vrijdag 5 februari 2010

Vandaag nog verder op verkenning. Het hoogste punt van het eiland, dat is mijn doel vandaag. Het is geen vulkaantop van 1300 meter, neen, Pleasant Hill is maar een bescheiden 90 meter maar toch zag ik er wat tegenop om in deze warmte weer bergop te stappen. Het uitzicht vanop de top zou heel mooi zijn en dat was voor mij wel motiverend genoeg.

Het pad liep eerst kaarsrecht en in de vlakke zon naar een schooltje. Wie dat uitgevonden heeft om dat schooltje een gans stuk bergop te plaatsen moet wel heel Spartaanse gedachten over opvoeding gehad hebben.
In het schooltje waren er kinderen buiten aan het spelen en ik vroeg hen het pad naar de top. Ze toonden mij dat maar tegelijk vroegen ze mij om een dollar. Het is iets wat ik deze reis in Nicaragua ondervonden heb, men vraagt dikwijls om geld, veelal kinderen. Maar ook volwassenen; éénmaal je ze ontmoet hebt en een paar zinnen mee gepraat hebt, vragen ze al om hen een pintje te betalen, iets waar ik nooit op inga tenzij ze echt iets voor mij gedaan hebben.
Het pad naar de top was nu heel smal, niet veel mensen gaan hier naar boven, maar dat had als voordeel dat ik nu in de schaduw liep. Ik hoorde overal het geritsel van hagedissen en genoot van het gezelschap van hele mooie vlinders.

Toen ik bijna boven was hoorde ik een radio spelen, vreemd dacht ik maar ik ging door en zag waar het vandaan kwam. Op de top staat namelijk een communicatiemast en die moet blijkbaar bewaakt worden. Tis te zeggen "bewaakt", de man lag rustig in zijn hangmat radio te luisteren, tof jobke.
Op de top dan een mooi uitzicht o.a. op 1 de 2 mooie stranden nml. Long Beach waar ik seffens naartoe zou gaan.
Om af te dalen nam ik een ander nog smaller pad. Ik probeerde één van die mooie vlinders te fotograferen maar dat is zo moeilik omdat ze veel van hier naar daar fladderen en als ze dan stilzitten sluiten ze hun vleugels. Soms gaan die dan heel even open en dan moet je dus die foto nemen.
Een beetje verder moest ik over een kleine prikkeldraad kruipen en dus wist ik dat ik op privé terrein zat. Al een uitleg bedacht over hoe ik verdwaald was en langs hier de weg terug zocht. Ik liep nu in een vrij grote, mooi onderhouden tuin met bananenbomen en ook een paar appelsienbomen. Wat verder zag ik beweging, tuinmannen. Bij hen aangekomen zeiden ze vriendelijk goeiedag en het bleek dat ik in de tuin van zo'n duur hotel beland was.
Terug op de weg verder door naar Long Beach waar de zee vrij wild was en ik een uurtje genoot van de beukende golven op het strand.
Daarna terug die paradijselijke baai van gisteren opgezocht, iets gegeten, wat gaan zwemmen om daarna terug hotelwaarts te keren.
Ik wou nog even op internet maar toen ik voorbij het enige internet cafeetje (3 pc's) op het eiland kwam, bleek er weer een stroomstoring te zijn. Ik had er op voorhand over gelezen en ook ondervonden, dagelijks zijn er stroomonderbrekingen die enkele uren kunnen duren. Ook zou er niet altijd stromend water zijn maar hier heb ik niets van ondervonden. In mijn hotel dus direct onder een deugdoende koude douche. Nog enkele keren gekeken of er stroom was maar niet dus, geen chat vandaag want om 18 uur sluit het internet cafeetje al.

's Avonds een pizza gaan eten en aan de andere tafel zat iemand die met een mij bekend voorkomend accent praatte, ik maakte kennis met hem en het bleek idd. een Vlaming te zijn, Christof uit Lier. Hij is op reis nu in Nica, maar hij heeft hier in de hoofdstad Managua aan de univ gestudeerd. Het voelde heel raar aan om weer Vlaams te praten en de eerste zinnen sloeg mijn tong bijna dubbel.

Alle hoop op morgen dan voor de laatste duikdag en hopelijk kunnen we naar die speciale duikplaats gaan.