zondag 7 februari 2010

Vandaag zou weer een moeilijke dag worden, ik wist het op voorhand. Nog meer dan in 2008 in Honduras ben ik verliefd geworden... op een eilandje. Utila was al moeilijk om te verlaten maar nu hier weggaan van Big Corn Island is nog moeilijker. Een paradijslijk, zij het onderontwikkeld, eiland met mooie duiksites en stranden; ik had hier best nog een week langer kunnen blijven.
Maar het is weer tijd om verder te trekken, naar Leon, wat één van de mooiste stadjes van M-Amerika zou zijn.

Om 6 uur opgestaan en met de taxi naar het kleine luchthaventje. Ik was al niet goed gezind en het zou er niet beter op worden...
Toen ik in het kantoor van de kleine luchtvaartmaatschappij mijn ticket wou afhalen bleek het niet aanwezig te zijn. De ganse story is dat ik 2 tickets online besteld en betaald had, in december reeds om zeker te zijn van mijn plaats in het kleine vliegtuigje. Toen ik mijn ticket voor de vlucht naar hier ging afhalen in het kantoor in Bleufields vezekerde men mij dat mijn 2de ticket klaar lag in het kantoor op Big Corn. Aangezien ik de zaak al niet vertrouwde, was ik verleden donderdag hier al langs het kantoor gepasseerd en inderdaad, geen ticket voor mister Luke. Maar na heel wat over en weer gebel vezekerde men mij dat alles ok was (zie ook blogbericht van verleden donderdag).

Eerst bleef ik nog kalm want de dame was wat aan het rondbellen maar naarmate het vertrekuur naderbij kwam werd ik lastiger en ik vertelde dat ik in Managua ZEKER MOEST zijn voor mijn vlucht naar Europa, kwestie van wat druk te zetten. Ook heb ik wel 5 keer hetzelfde gezegd nml. dat ik alles al langs besteld en betaald had, dat ik een Visa betalingsbewijs had en zelfs een vlucht reserveringsnummer.

Ondertussen groeide de rij mensen achter mij aan want de dame was ook verantwoordelijk voor de check-in. Ik deed aan geïntereseerde wachtenden mijn verhaal en die waren nu allemaal voor mij aan het "supporteren" wat de dame alleen maar zenuwachtiger maakte. De clou van het verhaal is dat ze mij op het einde een papierke schreef dat als ticket moest dienst doen en ik kon dus mee op het vliegtuig. Ze zal mij wel nen ambetante pee gevonden hebben maar ik moest kost wat kost op die vlucht geraken.

De vlucht naar Managua laag over het binnenland van Nicaragua was heel mooi en een toeristische attractie op zich. In Managua een taxi gedeeld met 2 andere backpackers richting busterminal in de city zelf.
Vandaar met de minibus naar Leon en Toen ik hier aankwam had ik direct een goed gevoel, hier hangt een heel goede veilige sfeer.

's Avonds ne spaghetti maar die smaakte mij niet echt. De saus was veel te waterachtig en het gehakt... tja ik moest eens terugdenken aan de slagers die ik eerder gezien had...

Om 20 uur al in mijn bed, nog wat lezen en blaffeturen weer vroeg dichtgevallen.