Vandaag een bezoek gebracht aan Karin in Amsterdam. Op 5 maart vertrekt zij weer naar Nicaragua om haar hulpproject verder te behartigen.
Door minder financiële mogelijkheden ondersteunt zij nu nog 130 kinderen (1 welbepaald schooltje (La Prusia)) ipv. de vroegere 500.
Zij was dus enorm blij met hetgeen we voor haar nog bij hadden. In de eerste plaats dus de tweedehands laptop en nog een doos vol balpennen en potloden welke ik niet meer mee in mijn bagage gekregen heb toen ik naar Nica vertrok en ook nog eens 315 Euro die ik van verschillende mensen heb ontvangen. Zij gaat mij mailen wat ze er mee aangekocht heeft in Nica en ik zal dit dan ook aan de schenkers laten weten.
Karin is iemand die ik blindelings voor 200% vertrouw; dit is een dame waar ik heel veel respect voor heb en ik weet dat elke geschonken eurocent aan de armste kinderen besteed zal worden.
En hiermee heeft mijn blog een beetje een eindpunt bereikt. Ik heb weer een fantastisch avontuur mogen beleven. Nicaragua was wat ik er op voorhand van verwacht had. Ik heb alles kunnen doen wat ik wou en mijn voorbereidingen hebben zijn nut bewezen door de heel vlotte verloop van de reis.
Bedankt aan jullie allemaal die mijn avonturen gevolgd hebben en aan diegenen die mij al eens een berichtje gestuurd hebben.
Eigenlijk ben ik stiekem al aan het dromen van een volgende "reis van mijn leven", dat zou dan al de 4de worden...
Mijn hart zegt terug naar M-Amerika maar mijn verstand zegt mij dat ik nu eens een ander werelddeel moet bezoeken en daarom denk ik in de richting van Laos, Vietnam, Cambodia...
groetjes, Luc
zondag 28 februari 2010
donderdag 18 februari 2010
Maandag 15 februari 2010
Om 4:30 opgestaan, een vlugge douche en naar de luchthaven.
Daar te horen gekregen dat alle vluchten zouden doorgaan omdat het weer fel verbeterd is.
Aan de check-in balie gevraagd of ik in Atlanta mijn bagage zou moeten ophalen en terug inchecken en het antwoord was positief.
Tijdens het wachten in Managua kon ik nog een laatste blik werpen op de drukke baan die naast het vliegveld ligt. Nog even kijken naar die typische bussen, naar al die oude wagens, naar die drukte... Ik pink een traan weg en besef dat ik M-Amerika heel hard ga missen!
Hier dan in Atlanta gaan kijken maar slechts 1 van mijn zakken gevonden. Navraag gedaan en het zou geen probleem zijn; mijn bagage komt wel in Zaventem terecht, ik ben eens benieuwd.
De controles verliepen heel vlot en ik had tijd genoeg om over te stappen op een vlucht naar New York.
In New York dan normaal 1u20 tijd om over te stappen maar... uiteindelijk met 4 uur vertraging vertrokken. Het vliegtuig bleek niet in orde en er moest dus een vervangtoestel komen. Ondertussen was het beginnen sneeuwen, eerst stil en smeltend maar hoe langer hoe meer begon het terug op een sneeuwstorm te lijken. Ik was dan ook heel blij toen het toestel eindelijk opsteeg, richting Zaventem.
Ook was ik heel blij met het feit dat het vliegtuig maar halfvol zat en we dus allemaal plaats genoeg hadden om ons te installeren om goed te kunnen slapen.
Uiteindelijk dan dinsdag, iets na 12 uur plaatselijke tijd aangekomen in het winterlandschap met een hartelijk weerzien met Nadia natuurlijk.
Het is weer voorbij, het is heel mooi geweest en had alles wat ik ervan verwacht had !!!
Daar te horen gekregen dat alle vluchten zouden doorgaan omdat het weer fel verbeterd is.
Aan de check-in balie gevraagd of ik in Atlanta mijn bagage zou moeten ophalen en terug inchecken en het antwoord was positief.
Tijdens het wachten in Managua kon ik nog een laatste blik werpen op de drukke baan die naast het vliegveld ligt. Nog even kijken naar die typische bussen, naar al die oude wagens, naar die drukte... Ik pink een traan weg en besef dat ik M-Amerika heel hard ga missen!
Hier dan in Atlanta gaan kijken maar slechts 1 van mijn zakken gevonden. Navraag gedaan en het zou geen probleem zijn; mijn bagage komt wel in Zaventem terecht, ik ben eens benieuwd.
De controles verliepen heel vlot en ik had tijd genoeg om over te stappen op een vlucht naar New York.
In New York dan normaal 1u20 tijd om over te stappen maar... uiteindelijk met 4 uur vertraging vertrokken. Het vliegtuig bleek niet in orde en er moest dus een vervangtoestel komen. Ondertussen was het beginnen sneeuwen, eerst stil en smeltend maar hoe langer hoe meer begon het terug op een sneeuwstorm te lijken. Ik was dan ook heel blij toen het toestel eindelijk opsteeg, richting Zaventem.
Ook was ik heel blij met het feit dat het vliegtuig maar halfvol zat en we dus allemaal plaats genoeg hadden om ons te installeren om goed te kunnen slapen.
Uiteindelijk dan dinsdag, iets na 12 uur plaatselijke tijd aangekomen in het winterlandschap met een hartelijk weerzien met Nadia natuurlijk.
Het is weer voorbij, het is heel mooi geweest en had alles wat ik ervan verwacht had !!!
zondag 14 februari 2010
Vandaag waarschijnlijk de laatste dag in Nica.
Even in mijn reisgids gekeken en ik kan er best nog een leuke dag van maken.
Eerst naar de Mercado Huembes, een voor toeristen veilig verklaarde markt. Hier niet alleen weer veel handwerk maar ook de gewone marktspullen zoals kleding en voedingswaren.
Leuk om langs alle kraampjes te wandelen. Toch vind ik deze vrij grote markt alleen geschikt voor de ervaren "3de wereld land reiziger"
Daarna naar Malecon, een mooi uitzichtpunt aan het water. Allemaal bar/restaurantjes naast elkaar, hier kan je perfect de drukte van de stad ontvluchten.
Verderop het voormalig parlement bezocht, 4 dollar inkom voor niet veel bezienswaardigheid.
Dan maar terug richting hotel maar eerst nog ne Mc Donalds.
Op tijd naar bed want ik wil morgen extra vroeg op de luchthaven zijn. Ik moet nu echt zien thuis te geraken, thuis naar mijn lieveke die ik op deze Valentijnsdag wel gemist heb.
Even in mijn reisgids gekeken en ik kan er best nog een leuke dag van maken.
Eerst naar de Mercado Huembes, een voor toeristen veilig verklaarde markt. Hier niet alleen weer veel handwerk maar ook de gewone marktspullen zoals kleding en voedingswaren.
Leuk om langs alle kraampjes te wandelen. Toch vind ik deze vrij grote markt alleen geschikt voor de ervaren "3de wereld land reiziger"
Daarna naar Malecon, een mooi uitzichtpunt aan het water. Allemaal bar/restaurantjes naast elkaar, hier kan je perfect de drukte van de stad ontvluchten.
Verderop het voormalig parlement bezocht, 4 dollar inkom voor niet veel bezienswaardigheid.
Dan maar terug richting hotel maar eerst nog ne Mc Donalds.
Op tijd naar bed want ik wil morgen extra vroeg op de luchthaven zijn. Ik moet nu echt zien thuis te geraken, thuis naar mijn lieveke die ik op deze Valentijnsdag wel gemist heb.
zaterdag 13 februari 2010
Vandaag om 5 uur gewekt door wakeup call en om 5 uur 30 belde men nog eens om te kijken of ik niet terug int slaap gevallen was. Ja dit is een iets duurder hotel dan ik gewoon ben, ik zou van dit bedrag normaal een dag of 4 in een hostalleke kunnen overnachten. Maar de laatste nacht voor ik naar huis keer neem ik geen risico en kies ik voor service en veiligheid.
Met de zoon van het hotel dan om 6 uur naar de vlieghaven gereden en in de lijn voor de check in gaan staan. Deze ging opmerkelijk traag vooruit, ik zag mensen terugkeren met hun bagage... hier was iets fout. En ja hoor, de vlucht naar Atlanta was afgelast. Blijkbaar hevige sneeuwstormen aan de oostkust in de V.S.
En daar stond ik dan, net als blijkbaar 999.999 andere passagiers; zelfs op 9-11 werden er niet zoveel vluchten afgelast. Ik kreeg wel een ticket om maandag te vertrekken maar wel via een extra tussenstop en ook die 'window nood exit seat' die ik online gereserveerd had, daar kon ik naar fluiten. Geen Valentijn samen met Nadia, dat was het eerste waar ik aan dacht. Ocharme mijn lieveke, ze had er zo naar getracht. Ook op mijn werk zal ik een paar dagen later dan voorzien terug kunnen starten. Shit he.
Het klinkt natuurlijk mooi voor mij, ik die hier supergraag ben en dan ineens 2 dagen extra voorgeschoteld krijg. Maar geloof me, dat gevoel heb ik niet. Ik was mentaal voorbereid op mijn terugkeer en dus baal ik ook wel hoor. Maar niks aan te doen en ik zal er het beste moeten van maken.
Terug naar mijn hotel dus en 2 nachten extra geboekt. Snel op msn en via schoonbroerke was Nadia direct op de hoogte.
Deze namiddag dan van de nood een deugd gemaakt en een paar kunstgallerijen gaan bezoeken, iets waarvoor ik dus eigenlijk geen tijd had. Daarna ne pizza en naar de winkel terug wat proviand gaan halen. Hier vanavond dan rustig wat gelezen en door de meer dan 100 tv kanalen gezapt.
Met de zoon van het hotel dan om 6 uur naar de vlieghaven gereden en in de lijn voor de check in gaan staan. Deze ging opmerkelijk traag vooruit, ik zag mensen terugkeren met hun bagage... hier was iets fout. En ja hoor, de vlucht naar Atlanta was afgelast. Blijkbaar hevige sneeuwstormen aan de oostkust in de V.S.
En daar stond ik dan, net als blijkbaar 999.999 andere passagiers; zelfs op 9-11 werden er niet zoveel vluchten afgelast. Ik kreeg wel een ticket om maandag te vertrekken maar wel via een extra tussenstop en ook die 'window nood exit seat' die ik online gereserveerd had, daar kon ik naar fluiten. Geen Valentijn samen met Nadia, dat was het eerste waar ik aan dacht. Ocharme mijn lieveke, ze had er zo naar getracht. Ook op mijn werk zal ik een paar dagen later dan voorzien terug kunnen starten. Shit he.
Het klinkt natuurlijk mooi voor mij, ik die hier supergraag ben en dan ineens 2 dagen extra voorgeschoteld krijg. Maar geloof me, dat gevoel heb ik niet. Ik was mentaal voorbereid op mijn terugkeer en dus baal ik ook wel hoor. Maar niks aan te doen en ik zal er het beste moeten van maken.
Terug naar mijn hotel dus en 2 nachten extra geboekt. Snel op msn en via schoonbroerke was Nadia direct op de hoogte.
Deze namiddag dan van de nood een deugd gemaakt en een paar kunstgallerijen gaan bezoeken, iets waarvoor ik dus eigenlijk geen tijd had. Daarna ne pizza en naar de winkel terug wat proviand gaan halen. Hier vanavond dan rustig wat gelezen en door de meer dan 100 tv kanalen gezapt.
vrijdag 12 februari 2010
Vandaag vroeg opgestaan want ik heb een druk programma.
Eerst met de minibus vanuit Leon naar Managua, de hoofdstad. Daar ingecheckt in een hotel in 1 van de betere buurten, een doucheke genomen en direct terug op pad naar Masaya, naar de handwerk markt. Daar aangekomen gemerkt dat men het beter de hangmat markt zou noemen... En hangmatten, die hebben we thuis op het moment al meer dan genoeg.
Toch een leuk stadje, nog even naar een mooi uitzichtpunt gewandeld en terug naar Managua naar de shoppingcentra. Ik had nog wat Cordobas op te doen en was eigenlijk op zoek naar iets leuks om op ons M-Amerikaans terras te hangen maar helaas, niks gevonden.
Vanavond weer vroeg gaan slapen want morgen een vermoeiende dag voor de boeg...
Eerst met de minibus vanuit Leon naar Managua, de hoofdstad. Daar ingecheckt in een hotel in 1 van de betere buurten, een doucheke genomen en direct terug op pad naar Masaya, naar de handwerk markt. Daar aangekomen gemerkt dat men het beter de hangmat markt zou noemen... En hangmatten, die hebben we thuis op het moment al meer dan genoeg.
Toch een leuk stadje, nog even naar een mooi uitzichtpunt gewandeld en terug naar Managua naar de shoppingcentra. Ik had nog wat Cordobas op te doen en was eigenlijk op zoek naar iets leuks om op ons M-Amerikaans terras te hangen maar helaas, niks gevonden.
Vanavond weer vroeg gaan slapen want morgen een vermoeiende dag voor de boeg...
donderdag 11 februari 2010
Geen andere deelnemers voor de tour en daarom noodgedwongen vandaag dan nog een rustige, maar daarom niet minder interessante dag.
Eerst terug naar de wijk Sutiava waar ik de bus richting kust kan nemen. Ik hou echt van het openbaar vervoer, met de bus in M-Amerika. Niets is zo gemakkelijk:
- voor en achteraan staat in het groot de bestemming of route geschilderd
- er zijn niet echt bushaltes, je doet gewoon teken dat je meewil en de bus stopt voor je voeten. Ook uitstappen doe je waar je wil
- het is spotgoedkoop, een rit van een uur koste mij vandaag 12 Bfr.
Na een uur dus aangekomen in Las Peñitas, de kustplaats voor wie het hete Léon even wil ontvluchten. Hier tref ik weer bijna totaal verlaten stranden aan, kilometers lang. Eerst even gezonnebaad maar dat verveelde mij al vlug, een nadeel van alleen te reizen natuurlijk. Dan maar wat stappen langs/in het water, niemand rondom mij, heerlijk.
Na een gans tijdje dan bij een hostal uitgekomen wat goed was want mijn grote fles water was al leeg. Ne fresca, da's de plaatselijke limonade gedronken; honger had ik niet echt in deze hitte. Dit plaatsje is echt een aanrader voor wie enkele dagen complete rust wil.
Wanneer ik een bus terug had wist ik niet en dus ging ik alvast stappen om nog wat te genieten van het alledaagse M-Amerikaanse leven rondom mij. Ik besef dat, als ik nog terugkeer, het nog lang zal duren voor ik dat weer kan gadeslaan... Verdorie toch, ik voel mij hier zo goed in mijn sas, zo "thuis".
Eerst terug naar de wijk Sutiava waar ik de bus richting kust kan nemen. Ik hou echt van het openbaar vervoer, met de bus in M-Amerika. Niets is zo gemakkelijk:
- voor en achteraan staat in het groot de bestemming of route geschilderd
- er zijn niet echt bushaltes, je doet gewoon teken dat je meewil en de bus stopt voor je voeten. Ook uitstappen doe je waar je wil
- het is spotgoedkoop, een rit van een uur koste mij vandaag 12 Bfr.
Na een uur dus aangekomen in Las Peñitas, de kustplaats voor wie het hete Léon even wil ontvluchten. Hier tref ik weer bijna totaal verlaten stranden aan, kilometers lang. Eerst even gezonnebaad maar dat verveelde mij al vlug, een nadeel van alleen te reizen natuurlijk. Dan maar wat stappen langs/in het water, niemand rondom mij, heerlijk.
Na een gans tijdje dan bij een hostal uitgekomen wat goed was want mijn grote fles water was al leeg. Ne fresca, da's de plaatselijke limonade gedronken; honger had ik niet echt in deze hitte. Dit plaatsje is echt een aanrader voor wie enkele dagen complete rust wil.
Wanneer ik een bus terug had wist ik niet en dus ging ik alvast stappen om nog wat te genieten van het alledaagse M-Amerikaanse leven rondom mij. Ik besef dat, als ik nog terugkeer, het nog lang zal duren voor ik dat weer kan gadeslaan... Verdorie toch, ik voel mij hier zo goed in mijn sas, zo "thuis".
woensdag 10 februari 2010
Vandaag een museum bezocht met allemaal kevers en vlinders die hier in Nica leven. Ik moet zeggen dat er bij die kevers een paar stevige kerels tussen zitten. En lelijke, amai als ge zo ene onder uw bed vind.
De vlinders, dat was mooier, ik hou nogal van kleurkes hé.
Ik moet wel zeggen dat ik die dieren liever levend zie dan hier zo opgespeld onder glas. Nog even gepraat met de eigenaar, naar het schijnt ne kei op kever gebied, die vertelde dat hij diep in de jungle moet trekken om nog nieuwe soorten en variaties te vinden.
Daarna ben ik naar het Guadelupe kerkhof geweest. Hier liggen de graven van heel welgestelde mensen en dat zie je natuurlijk.
Een lust voor het oog om hier rond te lopen. Hier in Nica koop je een aantal vierkante meters grond op het kerkhof en daar doe je dan mee wat je wil. Gevolg: op veel graven staan prachtige beeldhouwerken. Ook iets heel bizars gezien, een beetje moelijk om uit te leggen. Op één van die graven staat een soort witte muur met daar in 3D het gezicht van Christus. Wat er nu zo vreemd aan is, is dat wanneer je rond het graf stapt, het lijkt alsof dat gezicht je blijft aankijken. Naar het schijnt zijn er Nica gelovigen die met een grote boog rond het graf stappen omdat ze er bang van hebben.
Daarna op de centrale plaza nen hotdog gegeten. Ik dacht dat vlug vlug te doen maar het was gene gewone hotdog. Het was een vrij groot broodje, warmgemaakt op de bakplaat met daar dan het worstje in en ook groenten en 3 verschillende soorten saus, lekker en spotgoedkoop (0,5 Euro)
Dan nog eens gaan checken om morgen eventueel nog een tour naar een natuurgebied te doen maar helaas, ik ben voorlopig de enige geïntereseerde en we moeten minstens met 3 zijn.
Dan naar één vande vele internetcafés voor een blogupdate en chat.
's Avonds terug gaan eten in dat goede restaurantje (Barbaro), terug steak maar nu in een ajuinsaus. Weer superlekker.
In bed eindelijk eens wat pagina's kunnen lezen zonder int slaap te vallen. Boek uit, ogen dicht; nog een paar nachten alleen slapen en dan lig ik terug lekker dicht tegen mijn lieveke ;-)
De vlinders, dat was mooier, ik hou nogal van kleurkes hé.
Ik moet wel zeggen dat ik die dieren liever levend zie dan hier zo opgespeld onder glas. Nog even gepraat met de eigenaar, naar het schijnt ne kei op kever gebied, die vertelde dat hij diep in de jungle moet trekken om nog nieuwe soorten en variaties te vinden.
Daarna ben ik naar het Guadelupe kerkhof geweest. Hier liggen de graven van heel welgestelde mensen en dat zie je natuurlijk.
Een lust voor het oog om hier rond te lopen. Hier in Nica koop je een aantal vierkante meters grond op het kerkhof en daar doe je dan mee wat je wil. Gevolg: op veel graven staan prachtige beeldhouwerken. Ook iets heel bizars gezien, een beetje moelijk om uit te leggen. Op één van die graven staat een soort witte muur met daar in 3D het gezicht van Christus. Wat er nu zo vreemd aan is, is dat wanneer je rond het graf stapt, het lijkt alsof dat gezicht je blijft aankijken. Naar het schijnt zijn er Nica gelovigen die met een grote boog rond het graf stappen omdat ze er bang van hebben.
Daarna op de centrale plaza nen hotdog gegeten. Ik dacht dat vlug vlug te doen maar het was gene gewone hotdog. Het was een vrij groot broodje, warmgemaakt op de bakplaat met daar dan het worstje in en ook groenten en 3 verschillende soorten saus, lekker en spotgoedkoop (0,5 Euro)
Dan nog eens gaan checken om morgen eventueel nog een tour naar een natuurgebied te doen maar helaas, ik ben voorlopig de enige geïntereseerde en we moeten minstens met 3 zijn.
Dan naar één vande vele internetcafés voor een blogupdate en chat.
's Avonds terug gaan eten in dat goede restaurantje (Barbaro), terug steak maar nu in een ajuinsaus. Weer superlekker.
In bed eindelijk eens wat pagina's kunnen lezen zonder int slaap te vallen. Boek uit, ogen dicht; nog een paar nachten alleen slapen en dan lig ik terug lekker dicht tegen mijn lieveke ;-)
woensdag 10 februari 2010
dinsdag 9 februari 2010
Vandaag op mijn eigen hier de vele kerken die Léon rijk is, bezocht. Nu kun je denken een kerk is een kerk maar dat gaat hier van zeer rijkelijk tot zeer eenvoudig en ik vind het plezant om op reis kerken te bezoeken.
Daarna dan naar een kunstmuseum met werk van Latijns-Amerikaanse kunstenaars. Ik verwachtte er niet zoveel van maar ik heb een aantal bijzonder mooie moderne schilderijen gezien van o.a. Humberto Calzada en Leonidas Correa gezien. Ook leuk waren een paar werken welke eigenlijk schilderijen waren maar daar dan metaalafval zoals plat gemaakte blikjes en de afgesneden bovenkanten van kleine olievaatjes, op verwerkt.
Spijtig genoeg mocht ik geen foto's nemen.
In de namiddag dan de "Geschiedenis en Revolutie" tour gedaan. We waren met 3 man onder leiding van Harry, een Nederlander die hier als een alternatieve touroperator werkt.
Nu is geschiedenis de hobby van Harry en dus hebben we ongelooflijk veel informatie gekregen.
We hebben zicht gekregen over hoe de Spanjaarden hier omgingen met de Indiaanse bevolking. Dit in de schaduw van de heilige boom waarin hun chief uiteindelijk opgeknoopt is wegens weerstand aan die Spanjaarden. Hij is er blijven hangen tot zijn knoken op de grond vielen om een voorbeeld te stellen aan de rest van de bevolking.
Dit alles is in de buitenwijk Sutiava, een besloten gemeenschap waar tot voor kort nog huwelijkspartners binnen hun eigen gemeenschap gezocht werden. De wijk staat officieel onder bestuur van de stad maar wordt eigenlijk geleid door een raad van wijzen. Deze gemeenschap betaald ook geen belastingen en daar zit een mooi verhaal achter maar dat zou wat veel worden om hier helemaal uit te leggen.
Ook leuk is het verhaal van de geniale vondst van de kerk hier om die Indiaanse bevolking te bekeren. Deze mensen vereerden de zon als een god, leefden vooral buiten en in hun tenten en hadden schrik om de donkere kerk, die intussen gebouwd was, binnen te gaan. De kerkoversten besloten dan om aan het plafond een grote houten schitterende zon op te hangen. Ze vertelden de Indiaanse bevolking dat zij een god hadden die er de ganse dag voor hen was en dit in tegenstelling met hun eigen zonnegod die er dus niet de ganse dag voor hen was. Schitterend gevonden.
Daarna via een dirt road naar een klein fortje welks als gevangenis voor politieke gevangenen dienst deed tijdens het regime van de Somoza familie. Recente geschiedenis dus en gruwelijke verhalen. De mensen zaten met zovelen in een cel zodat ze gewoon niet konden neerliggen. Voedsel was er niet, dat moest de familie naar die gevangenis brengen maar dat bleef dan weer dikwijls "plakken" bij de bewakers.
Indien er dan nog gevangenen bijkwamen maakte men er eerst een aantal letterlijk een kopje kleiner. De bewakers maakten er een gokspel van: hoeveel keer men met de machette op de nek moest inhakken alvorens het hoofd volledig van het lichaam gescheiden was.
Water was wel aanwezig in een grote bak met water uit een riviertje maar ook een aardigheidje van de bewakers was om zo'n afgehakt hoofd een tijdje in die waterbak te leggen.
Dat een bevolking dan in opstand komt tegen die dictator familie is niet verwonderlijk. Revolutie dus (1979) en het regime werd omver geworpen. De Sandinisten, links in het politieke spectrum, kwamen aan de macht. Dit was niet naar de zin van de Amerikanen (CIA) die er hun privé oorlogje begonnen om de Sandinisten van de macht te krijgen, de "Contra War" dus. Ook hierover veel informatie van Harry gekregen.
Nog even langs het kerkhof om een paar mooie graven te bezichtigen. Daarna naar de ViaVia om nog even na te praten.
Ik heb deze namiddag zoveel bijgeleerd over Nicaragua en dit op zo'n boeiende wijze verteld, dit was de 10 Euro meer dan waard.
's Avonds dan gaan eten in een door Harry aanbevolen restaurantje (van zijn vrouw ;-) ) en ik heb daar de lekkerste maaltijd op al mijn M-Amerika reizen, voorgeschoteld gekregen.
Eerst een slaatje gratis van het huis en dan een grote, dikke, malse gegrilde steak. Nog lekker rood vanbinnen en opgediend met groenten, rijst, frietjes en een lekkere pepersaus. Daar nog 3 pintjes bij voor de ongelooflijke prijs van 300 Bfr.
Een geslaagde dag alweer, nog 3 te gaan :-(
Daarna dan naar een kunstmuseum met werk van Latijns-Amerikaanse kunstenaars. Ik verwachtte er niet zoveel van maar ik heb een aantal bijzonder mooie moderne schilderijen gezien van o.a. Humberto Calzada en Leonidas Correa gezien. Ook leuk waren een paar werken welke eigenlijk schilderijen waren maar daar dan metaalafval zoals plat gemaakte blikjes en de afgesneden bovenkanten van kleine olievaatjes, op verwerkt.
Spijtig genoeg mocht ik geen foto's nemen.
In de namiddag dan de "Geschiedenis en Revolutie" tour gedaan. We waren met 3 man onder leiding van Harry, een Nederlander die hier als een alternatieve touroperator werkt.
Nu is geschiedenis de hobby van Harry en dus hebben we ongelooflijk veel informatie gekregen.
We hebben zicht gekregen over hoe de Spanjaarden hier omgingen met de Indiaanse bevolking. Dit in de schaduw van de heilige boom waarin hun chief uiteindelijk opgeknoopt is wegens weerstand aan die Spanjaarden. Hij is er blijven hangen tot zijn knoken op de grond vielen om een voorbeeld te stellen aan de rest van de bevolking.
Dit alles is in de buitenwijk Sutiava, een besloten gemeenschap waar tot voor kort nog huwelijkspartners binnen hun eigen gemeenschap gezocht werden. De wijk staat officieel onder bestuur van de stad maar wordt eigenlijk geleid door een raad van wijzen. Deze gemeenschap betaald ook geen belastingen en daar zit een mooi verhaal achter maar dat zou wat veel worden om hier helemaal uit te leggen.
Ook leuk is het verhaal van de geniale vondst van de kerk hier om die Indiaanse bevolking te bekeren. Deze mensen vereerden de zon als een god, leefden vooral buiten en in hun tenten en hadden schrik om de donkere kerk, die intussen gebouwd was, binnen te gaan. De kerkoversten besloten dan om aan het plafond een grote houten schitterende zon op te hangen. Ze vertelden de Indiaanse bevolking dat zij een god hadden die er de ganse dag voor hen was en dit in tegenstelling met hun eigen zonnegod die er dus niet de ganse dag voor hen was. Schitterend gevonden.
Daarna via een dirt road naar een klein fortje welks als gevangenis voor politieke gevangenen dienst deed tijdens het regime van de Somoza familie. Recente geschiedenis dus en gruwelijke verhalen. De mensen zaten met zovelen in een cel zodat ze gewoon niet konden neerliggen. Voedsel was er niet, dat moest de familie naar die gevangenis brengen maar dat bleef dan weer dikwijls "plakken" bij de bewakers.
Indien er dan nog gevangenen bijkwamen maakte men er eerst een aantal letterlijk een kopje kleiner. De bewakers maakten er een gokspel van: hoeveel keer men met de machette op de nek moest inhakken alvorens het hoofd volledig van het lichaam gescheiden was.
Water was wel aanwezig in een grote bak met water uit een riviertje maar ook een aardigheidje van de bewakers was om zo'n afgehakt hoofd een tijdje in die waterbak te leggen.
Dat een bevolking dan in opstand komt tegen die dictator familie is niet verwonderlijk. Revolutie dus (1979) en het regime werd omver geworpen. De Sandinisten, links in het politieke spectrum, kwamen aan de macht. Dit was niet naar de zin van de Amerikanen (CIA) die er hun privé oorlogje begonnen om de Sandinisten van de macht te krijgen, de "Contra War" dus. Ook hierover veel informatie van Harry gekregen.
Nog even langs het kerkhof om een paar mooie graven te bezichtigen. Daarna naar de ViaVia om nog even na te praten.
Ik heb deze namiddag zoveel bijgeleerd over Nicaragua en dit op zo'n boeiende wijze verteld, dit was de 10 Euro meer dan waard.
's Avonds dan gaan eten in een door Harry aanbevolen restaurantje (van zijn vrouw ;-) ) en ik heb daar de lekkerste maaltijd op al mijn M-Amerika reizen, voorgeschoteld gekregen.
Eerst een slaatje gratis van het huis en dan een grote, dikke, malse gegrilde steak. Nog lekker rood vanbinnen en opgediend met groenten, rijst, frietjes en een lekkere pepersaus. Daar nog 3 pintjes bij voor de ongelooflijke prijs van 300 Bfr.
Een geslaagde dag alweer, nog 3 te gaan :-(
maandag 8 februari 2010
Vandaag weer vroeg wakker. Eerst mijne was naar de laundry service gedaan, al even in de stad rongelopen en dan naar het internet café voor een mega update. Hier moderne computers met usb aansluiting en alle updates dus gelukt.
Daarna nen hele lekkere licuado met melk en banaan gedronken.
Om 14 uur naar het Vlaamse ViaVia hospedaje, anex bar-restaurant. Dat is de plaats voor de start van de tour (revolution and history) die ik vandaag wou doen. De organisator, een Nederlander was aanwezig maar vertelde dat hij de trip vandaag moest cancelen. Geen uitleg waarom maar de reden was misschien dat ik de enige geïnteresseerde was. Enfin, toen ik vroeg of het dan morgen zeker door zou gaan zei hij "ja, ja, absoluut"; ik ben eens benieuwd.
Dan maar zelf op verkenning in deze mooie stad. Eerst de kathedraal bezocht, de grootste van M-Amerika. Deze had normaal in Lima in Peru moeten staan maar op één of andere manier zijn de bouwplannen geswitched geweest.
Binnenin wordt de kruisgang in bijzonder mooie en grote schilderijen afgebeeld.
Daarna naar het Casa de la Cultura waar ook weer een paar mooie schilderijen hingen.
Terug de straat op en wat rondlopen; dit is echt een stadje met een hele goeie, veilige sfeer.
Bij het passeren van het speciale hamburger kraam (zie foto) knorde mijn maagske en ik heb daar een hele lekkere grote hamburger met groenten tussen gegeten. Hierbij nog ne grote cola en dit samen voor minder dan 1,5 Euro.
Dan terug naar mijn kamer om de laatste dagen van mijn reis nog wat op punt te stellen. Nog ne late siësta gedaan, dan vlug een douchke en tegen 20 uur naar de ViaVia want ik had daarstraks gelezen dat ze een kwis voor het goede doel (straatkinderen helpen) organiseerden. Ik kwam terecht in een team met Kevin, een Vlaming en Ben, een Amerikaan. De vragen waren toch wel wa moeilijk. Welke landen aan de wieg van de EU stonden, dat wist ik. Ook de nationaliteit van Hercule Poirrot en een paar aardrijkskundevragen kond ik oplossen. Maar de naam van de president van Panama en de exacte datum van de maanlanding... Op zulke vragen wisten we het antwoord echt niet.
Uiteindelijk werden we 8ste van de 12 ploegen, een afgang dus. Wel was het een organisatie op zijn M-Amerikaans; vrij chaotisch dus. Op het laatste kreeg je het antwoordenblad terug en werden de juiste antwoorden gegeven. Een ploeg van Nica boys protesteerden net iets teveel dat ze geen punten kregen voor een correct antwoord. Aangezien de balpennen nog op tafel lagen, verdenk ik hen ervan dat ze hun foute antwoorden gewoon verbeterden en zo veel extra punten kregen. Maar hé, geen probleem, voor mij was het eens een leuke afwisseling om een avond door te brengen. Wel laat naar bed vanavond want de kwis was pas om 23 uur gedaan en natuurlijk moet er over zoiets nog wat nagepraat worden.
Daarna nen hele lekkere licuado met melk en banaan gedronken.
Om 14 uur naar het Vlaamse ViaVia hospedaje, anex bar-restaurant. Dat is de plaats voor de start van de tour (revolution and history) die ik vandaag wou doen. De organisator, een Nederlander was aanwezig maar vertelde dat hij de trip vandaag moest cancelen. Geen uitleg waarom maar de reden was misschien dat ik de enige geïnteresseerde was. Enfin, toen ik vroeg of het dan morgen zeker door zou gaan zei hij "ja, ja, absoluut"; ik ben eens benieuwd.
Dan maar zelf op verkenning in deze mooie stad. Eerst de kathedraal bezocht, de grootste van M-Amerika. Deze had normaal in Lima in Peru moeten staan maar op één of andere manier zijn de bouwplannen geswitched geweest.
Binnenin wordt de kruisgang in bijzonder mooie en grote schilderijen afgebeeld.
Daarna naar het Casa de la Cultura waar ook weer een paar mooie schilderijen hingen.
Terug de straat op en wat rondlopen; dit is echt een stadje met een hele goeie, veilige sfeer.
Bij het passeren van het speciale hamburger kraam (zie foto) knorde mijn maagske en ik heb daar een hele lekkere grote hamburger met groenten tussen gegeten. Hierbij nog ne grote cola en dit samen voor minder dan 1,5 Euro.
Dan terug naar mijn kamer om de laatste dagen van mijn reis nog wat op punt te stellen. Nog ne late siësta gedaan, dan vlug een douchke en tegen 20 uur naar de ViaVia want ik had daarstraks gelezen dat ze een kwis voor het goede doel (straatkinderen helpen) organiseerden. Ik kwam terecht in een team met Kevin, een Vlaming en Ben, een Amerikaan. De vragen waren toch wel wa moeilijk. Welke landen aan de wieg van de EU stonden, dat wist ik. Ook de nationaliteit van Hercule Poirrot en een paar aardrijkskundevragen kond ik oplossen. Maar de naam van de president van Panama en de exacte datum van de maanlanding... Op zulke vragen wisten we het antwoord echt niet.
Uiteindelijk werden we 8ste van de 12 ploegen, een afgang dus. Wel was het een organisatie op zijn M-Amerikaans; vrij chaotisch dus. Op het laatste kreeg je het antwoordenblad terug en werden de juiste antwoorden gegeven. Een ploeg van Nica boys protesteerden net iets teveel dat ze geen punten kregen voor een correct antwoord. Aangezien de balpennen nog op tafel lagen, verdenk ik hen ervan dat ze hun foute antwoorden gewoon verbeterden en zo veel extra punten kregen. Maar hé, geen probleem, voor mij was het eens een leuke afwisseling om een avond door te brengen. Wel laat naar bed vanavond want de kwis was pas om 23 uur gedaan en natuurlijk moet er over zoiets nog wat nagepraat worden.
zondag 7 februari 2010
Vandaag zou weer een moeilijke dag worden, ik wist het op voorhand. Nog meer dan in 2008 in Honduras ben ik verliefd geworden... op een eilandje. Utila was al moeilijk om te verlaten maar nu hier weggaan van Big Corn Island is nog moeilijker. Een paradijslijk, zij het onderontwikkeld, eiland met mooie duiksites en stranden; ik had hier best nog een week langer kunnen blijven.
Maar het is weer tijd om verder te trekken, naar Leon, wat één van de mooiste stadjes van M-Amerika zou zijn.
Om 6 uur opgestaan en met de taxi naar het kleine luchthaventje. Ik was al niet goed gezind en het zou er niet beter op worden...
Toen ik in het kantoor van de kleine luchtvaartmaatschappij mijn ticket wou afhalen bleek het niet aanwezig te zijn. De ganse story is dat ik 2 tickets online besteld en betaald had, in december reeds om zeker te zijn van mijn plaats in het kleine vliegtuigje. Toen ik mijn ticket voor de vlucht naar hier ging afhalen in het kantoor in Bleufields vezekerde men mij dat mijn 2de ticket klaar lag in het kantoor op Big Corn. Aangezien ik de zaak al niet vertrouwde, was ik verleden donderdag hier al langs het kantoor gepasseerd en inderdaad, geen ticket voor mister Luke. Maar na heel wat over en weer gebel vezekerde men mij dat alles ok was (zie ook blogbericht van verleden donderdag).
Eerst bleef ik nog kalm want de dame was wat aan het rondbellen maar naarmate het vertrekuur naderbij kwam werd ik lastiger en ik vertelde dat ik in Managua ZEKER MOEST zijn voor mijn vlucht naar Europa, kwestie van wat druk te zetten. Ook heb ik wel 5 keer hetzelfde gezegd nml. dat ik alles al langs besteld en betaald had, dat ik een Visa betalingsbewijs had en zelfs een vlucht reserveringsnummer.
Ondertussen groeide de rij mensen achter mij aan want de dame was ook verantwoordelijk voor de check-in. Ik deed aan geïntereseerde wachtenden mijn verhaal en die waren nu allemaal voor mij aan het "supporteren" wat de dame alleen maar zenuwachtiger maakte. De clou van het verhaal is dat ze mij op het einde een papierke schreef dat als ticket moest dienst doen en ik kon dus mee op het vliegtuig. Ze zal mij wel nen ambetante pee gevonden hebben maar ik moest kost wat kost op die vlucht geraken.
De vlucht naar Managua laag over het binnenland van Nicaragua was heel mooi en een toeristische attractie op zich. In Managua een taxi gedeeld met 2 andere backpackers richting busterminal in de city zelf.
Vandaar met de minibus naar Leon en Toen ik hier aankwam had ik direct een goed gevoel, hier hangt een heel goede veilige sfeer.
's Avonds ne spaghetti maar die smaakte mij niet echt. De saus was veel te waterachtig en het gehakt... tja ik moest eens terugdenken aan de slagers die ik eerder gezien had...
Om 20 uur al in mijn bed, nog wat lezen en blaffeturen weer vroeg dichtgevallen.
Maar het is weer tijd om verder te trekken, naar Leon, wat één van de mooiste stadjes van M-Amerika zou zijn.
Om 6 uur opgestaan en met de taxi naar het kleine luchthaventje. Ik was al niet goed gezind en het zou er niet beter op worden...
Toen ik in het kantoor van de kleine luchtvaartmaatschappij mijn ticket wou afhalen bleek het niet aanwezig te zijn. De ganse story is dat ik 2 tickets online besteld en betaald had, in december reeds om zeker te zijn van mijn plaats in het kleine vliegtuigje. Toen ik mijn ticket voor de vlucht naar hier ging afhalen in het kantoor in Bleufields vezekerde men mij dat mijn 2de ticket klaar lag in het kantoor op Big Corn. Aangezien ik de zaak al niet vertrouwde, was ik verleden donderdag hier al langs het kantoor gepasseerd en inderdaad, geen ticket voor mister Luke. Maar na heel wat over en weer gebel vezekerde men mij dat alles ok was (zie ook blogbericht van verleden donderdag).
Eerst bleef ik nog kalm want de dame was wat aan het rondbellen maar naarmate het vertrekuur naderbij kwam werd ik lastiger en ik vertelde dat ik in Managua ZEKER MOEST zijn voor mijn vlucht naar Europa, kwestie van wat druk te zetten. Ook heb ik wel 5 keer hetzelfde gezegd nml. dat ik alles al langs besteld en betaald had, dat ik een Visa betalingsbewijs had en zelfs een vlucht reserveringsnummer.
Ondertussen groeide de rij mensen achter mij aan want de dame was ook verantwoordelijk voor de check-in. Ik deed aan geïntereseerde wachtenden mijn verhaal en die waren nu allemaal voor mij aan het "supporteren" wat de dame alleen maar zenuwachtiger maakte. De clou van het verhaal is dat ze mij op het einde een papierke schreef dat als ticket moest dienst doen en ik kon dus mee op het vliegtuig. Ze zal mij wel nen ambetante pee gevonden hebben maar ik moest kost wat kost op die vlucht geraken.
De vlucht naar Managua laag over het binnenland van Nicaragua was heel mooi en een toeristische attractie op zich. In Managua een taxi gedeeld met 2 andere backpackers richting busterminal in de city zelf.
Vandaar met de minibus naar Leon en Toen ik hier aankwam had ik direct een goed gevoel, hier hangt een heel goede veilige sfeer.
's Avonds ne spaghetti maar die smaakte mij niet echt. De saus was veel te waterachtig en het gehakt... tja ik moest eens terugdenken aan de slagers die ik eerder gezien had...
Om 20 uur al in mijn bed, nog wat lezen en blaffeturen weer vroeg dichtgevallen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
