens gevraagd hoe dikwijls hij dit deed... 4 keer per week; amai proficiat, geen fitness abonnement nodig dus.
Nog een stuk verder begonnen mijn beenspieren serieus af te zien, elke stap deed pijn en als we even stopte trilde ik letterlijk op mijn benen. Het was nu puur op karakter, destijds, 25 jaar geleden, gekweekt bij de para's.
Eindelijk de verlossende woorden: "el top es muy cerca", de top is nabij. Nu opgeven, neen dat bestond niet en even later waren we op de top.
Echter, nog was ons doel niet bereikt want we gingen naar de krater van de vulkaan waar zich nu een meer had gevormd; nog een 15 tal minuten dalen en eindelijk ons doel bereikt.
En mooi hoor, een heel speciaal gevoel om, na 4 uur zwoegen, in de krater van een oude vulkaan te staan.
Een uurke gerust en de terugweg aangevat; dit ging veel beter. Na 3 uur terug beneden aangekomen en mezelf ne goeie frisse cervesa cadeau gedaan, dat had ik verdient. Ik zat wel helemaal onder de modder en ben met mijn broek aan onder de douche gekropen, eerst wat afgespoeld en dan goed gewassen en dan zelf ne lekkere koude douche genomen.
Nu nog wat gelezen en gegeten en ik denk dat ik hier voor 8 uur wel int slaap zal liggen. Hopelijk wordt ik morgenvroeg weer gewekt door het geluid van de brulapen want ik verblijf hier dus vlak naast het woud.
maandag 18 januari 2010
Vandaag dus heel vroeg wakker en rustig de tijd om te douchen en mijne rugzak eens te organiseren.
Om 6 uur al op pad, een taxi naar San Juan waar de ferry naar het eiland vetrekt. Ik was vrij vroeg op die ferry maar dat was maar best ook want de ferry die om 7:20 u. vertrekt, vertrok om 7 u. Al. Aan zulke zaken ben ik hier al gewoon geworden, een vetrekuur is gewoon maar een aanduiding; tkan wa vroeger zijn, tkan wa later zijn... no stress.
De oversteek ging vrij vlot en na een uurtje kwamen we aan in Moyagalpa. Daar de bus naar Altagracia en dan weer door naar Balgüe. Die laatste bus was weer de moeite, bijna volledig doorgeroest maar als ge ziet langs welk pad we moesten rijden... daar gebruikt ge gewoonweg geen goei bus voor. Dan nog 1,5 te voet en omhoog naar Finca Magdalena met weer die bekende gedachte "volgende keer neem ik minder mee..." .
Deze finca is een nog werkende koffie boerderij. Het is een coöperatieve van allemaal locale mensen hier. En naast boerderij is het dus ook hostal, heel gekend bij backpackers.
Daarnet al even het pad voor morgen verkend... Ppfff... het zal zwaar worden, stijl omhoog.
Ook al in hangmat gelegen met zicht op het meer en de vulkaan; toch nog iets anders dan op ons terras thuis ;-)
Nu net ne spaghetti gegeten allé het was meer een chinese schotel met groenten en rundsvlees en daar dan pieren bij, wel lekker.
Seffens weer vroeg onder de wol en morgen goed uitgerust voor de tocht.
Om 6 uur al op pad, een taxi naar San Juan waar de ferry naar het eiland vetrekt. Ik was vrij vroeg op die ferry maar dat was maar best ook want de ferry die om 7:20 u. vertrekt, vertrok om 7 u. Al. Aan zulke zaken ben ik hier al gewoon geworden, een vetrekuur is gewoon maar een aanduiding; tkan wa vroeger zijn, tkan wa later zijn... no stress.
De oversteek ging vrij vlot en na een uurtje kwamen we aan in Moyagalpa. Daar de bus naar Altagracia en dan weer door naar Balgüe. Die laatste bus was weer de moeite, bijna volledig doorgeroest maar als ge ziet langs welk pad we moesten rijden... daar gebruikt ge gewoonweg geen goei bus voor. Dan nog 1,5 te voet en omhoog naar Finca Magdalena met weer die bekende gedachte "volgende keer neem ik minder mee..." .
Deze finca is een nog werkende koffie boerderij. Het is een coöperatieve van allemaal locale mensen hier. En naast boerderij is het dus ook hostal, heel gekend bij backpackers.
Daarnet al even het pad voor morgen verkend... Ppfff... het zal zwaar worden, stijl omhoog.
Ook al in hangmat gelegen met zicht op het meer en de vulkaan; toch nog iets anders dan op ons terras thuis ;-)
Nu net ne spaghetti gegeten allé het was meer een chinese schotel met groenten en rundsvlees en daar dan pieren bij, wel lekker.
Seffens weer vroeg onder de wol en morgen goed uitgerust voor de tocht.
zondag 17 januari 2010
15 uur Rivas
Deze morgen al om 6 uur opgestaan kwestie van direct in het ritme van C-Amerika te komen. Een deugdoende koude douche en op weg om de bus naar Granada te nemen. Amai twas weer een gesleur met die extra zak van 23 kilo vol hulp voor de kids. Ik was op weg met minstens 45 kilo op mijne rug en schouder. Gelukkig na een kleine kilometer een taxi tegen gekomen en daarmee naar het busstation. In Granada op zoek naar hostal Casa Blanca waar Flor woont. Zij gaat de hulp tijdelijk opbergen tot Karin terug in Nica is. Ik dus weer op toer met al dat gewicht en na ne kilometer met 2 tussenstops, eindelijk verlost van die extra zak. Bij Flor nog een omelet met groenten in gegeten, een lekkere verse fruitsap gedronken en dan naar het busstation voor Rivas . Daar bleek dat ik nog 1,5 uur tijd had; dus rugzak al afgegeven en naar de markt in Granada. Altijd een speciale sfeer op zo'n markt in C-Amerika.
Op de bus naar Rivas bleek hoe toeristisch Granada is; ik zat er in het gezelschap van een Nieuw Zeelands koppel, een Canadees koppel , een Russische en een Engelsman. En dan al die reisverhalen...
Rivas is niks speciaals, weinig te zien en op zondag weinig open. Ik had hier graag eens met Nadia gechat maar het internet café sloot al om 15 u. En alle pc's waren bezet. Efkes naar de winkel, nog wat rondgelopen en om 16 u. op mijn kamer int slaap gevallen. Om 3 uur 's nachts al terug wakker natuurlijk, ik zit nog niet in het slaapritme van hier. Morgen dan eindelijk naar de natuur, naar het eiland Ometepe.
Deze morgen al om 6 uur opgestaan kwestie van direct in het ritme van C-Amerika te komen. Een deugdoende koude douche en op weg om de bus naar Granada te nemen. Amai twas weer een gesleur met die extra zak van 23 kilo vol hulp voor de kids. Ik was op weg met minstens 45 kilo op mijne rug en schouder. Gelukkig na een kleine kilometer een taxi tegen gekomen en daarmee naar het busstation. In Granada op zoek naar hostal Casa Blanca waar Flor woont. Zij gaat de hulp tijdelijk opbergen tot Karin terug in Nica is. Ik dus weer op toer met al dat gewicht en na ne kilometer met 2 tussenstops, eindelijk verlost van die extra zak. Bij Flor nog een omelet met groenten in gegeten, een lekkere verse fruitsap gedronken en dan naar het busstation voor Rivas . Daar bleek dat ik nog 1,5 uur tijd had; dus rugzak al afgegeven en naar de markt in Granada. Altijd een speciale sfeer op zo'n markt in C-Amerika.
Op de bus naar Rivas bleek hoe toeristisch Granada is; ik zat er in het gezelschap van een Nieuw Zeelands koppel, een Canadees koppel , een Russische en een Engelsman. En dan al die reisverhalen...
Rivas is niks speciaals, weinig te zien en op zondag weinig open. Ik had hier graag eens met Nadia gechat maar het internet café sloot al om 15 u. En alle pc's waren bezet. Efkes naar de winkel, nog wat rondgelopen en om 16 u. op mijn kamer int slaap gevallen. Om 3 uur 's nachts al terug wakker natuurlijk, ik zit nog niet in het slaapritme van hier. Morgen dan eindelijk naar de natuur, naar het eiland Ometepe.
zaterdag 16 januari 2010
Man, man, man, misérie ! Vliegen is nie leuk meer. Het begon al bij de check in van de bagage; op de site van Delta Airlines stond nog dat je 1 stuk handbagage en een laptop als 2de stuk mocht meenemen... niet dus, slechts 1 stuk en dus vlug naar Nadia en Jean gebeld om rechtsomkeer naar de luchthaven te maken om die laptop terug meer te nemen. Spijtig voor Karin maar ik bezorg hem wel via Nederland. Dan die controles zeg, ppffff! Controles ok, maar je handbagage volledig laten scannen en ook schoenen uitdoen om dan enkele 100den meters hetzelfde te moeten doen... Blijkbaar wel enkel op vluchten naar de States. Allé toch op tijd in het vliegtuig nu maar ze hebben al omgeroepen dat ze op nog veel passagiers wachten wegens vertraging door security controles.
12 uur middag Amerikaanse tijd. Wat hier wel reuze meevalt is mijn plaats in het vliegtuig, een stoel op een emergency exit rij met reuzeveel beenruimte. Ik zit hier bijna zo goed als in een zetel thuis. Ook mijn buurvrouw is aangenaam gezelschap, een vrouw van rond de 60 die in Vilvoorde een huis heeft maar ook één in Florida (Palm Beach, rijke coté zulle ). Zij heeft al veel in de States gereisd en verteld me oa. over Las Vegas waar je tijdens het spelen op de automaten gratis eten en drinken krijgt, zoveel je maar wil, tot champagne toe.
Seffens kom ik dan weer in dat hele security gedoe in Atlanta terecht. Benieuwd hoe lang dat weer allemaal zal duren.
14 uur 30 Atlanta airport
Mooi op tijd geland maar de Spoelle heeft iets met controles op airports... Ooit lang geleden, in Miami ook eens wat langer ondervraagd bij passport controle omdat ik iets "verkeerds" gezegd had. Geen details op de blog ;-) In 2008 ook in Miami wist ik niet dat je als transit passagier je bagage moest afhalen en terug inchecken (was trouwens nu niet meer nodig). Ik ben toen met een security dame een heel stuk terug moeten gaan. Ook nu hier in Atlanta was het prijs... Net geland zag ik een dame met een hondje (beagle) alle zakken afsnuffelen, op zoek naar drugs dacht ik maar neen hoor, dit hondje was op zoek naar etenswaren waarmee je de States dus niet in mag. En 2 keer raden wat Luc in zijn handbagage had zitten... Nog ne sandwich met americain die ik van thuis meegenomen had. Hondje dit dus mooi ontdekt en snoepke gekregen; ikke naar zo'n extra douane controle zoals sommigen onder jullie al gezien zullen hebben op tv in één van die series over het werken op een airport. Wat vragen beantwoord maar uiteindelijk toch vrij vlug doorgelaten. Eigenlijk best grappig om zelf eens mee te maken. Uiteindelijk valt alles hier wel mee en heb ik tijd genoeg om over te stappen.
Atlanta airport 18:36
Reizen met het vlietuig, da's altijd een beetje een avontuur. Toen we allemaal reeds op het vliegtuig richting Managua zaten, bleek er ineens een probleem met de watervoorziening. Probleem daarmee is: geen water, geen wc en dat gaat dus niet met zo'n vliegtuig vol passagiers. En dus allemaal terug het vliegtuig af en wachten op een ander. De voorbode van nog meer problemen. Een 2tal uren later dan vertrokken maar de eerste 2 uur was het één en al turbulentie. Toch wat kunnen slapen want ik begon moe te worden. Toen we dan de daling inzette, ineens een nogal paniekerige stem door de luidspreker: "Is there a doctor on board". Direct iemand recht en naar voor, naar business class waar hij gebleven is tot de landing. Wat er nu juist was weet ik niet. Dan geland en in stilstand, kreeg men den trap niet tegen het vliegtuig. Gevolg: weer wachten... Uiteindelijk vrij vlot door de douane en, altijd een blij moment, al mijn bagage op de bagageband gevonden. Het hostal waar ik naartoe ging had iemand gestuurd om mij op te halen en na 24 wakker te zijn mijn bestemming bereikt. Nog vlug een fris blikje bier terwijl ik een mailke naar Nadia stuur en dan gecrasht in mijn bed waar mijn ogen direct toe vielen.
12 uur middag Amerikaanse tijd. Wat hier wel reuze meevalt is mijn plaats in het vliegtuig, een stoel op een emergency exit rij met reuzeveel beenruimte. Ik zit hier bijna zo goed als in een zetel thuis. Ook mijn buurvrouw is aangenaam gezelschap, een vrouw van rond de 60 die in Vilvoorde een huis heeft maar ook één in Florida (Palm Beach, rijke coté zulle ). Zij heeft al veel in de States gereisd en verteld me oa. over Las Vegas waar je tijdens het spelen op de automaten gratis eten en drinken krijgt, zoveel je maar wil, tot champagne toe.
Seffens kom ik dan weer in dat hele security gedoe in Atlanta terecht. Benieuwd hoe lang dat weer allemaal zal duren.
14 uur 30 Atlanta airport
Mooi op tijd geland maar de Spoelle heeft iets met controles op airports... Ooit lang geleden, in Miami ook eens wat langer ondervraagd bij passport controle omdat ik iets "verkeerds" gezegd had. Geen details op de blog ;-) In 2008 ook in Miami wist ik niet dat je als transit passagier je bagage moest afhalen en terug inchecken (was trouwens nu niet meer nodig). Ik ben toen met een security dame een heel stuk terug moeten gaan. Ook nu hier in Atlanta was het prijs... Net geland zag ik een dame met een hondje (beagle) alle zakken afsnuffelen, op zoek naar drugs dacht ik maar neen hoor, dit hondje was op zoek naar etenswaren waarmee je de States dus niet in mag. En 2 keer raden wat Luc in zijn handbagage had zitten... Nog ne sandwich met americain die ik van thuis meegenomen had. Hondje dit dus mooi ontdekt en snoepke gekregen; ikke naar zo'n extra douane controle zoals sommigen onder jullie al gezien zullen hebben op tv in één van die series over het werken op een airport. Wat vragen beantwoord maar uiteindelijk toch vrij vlug doorgelaten. Eigenlijk best grappig om zelf eens mee te maken. Uiteindelijk valt alles hier wel mee en heb ik tijd genoeg om over te stappen.
Atlanta airport 18:36
Reizen met het vlietuig, da's altijd een beetje een avontuur. Toen we allemaal reeds op het vliegtuig richting Managua zaten, bleek er ineens een probleem met de watervoorziening. Probleem daarmee is: geen water, geen wc en dat gaat dus niet met zo'n vliegtuig vol passagiers. En dus allemaal terug het vliegtuig af en wachten op een ander. De voorbode van nog meer problemen. Een 2tal uren later dan vertrokken maar de eerste 2 uur was het één en al turbulentie. Toch wat kunnen slapen want ik begon moe te worden. Toen we dan de daling inzette, ineens een nogal paniekerige stem door de luidspreker: "Is there a doctor on board". Direct iemand recht en naar voor, naar business class waar hij gebleven is tot de landing. Wat er nu juist was weet ik niet. Dan geland en in stilstand, kreeg men den trap niet tegen het vliegtuig. Gevolg: weer wachten... Uiteindelijk vrij vlot door de douane en, altijd een blij moment, al mijn bagage op de bagageband gevonden. Het hostal waar ik naartoe ging had iemand gestuurd om mij op te halen en na 24 wakker te zijn mijn bestemming bereikt. Nog vlug een fris blikje bier terwijl ik een mailke naar Nadia stuur en dan gecrasht in mijn bed waar mijn ogen direct toe vielen.
dinsdag 19 januari 2010
Tussenbericht
Hey allemaal,
Ik ben alive and well in Nicaragua. Waar ik nu zit is het internet zooooooooo traaaaaaaaaag en de pc zooooooooo oud....... Dus voorlopig geen verslagen.
Ik schrijf wel elke dag mijn verslag dus even geduld... Hopelijk binnen een dag of 2 beter internet maar... Anders zou het nog wel eens een week ofzo kunnen duren vooraleer ik deftig internet heb.
De groetjes allemaal en tot later
Luc
Ik ben alive and well in Nicaragua. Waar ik nu zit is het internet zooooooooo traaaaaaaaaag en de pc zooooooooo oud....... Dus voorlopig geen verslagen.
Ik schrijf wel elke dag mijn verslag dus even geduld... Hopelijk binnen een dag of 2 beter internet maar... Anders zou het nog wel eens een week ofzo kunnen duren vooraleer ik deftig internet heb.
De groetjes allemaal en tot later
Luc
vrijdag 15 januari 2010
Vrijdag 15 januari 2010
Nog even en dan.... ben ik weg. Waarschijnlijk heb ik pas zondagavond (is nacht in Vlaanderen) internet dus jullie zullen even moeten wachten om te weten of ik goed toegekomen ben.
Ook nog iemand bedanken voor de schenking van meer dan 200 balpennen en wat gadgets. Scott, merci hé man!
Allemaal de groeten en tot over 4 weken
Luc
Ook nog iemand bedanken voor de schenking van meer dan 200 balpennen en wat gadgets. Scott, merci hé man!
Allemaal de groeten en tot over 4 weken
Luc
woensdag 13 januari 2010
Woensdag 13 januari 2010
Gisteren weer een héél mooie schenking voor het hulpproject gekregen nml. een tweedehands laptop; merci Nancy en Johan, Karin zal héél blij zijn !
Mijne zak hulpgoederen is ook bijna ingepakt -->
Weersverwachting Managua
Iemand jaloers... ;-) ...
groetjes, Luc
Mijne zak hulpgoederen is ook bijna ingepakt -->
 |
| From Nicaragua 2010 |
Weersverwachting Managua
Iemand jaloers... ;-) ...
groetjes, Luc
zondag 10 januari 2010
Zondag 10 januari 2010
Verleden week zijn we voor 250 Euro spullen in de Top Office Shop in Londerzeel gaan kopen. Het geld was een schenking van de firma Selfmatic; zij wilden wel een factuur en dus moest ik de aankoop in België doen.
Wij hebben er een heel deel lijmstiften (een kleine 100 stuks van 20 gr. en nog een aantal van 40gr.); 17 keer 4 fijne stiftjes (blauw, zwart, groen, rood); een 50 tal rode balpennen; 85 4-kleuren balpennen mee gekocht. De shop zelf heeft ook een inspanning gedaan want ik heb het meeste ook aan hun kostprijs gekregen !
Verder nog een aantal financiële schenkingen gekregen van mensen die liever anoniem blijven. Het totale bedrag waarme ik in Nicaragua schoolgerief zal kunnen gaan kopen bedraagt nu al 315 Euro, een héél mooi bedrag. Dit zal al zeker besteed worden aan (veel) schriften en ik ga ook op zoek gaan naar schoolrugzakjes voor de kinderen. Alle schenkers héél hard bedankt hoor.
Ik had van mijn petekindje Amélie voor mijne Nieuwjaar een aankoopbon van den AS Adventure gekregen en ik heb daar gisteren een deel van gebruikt om iets heel nuttig mee te kopen nml. de "Bag Protector Alert"
Het is een toestel welks schokken registreert en als het dit 3 seconden lang continu waarneemt, gaat het alarm af.
Ik ga dit alarm oa. gebruiken om, wanneer ik mijn kamer verlaat, dit in mijn rugzak te steken. Komt er dan iemand in mijn kamer en probeert die in mijn rugzak te geraken, dan gaat er een héél hard alarm af en dit zal de meeste dieven wel op een lopen zetten. Aangezien ik mijn rugzak al beveilig met een metalen net zal de dief heel moeilijk bij het alarm zelf geraken en dan nog moet hij de code kennen om het te desactiveren. Een heel nuttige gadget, merci Amélie !
Vandaag zal het meeste hier ingepakt geraken hoop ik. Ik ben vooral benieuwd naar het gewicht van alle hulp die ik meeneem... Ik mag als checked bagage 2 grote zakken van elks max. 23 kg. meenemen. Net wel op de site van Delta Airlines gelezen dat je in de toekomst voor een 2de zak 50$ moet bijbetalen ;-( Maar ik heb nog een oud contract afgesloten en neem er dus nog 2 gratis mee.
Allé hasta más tarde, jaja ik ben volop Spaans aan het oefenen ook. Ik heb zo'n audio-lessen-cd in mijnen auto en da's dus een heel nuttig tijdverdrijf in het over en weer rijden oa. naar mijn werk.
Groetjes, Luc
Wij hebben er een heel deel lijmstiften (een kleine 100 stuks van 20 gr. en nog een aantal van 40gr.); 17 keer 4 fijne stiftjes (blauw, zwart, groen, rood); een 50 tal rode balpennen; 85 4-kleuren balpennen mee gekocht. De shop zelf heeft ook een inspanning gedaan want ik heb het meeste ook aan hun kostprijs gekregen !
Verder nog een aantal financiële schenkingen gekregen van mensen die liever anoniem blijven. Het totale bedrag waarme ik in Nicaragua schoolgerief zal kunnen gaan kopen bedraagt nu al 315 Euro, een héél mooi bedrag. Dit zal al zeker besteed worden aan (veel) schriften en ik ga ook op zoek gaan naar schoolrugzakjes voor de kinderen. Alle schenkers héél hard bedankt hoor.
Ik had van mijn petekindje Amélie voor mijne Nieuwjaar een aankoopbon van den AS Adventure gekregen en ik heb daar gisteren een deel van gebruikt om iets heel nuttig mee te kopen nml. de "Bag Protector Alert"
Het is een toestel welks schokken registreert en als het dit 3 seconden lang continu waarneemt, gaat het alarm af.
Ik ga dit alarm oa. gebruiken om, wanneer ik mijn kamer verlaat, dit in mijn rugzak te steken. Komt er dan iemand in mijn kamer en probeert die in mijn rugzak te geraken, dan gaat er een héél hard alarm af en dit zal de meeste dieven wel op een lopen zetten. Aangezien ik mijn rugzak al beveilig met een metalen net zal de dief heel moeilijk bij het alarm zelf geraken en dan nog moet hij de code kennen om het te desactiveren. Een heel nuttige gadget, merci Amélie !
Vandaag zal het meeste hier ingepakt geraken hoop ik. Ik ben vooral benieuwd naar het gewicht van alle hulp die ik meeneem... Ik mag als checked bagage 2 grote zakken van elks max. 23 kg. meenemen. Net wel op de site van Delta Airlines gelezen dat je in de toekomst voor een 2de zak 50$ moet bijbetalen ;-( Maar ik heb nog een oud contract afgesloten en neem er dus nog 2 gratis mee.
Allé hasta más tarde, jaja ik ben volop Spaans aan het oefenen ook. Ik heb zo'n audio-lessen-cd in mijnen auto en da's dus een heel nuttig tijdverdrijf in het over en weer rijden oa. naar mijn werk.
Groetjes, Luc
Abonneren op:
Posts (Atom)
