Om 6 uur op en ontbeten, mijne rugzak ingepakt en de boot op. Eerst weer een uur lang over een smalle rivier door de jungle en dan het meer op naar San Carlos waar ik de bus van 13:30 naar Juigalpa wou nemen. Helaas, deze bus zou niet komen wegens panne onderweg. Is niet verwonderlijk als je weet dat de baan gewoon een "dirt road" is waar men natuurlijk hun meest afgedankte bussen voor gebruikt.
Efkes nog contact gezocht met een wat oudere Nicaraguaan, iets wat ik vaker doe omdat deze meestal heel behulpzaam zijn. Het bleek dus normaal dat er al eens een bus niet kwam opdagen. Op zijn aanraden dan maar alvast een ticket voor de volgende bus genomen want deze zou overvol zitten.
Aan het busstation ook dikwijls als "mi amor" aangesproken geweest; neen, neen, niet door meisjes van plezier, wel door hele mooie meisjes die mij naar hun comedor (eetstalletje) probeerden te lokken. Concurentie is er hard want er zijn er daar een 10-tal naast elkaar en daarom de inzet van deze meisjes. Ik had echter net foto's genomen van de plaatselijke slagers, achter de comedores gelegen, en ik had precies al nie zoveel honger meer...
Om half drie dan vertrokken voor de hobbeligste busreis die ik op al mijn reizen al gemaakt heb. Ik kon alleen maar hopen dat deze volledig versleten oude schoolbus het tot in Juigalpa zou uithouden. En dat deed ze; 5 uur na vertrek en volledig onder het stof kwamen we aan in deze, voor mij slechts transit stad.
Een hospedaje in, een supersnelle douche en op zoek naar eten en een ijsgekoel pintje. Eerst nog een snelle mail naar het thuisfront en dan een kruising tussen een Nca restaurant en een fastfood tent gevonden en een hamburger met papas fritas gegeten.
Na de 5 uur loeiharde Nica muziek op de bus was ik blij met de rockmuziek in de eettent. Pearl Jam, Metallica, Guns 'n' Roses; het is niet direct de muziek die je hier verwacht. En dan... ik voelde hem aankomen... Bon Jovi met Bed of Roses, de song van Nadia en mij, onze openingsdans. Op zo'n moment moet ik dan toch even slikken en met mijn ogen knipperen... Daarom bij deze, lieveke nog eens bedankt voor deze weeral fantastische reis. Je weet als geen ander, dit is mijn passie, dit is mijn leven... X
maandag 8 februari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten