donderdag 21 januari 2010

Vandaag weer lekker ontbijt met een verse mango fruitsap en een grote schotel fruit. Om een uur of 11 uitgecheckt en dan weer met pak en zak op weg naar een nieuwe bestemming, het uiterste zuiden van het land aan de grens met Costa Rica.
Ik hoopte om daar de volgende dag om 9 uur toe te komen... Het werd echter om 13 uur.

Eerst dus een eindje in een volledig versleten bus. Onderweg een lekke band gehad maar dat gebeurd hier zo dikwijls en de chauffeur en zijne hulp hadden minder dan 10 minuten nodig om een nieuwe (allé ik moet eigenlijk zeggen andere want ook die band was volledig versleten) te steken.
Dan in het stadje Altagracia gevraagd naar enig mogelijk vervoer richting haven, 3 km. Verderop... Niet dus, ik zou die ganse weg met al mijn bagage in een brandende zon moeten lopen, ppppfffff!
Ikke dan maar op weg, ne keer of 3 de richting gevraagd want niemand leek echt zeker te zijn. Dan, opeens na 500 meter gelopen te hebben kwam er een gastje van een jaar of 12 met een kleine zelfgemaakte bakfiets aangereden. Hij vroeg of hij mij en mijn bagage naar de haven moest voeren, twas zelfs gratis zij hij. Natuurlijk jongen, doe maar. Ik voelde mij wel een beetje raar om mij zo te latent voeren maar twas toch weer een leuke belevenis. Toen we aan de haven kwamen was ik zo blij dat ik hem omgerekend ongeveer 1 Euro gegeven heb , wat hier dus wel veel geld is voor zone jonge gast. Ook nog nen tikbal aan hem en zijn broertje, die ons de ganse tijd gevolgd was, gegeven.
In de haven dan nog een paar uur op de ferry moeten wachten, ondertussen een klapke gedaan met de flik van dienst. Ook nog met een gids die ik op de vulkaan tegen gekomen was en die de meest onwaarschijnlijke verhalen vertelde over al die vrouwelijke toeristen die met hem naar bed willen. Ik heb het allemaal met een korrelke zout genomen maar ik heb toch goed gelachen met al zijn verhalen.

Eindelijk om 18 kwam de ferry aan en om 19 uur, reeds donker, vertrokken we voor een nachtelijke tocht van 11 uur naar SanCarlos, niet meer dan een kleine gemeente in het zuiden aan de Río San Juan gelegen. Ik had verwacht om één van de weinige toeristen te zijn maar we waren toch met zo'n 30 backpackers vanuit de hele wereld tesamen dus met een heleboel Nicaraguanen.
Zoals mijn reisgids mij aanrade, gewoon op het eerste verdiep een plekje op de grond uitgezocht. Eerst nog vol bewondering naar de schimmen van de 2 vulkanen gekeken en dan vlug mijn stuk zeil open geplooid en proberen te slapen, mijn rugzak als kussen gebruikende. Ik val dus echt overal int slaap en het was al weer middernacht gepasseerd voor ik het besefte. Ondeweg nog 2 stops gemaakt en goed uitgerust om iets voor 6 uur aangekomen. Waar ik eerst Zo tegenop zag is weer een hele leuke belevenis gebleken.