Vandaag een bezoek gebracht aan Karin in Amsterdam. Op 5 maart vertrekt zij weer naar Nicaragua om haar hulpproject verder te behartigen.
Door minder financiële mogelijkheden ondersteunt zij nu nog 130 kinderen (1 welbepaald schooltje (La Prusia)) ipv. de vroegere 500.
Zij was dus enorm blij met hetgeen we voor haar nog bij hadden. In de eerste plaats dus de tweedehands laptop en nog een doos vol balpennen en potloden welke ik niet meer mee in mijn bagage gekregen heb toen ik naar Nica vertrok en ook nog eens 315 Euro die ik van verschillende mensen heb ontvangen. Zij gaat mij mailen wat ze er mee aangekocht heeft in Nica en ik zal dit dan ook aan de schenkers laten weten.
Karin is iemand die ik blindelings voor 200% vertrouw; dit is een dame waar ik heel veel respect voor heb en ik weet dat elke geschonken eurocent aan de armste kinderen besteed zal worden.
En hiermee heeft mijn blog een beetje een eindpunt bereikt. Ik heb weer een fantastisch avontuur mogen beleven. Nicaragua was wat ik er op voorhand van verwacht had. Ik heb alles kunnen doen wat ik wou en mijn voorbereidingen hebben zijn nut bewezen door de heel vlotte verloop van de reis.
Bedankt aan jullie allemaal die mijn avonturen gevolgd hebben en aan diegenen die mij al eens een berichtje gestuurd hebben.
Eigenlijk ben ik stiekem al aan het dromen van een volgende "reis van mijn leven", dat zou dan al de 4de worden...
Mijn hart zegt terug naar M-Amerika maar mijn verstand zegt mij dat ik nu eens een ander werelddeel moet bezoeken en daarom denk ik in de richting van Laos, Vietnam, Cambodia...
groetjes, Luc
zondag 28 februari 2010
donderdag 18 februari 2010
Maandag 15 februari 2010
Om 4:30 opgestaan, een vlugge douche en naar de luchthaven.
Daar te horen gekregen dat alle vluchten zouden doorgaan omdat het weer fel verbeterd is.
Aan de check-in balie gevraagd of ik in Atlanta mijn bagage zou moeten ophalen en terug inchecken en het antwoord was positief.
Tijdens het wachten in Managua kon ik nog een laatste blik werpen op de drukke baan die naast het vliegveld ligt. Nog even kijken naar die typische bussen, naar al die oude wagens, naar die drukte... Ik pink een traan weg en besef dat ik M-Amerika heel hard ga missen!
Hier dan in Atlanta gaan kijken maar slechts 1 van mijn zakken gevonden. Navraag gedaan en het zou geen probleem zijn; mijn bagage komt wel in Zaventem terecht, ik ben eens benieuwd.
De controles verliepen heel vlot en ik had tijd genoeg om over te stappen op een vlucht naar New York.
In New York dan normaal 1u20 tijd om over te stappen maar... uiteindelijk met 4 uur vertraging vertrokken. Het vliegtuig bleek niet in orde en er moest dus een vervangtoestel komen. Ondertussen was het beginnen sneeuwen, eerst stil en smeltend maar hoe langer hoe meer begon het terug op een sneeuwstorm te lijken. Ik was dan ook heel blij toen het toestel eindelijk opsteeg, richting Zaventem.
Ook was ik heel blij met het feit dat het vliegtuig maar halfvol zat en we dus allemaal plaats genoeg hadden om ons te installeren om goed te kunnen slapen.
Uiteindelijk dan dinsdag, iets na 12 uur plaatselijke tijd aangekomen in het winterlandschap met een hartelijk weerzien met Nadia natuurlijk.
Het is weer voorbij, het is heel mooi geweest en had alles wat ik ervan verwacht had !!!
Daar te horen gekregen dat alle vluchten zouden doorgaan omdat het weer fel verbeterd is.
Aan de check-in balie gevraagd of ik in Atlanta mijn bagage zou moeten ophalen en terug inchecken en het antwoord was positief.
Tijdens het wachten in Managua kon ik nog een laatste blik werpen op de drukke baan die naast het vliegveld ligt. Nog even kijken naar die typische bussen, naar al die oude wagens, naar die drukte... Ik pink een traan weg en besef dat ik M-Amerika heel hard ga missen!
Hier dan in Atlanta gaan kijken maar slechts 1 van mijn zakken gevonden. Navraag gedaan en het zou geen probleem zijn; mijn bagage komt wel in Zaventem terecht, ik ben eens benieuwd.
De controles verliepen heel vlot en ik had tijd genoeg om over te stappen op een vlucht naar New York.
In New York dan normaal 1u20 tijd om over te stappen maar... uiteindelijk met 4 uur vertraging vertrokken. Het vliegtuig bleek niet in orde en er moest dus een vervangtoestel komen. Ondertussen was het beginnen sneeuwen, eerst stil en smeltend maar hoe langer hoe meer begon het terug op een sneeuwstorm te lijken. Ik was dan ook heel blij toen het toestel eindelijk opsteeg, richting Zaventem.
Ook was ik heel blij met het feit dat het vliegtuig maar halfvol zat en we dus allemaal plaats genoeg hadden om ons te installeren om goed te kunnen slapen.
Uiteindelijk dan dinsdag, iets na 12 uur plaatselijke tijd aangekomen in het winterlandschap met een hartelijk weerzien met Nadia natuurlijk.
Het is weer voorbij, het is heel mooi geweest en had alles wat ik ervan verwacht had !!!
zondag 14 februari 2010
Vandaag waarschijnlijk de laatste dag in Nica.
Even in mijn reisgids gekeken en ik kan er best nog een leuke dag van maken.
Eerst naar de Mercado Huembes, een voor toeristen veilig verklaarde markt. Hier niet alleen weer veel handwerk maar ook de gewone marktspullen zoals kleding en voedingswaren.
Leuk om langs alle kraampjes te wandelen. Toch vind ik deze vrij grote markt alleen geschikt voor de ervaren "3de wereld land reiziger"
Daarna naar Malecon, een mooi uitzichtpunt aan het water. Allemaal bar/restaurantjes naast elkaar, hier kan je perfect de drukte van de stad ontvluchten.
Verderop het voormalig parlement bezocht, 4 dollar inkom voor niet veel bezienswaardigheid.
Dan maar terug richting hotel maar eerst nog ne Mc Donalds.
Op tijd naar bed want ik wil morgen extra vroeg op de luchthaven zijn. Ik moet nu echt zien thuis te geraken, thuis naar mijn lieveke die ik op deze Valentijnsdag wel gemist heb.
Even in mijn reisgids gekeken en ik kan er best nog een leuke dag van maken.
Eerst naar de Mercado Huembes, een voor toeristen veilig verklaarde markt. Hier niet alleen weer veel handwerk maar ook de gewone marktspullen zoals kleding en voedingswaren.
Leuk om langs alle kraampjes te wandelen. Toch vind ik deze vrij grote markt alleen geschikt voor de ervaren "3de wereld land reiziger"
Daarna naar Malecon, een mooi uitzichtpunt aan het water. Allemaal bar/restaurantjes naast elkaar, hier kan je perfect de drukte van de stad ontvluchten.
Verderop het voormalig parlement bezocht, 4 dollar inkom voor niet veel bezienswaardigheid.
Dan maar terug richting hotel maar eerst nog ne Mc Donalds.
Op tijd naar bed want ik wil morgen extra vroeg op de luchthaven zijn. Ik moet nu echt zien thuis te geraken, thuis naar mijn lieveke die ik op deze Valentijnsdag wel gemist heb.
zaterdag 13 februari 2010
Vandaag om 5 uur gewekt door wakeup call en om 5 uur 30 belde men nog eens om te kijken of ik niet terug int slaap gevallen was. Ja dit is een iets duurder hotel dan ik gewoon ben, ik zou van dit bedrag normaal een dag of 4 in een hostalleke kunnen overnachten. Maar de laatste nacht voor ik naar huis keer neem ik geen risico en kies ik voor service en veiligheid.
Met de zoon van het hotel dan om 6 uur naar de vlieghaven gereden en in de lijn voor de check in gaan staan. Deze ging opmerkelijk traag vooruit, ik zag mensen terugkeren met hun bagage... hier was iets fout. En ja hoor, de vlucht naar Atlanta was afgelast. Blijkbaar hevige sneeuwstormen aan de oostkust in de V.S.
En daar stond ik dan, net als blijkbaar 999.999 andere passagiers; zelfs op 9-11 werden er niet zoveel vluchten afgelast. Ik kreeg wel een ticket om maandag te vertrekken maar wel via een extra tussenstop en ook die 'window nood exit seat' die ik online gereserveerd had, daar kon ik naar fluiten. Geen Valentijn samen met Nadia, dat was het eerste waar ik aan dacht. Ocharme mijn lieveke, ze had er zo naar getracht. Ook op mijn werk zal ik een paar dagen later dan voorzien terug kunnen starten. Shit he.
Het klinkt natuurlijk mooi voor mij, ik die hier supergraag ben en dan ineens 2 dagen extra voorgeschoteld krijg. Maar geloof me, dat gevoel heb ik niet. Ik was mentaal voorbereid op mijn terugkeer en dus baal ik ook wel hoor. Maar niks aan te doen en ik zal er het beste moeten van maken.
Terug naar mijn hotel dus en 2 nachten extra geboekt. Snel op msn en via schoonbroerke was Nadia direct op de hoogte.
Deze namiddag dan van de nood een deugd gemaakt en een paar kunstgallerijen gaan bezoeken, iets waarvoor ik dus eigenlijk geen tijd had. Daarna ne pizza en naar de winkel terug wat proviand gaan halen. Hier vanavond dan rustig wat gelezen en door de meer dan 100 tv kanalen gezapt.
Met de zoon van het hotel dan om 6 uur naar de vlieghaven gereden en in de lijn voor de check in gaan staan. Deze ging opmerkelijk traag vooruit, ik zag mensen terugkeren met hun bagage... hier was iets fout. En ja hoor, de vlucht naar Atlanta was afgelast. Blijkbaar hevige sneeuwstormen aan de oostkust in de V.S.
En daar stond ik dan, net als blijkbaar 999.999 andere passagiers; zelfs op 9-11 werden er niet zoveel vluchten afgelast. Ik kreeg wel een ticket om maandag te vertrekken maar wel via een extra tussenstop en ook die 'window nood exit seat' die ik online gereserveerd had, daar kon ik naar fluiten. Geen Valentijn samen met Nadia, dat was het eerste waar ik aan dacht. Ocharme mijn lieveke, ze had er zo naar getracht. Ook op mijn werk zal ik een paar dagen later dan voorzien terug kunnen starten. Shit he.
Het klinkt natuurlijk mooi voor mij, ik die hier supergraag ben en dan ineens 2 dagen extra voorgeschoteld krijg. Maar geloof me, dat gevoel heb ik niet. Ik was mentaal voorbereid op mijn terugkeer en dus baal ik ook wel hoor. Maar niks aan te doen en ik zal er het beste moeten van maken.
Terug naar mijn hotel dus en 2 nachten extra geboekt. Snel op msn en via schoonbroerke was Nadia direct op de hoogte.
Deze namiddag dan van de nood een deugd gemaakt en een paar kunstgallerijen gaan bezoeken, iets waarvoor ik dus eigenlijk geen tijd had. Daarna ne pizza en naar de winkel terug wat proviand gaan halen. Hier vanavond dan rustig wat gelezen en door de meer dan 100 tv kanalen gezapt.
vrijdag 12 februari 2010
Vandaag vroeg opgestaan want ik heb een druk programma.
Eerst met de minibus vanuit Leon naar Managua, de hoofdstad. Daar ingecheckt in een hotel in 1 van de betere buurten, een doucheke genomen en direct terug op pad naar Masaya, naar de handwerk markt. Daar aangekomen gemerkt dat men het beter de hangmat markt zou noemen... En hangmatten, die hebben we thuis op het moment al meer dan genoeg.
Toch een leuk stadje, nog even naar een mooi uitzichtpunt gewandeld en terug naar Managua naar de shoppingcentra. Ik had nog wat Cordobas op te doen en was eigenlijk op zoek naar iets leuks om op ons M-Amerikaans terras te hangen maar helaas, niks gevonden.
Vanavond weer vroeg gaan slapen want morgen een vermoeiende dag voor de boeg...
Eerst met de minibus vanuit Leon naar Managua, de hoofdstad. Daar ingecheckt in een hotel in 1 van de betere buurten, een doucheke genomen en direct terug op pad naar Masaya, naar de handwerk markt. Daar aangekomen gemerkt dat men het beter de hangmat markt zou noemen... En hangmatten, die hebben we thuis op het moment al meer dan genoeg.
Toch een leuk stadje, nog even naar een mooi uitzichtpunt gewandeld en terug naar Managua naar de shoppingcentra. Ik had nog wat Cordobas op te doen en was eigenlijk op zoek naar iets leuks om op ons M-Amerikaans terras te hangen maar helaas, niks gevonden.
Vanavond weer vroeg gaan slapen want morgen een vermoeiende dag voor de boeg...
donderdag 11 februari 2010
Geen andere deelnemers voor de tour en daarom noodgedwongen vandaag dan nog een rustige, maar daarom niet minder interessante dag.
Eerst terug naar de wijk Sutiava waar ik de bus richting kust kan nemen. Ik hou echt van het openbaar vervoer, met de bus in M-Amerika. Niets is zo gemakkelijk:
- voor en achteraan staat in het groot de bestemming of route geschilderd
- er zijn niet echt bushaltes, je doet gewoon teken dat je meewil en de bus stopt voor je voeten. Ook uitstappen doe je waar je wil
- het is spotgoedkoop, een rit van een uur koste mij vandaag 12 Bfr.
Na een uur dus aangekomen in Las Peñitas, de kustplaats voor wie het hete Léon even wil ontvluchten. Hier tref ik weer bijna totaal verlaten stranden aan, kilometers lang. Eerst even gezonnebaad maar dat verveelde mij al vlug, een nadeel van alleen te reizen natuurlijk. Dan maar wat stappen langs/in het water, niemand rondom mij, heerlijk.
Na een gans tijdje dan bij een hostal uitgekomen wat goed was want mijn grote fles water was al leeg. Ne fresca, da's de plaatselijke limonade gedronken; honger had ik niet echt in deze hitte. Dit plaatsje is echt een aanrader voor wie enkele dagen complete rust wil.
Wanneer ik een bus terug had wist ik niet en dus ging ik alvast stappen om nog wat te genieten van het alledaagse M-Amerikaanse leven rondom mij. Ik besef dat, als ik nog terugkeer, het nog lang zal duren voor ik dat weer kan gadeslaan... Verdorie toch, ik voel mij hier zo goed in mijn sas, zo "thuis".
Eerst terug naar de wijk Sutiava waar ik de bus richting kust kan nemen. Ik hou echt van het openbaar vervoer, met de bus in M-Amerika. Niets is zo gemakkelijk:
- voor en achteraan staat in het groot de bestemming of route geschilderd
- er zijn niet echt bushaltes, je doet gewoon teken dat je meewil en de bus stopt voor je voeten. Ook uitstappen doe je waar je wil
- het is spotgoedkoop, een rit van een uur koste mij vandaag 12 Bfr.
Na een uur dus aangekomen in Las Peñitas, de kustplaats voor wie het hete Léon even wil ontvluchten. Hier tref ik weer bijna totaal verlaten stranden aan, kilometers lang. Eerst even gezonnebaad maar dat verveelde mij al vlug, een nadeel van alleen te reizen natuurlijk. Dan maar wat stappen langs/in het water, niemand rondom mij, heerlijk.
Na een gans tijdje dan bij een hostal uitgekomen wat goed was want mijn grote fles water was al leeg. Ne fresca, da's de plaatselijke limonade gedronken; honger had ik niet echt in deze hitte. Dit plaatsje is echt een aanrader voor wie enkele dagen complete rust wil.
Wanneer ik een bus terug had wist ik niet en dus ging ik alvast stappen om nog wat te genieten van het alledaagse M-Amerikaanse leven rondom mij. Ik besef dat, als ik nog terugkeer, het nog lang zal duren voor ik dat weer kan gadeslaan... Verdorie toch, ik voel mij hier zo goed in mijn sas, zo "thuis".
woensdag 10 februari 2010
Vandaag een museum bezocht met allemaal kevers en vlinders die hier in Nica leven. Ik moet zeggen dat er bij die kevers een paar stevige kerels tussen zitten. En lelijke, amai als ge zo ene onder uw bed vind.
De vlinders, dat was mooier, ik hou nogal van kleurkes hé.
Ik moet wel zeggen dat ik die dieren liever levend zie dan hier zo opgespeld onder glas. Nog even gepraat met de eigenaar, naar het schijnt ne kei op kever gebied, die vertelde dat hij diep in de jungle moet trekken om nog nieuwe soorten en variaties te vinden.
Daarna ben ik naar het Guadelupe kerkhof geweest. Hier liggen de graven van heel welgestelde mensen en dat zie je natuurlijk.
Een lust voor het oog om hier rond te lopen. Hier in Nica koop je een aantal vierkante meters grond op het kerkhof en daar doe je dan mee wat je wil. Gevolg: op veel graven staan prachtige beeldhouwerken. Ook iets heel bizars gezien, een beetje moelijk om uit te leggen. Op één van die graven staat een soort witte muur met daar in 3D het gezicht van Christus. Wat er nu zo vreemd aan is, is dat wanneer je rond het graf stapt, het lijkt alsof dat gezicht je blijft aankijken. Naar het schijnt zijn er Nica gelovigen die met een grote boog rond het graf stappen omdat ze er bang van hebben.
Daarna op de centrale plaza nen hotdog gegeten. Ik dacht dat vlug vlug te doen maar het was gene gewone hotdog. Het was een vrij groot broodje, warmgemaakt op de bakplaat met daar dan het worstje in en ook groenten en 3 verschillende soorten saus, lekker en spotgoedkoop (0,5 Euro)
Dan nog eens gaan checken om morgen eventueel nog een tour naar een natuurgebied te doen maar helaas, ik ben voorlopig de enige geïntereseerde en we moeten minstens met 3 zijn.
Dan naar één vande vele internetcafés voor een blogupdate en chat.
's Avonds terug gaan eten in dat goede restaurantje (Barbaro), terug steak maar nu in een ajuinsaus. Weer superlekker.
In bed eindelijk eens wat pagina's kunnen lezen zonder int slaap te vallen. Boek uit, ogen dicht; nog een paar nachten alleen slapen en dan lig ik terug lekker dicht tegen mijn lieveke ;-)
De vlinders, dat was mooier, ik hou nogal van kleurkes hé.
Ik moet wel zeggen dat ik die dieren liever levend zie dan hier zo opgespeld onder glas. Nog even gepraat met de eigenaar, naar het schijnt ne kei op kever gebied, die vertelde dat hij diep in de jungle moet trekken om nog nieuwe soorten en variaties te vinden.
Daarna ben ik naar het Guadelupe kerkhof geweest. Hier liggen de graven van heel welgestelde mensen en dat zie je natuurlijk.
Een lust voor het oog om hier rond te lopen. Hier in Nica koop je een aantal vierkante meters grond op het kerkhof en daar doe je dan mee wat je wil. Gevolg: op veel graven staan prachtige beeldhouwerken. Ook iets heel bizars gezien, een beetje moelijk om uit te leggen. Op één van die graven staat een soort witte muur met daar in 3D het gezicht van Christus. Wat er nu zo vreemd aan is, is dat wanneer je rond het graf stapt, het lijkt alsof dat gezicht je blijft aankijken. Naar het schijnt zijn er Nica gelovigen die met een grote boog rond het graf stappen omdat ze er bang van hebben.
Daarna op de centrale plaza nen hotdog gegeten. Ik dacht dat vlug vlug te doen maar het was gene gewone hotdog. Het was een vrij groot broodje, warmgemaakt op de bakplaat met daar dan het worstje in en ook groenten en 3 verschillende soorten saus, lekker en spotgoedkoop (0,5 Euro)
Dan nog eens gaan checken om morgen eventueel nog een tour naar een natuurgebied te doen maar helaas, ik ben voorlopig de enige geïntereseerde en we moeten minstens met 3 zijn.
Dan naar één vande vele internetcafés voor een blogupdate en chat.
's Avonds terug gaan eten in dat goede restaurantje (Barbaro), terug steak maar nu in een ajuinsaus. Weer superlekker.
In bed eindelijk eens wat pagina's kunnen lezen zonder int slaap te vallen. Boek uit, ogen dicht; nog een paar nachten alleen slapen en dan lig ik terug lekker dicht tegen mijn lieveke ;-)
woensdag 10 februari 2010
dinsdag 9 februari 2010
Vandaag op mijn eigen hier de vele kerken die Léon rijk is, bezocht. Nu kun je denken een kerk is een kerk maar dat gaat hier van zeer rijkelijk tot zeer eenvoudig en ik vind het plezant om op reis kerken te bezoeken.
Daarna dan naar een kunstmuseum met werk van Latijns-Amerikaanse kunstenaars. Ik verwachtte er niet zoveel van maar ik heb een aantal bijzonder mooie moderne schilderijen gezien van o.a. Humberto Calzada en Leonidas Correa gezien. Ook leuk waren een paar werken welke eigenlijk schilderijen waren maar daar dan metaalafval zoals plat gemaakte blikjes en de afgesneden bovenkanten van kleine olievaatjes, op verwerkt.
Spijtig genoeg mocht ik geen foto's nemen.
In de namiddag dan de "Geschiedenis en Revolutie" tour gedaan. We waren met 3 man onder leiding van Harry, een Nederlander die hier als een alternatieve touroperator werkt.
Nu is geschiedenis de hobby van Harry en dus hebben we ongelooflijk veel informatie gekregen.
We hebben zicht gekregen over hoe de Spanjaarden hier omgingen met de Indiaanse bevolking. Dit in de schaduw van de heilige boom waarin hun chief uiteindelijk opgeknoopt is wegens weerstand aan die Spanjaarden. Hij is er blijven hangen tot zijn knoken op de grond vielen om een voorbeeld te stellen aan de rest van de bevolking.
Dit alles is in de buitenwijk Sutiava, een besloten gemeenschap waar tot voor kort nog huwelijkspartners binnen hun eigen gemeenschap gezocht werden. De wijk staat officieel onder bestuur van de stad maar wordt eigenlijk geleid door een raad van wijzen. Deze gemeenschap betaald ook geen belastingen en daar zit een mooi verhaal achter maar dat zou wat veel worden om hier helemaal uit te leggen.
Ook leuk is het verhaal van de geniale vondst van de kerk hier om die Indiaanse bevolking te bekeren. Deze mensen vereerden de zon als een god, leefden vooral buiten en in hun tenten en hadden schrik om de donkere kerk, die intussen gebouwd was, binnen te gaan. De kerkoversten besloten dan om aan het plafond een grote houten schitterende zon op te hangen. Ze vertelden de Indiaanse bevolking dat zij een god hadden die er de ganse dag voor hen was en dit in tegenstelling met hun eigen zonnegod die er dus niet de ganse dag voor hen was. Schitterend gevonden.
Daarna via een dirt road naar een klein fortje welks als gevangenis voor politieke gevangenen dienst deed tijdens het regime van de Somoza familie. Recente geschiedenis dus en gruwelijke verhalen. De mensen zaten met zovelen in een cel zodat ze gewoon niet konden neerliggen. Voedsel was er niet, dat moest de familie naar die gevangenis brengen maar dat bleef dan weer dikwijls "plakken" bij de bewakers.
Indien er dan nog gevangenen bijkwamen maakte men er eerst een aantal letterlijk een kopje kleiner. De bewakers maakten er een gokspel van: hoeveel keer men met de machette op de nek moest inhakken alvorens het hoofd volledig van het lichaam gescheiden was.
Water was wel aanwezig in een grote bak met water uit een riviertje maar ook een aardigheidje van de bewakers was om zo'n afgehakt hoofd een tijdje in die waterbak te leggen.
Dat een bevolking dan in opstand komt tegen die dictator familie is niet verwonderlijk. Revolutie dus (1979) en het regime werd omver geworpen. De Sandinisten, links in het politieke spectrum, kwamen aan de macht. Dit was niet naar de zin van de Amerikanen (CIA) die er hun privé oorlogje begonnen om de Sandinisten van de macht te krijgen, de "Contra War" dus. Ook hierover veel informatie van Harry gekregen.
Nog even langs het kerkhof om een paar mooie graven te bezichtigen. Daarna naar de ViaVia om nog even na te praten.
Ik heb deze namiddag zoveel bijgeleerd over Nicaragua en dit op zo'n boeiende wijze verteld, dit was de 10 Euro meer dan waard.
's Avonds dan gaan eten in een door Harry aanbevolen restaurantje (van zijn vrouw ;-) ) en ik heb daar de lekkerste maaltijd op al mijn M-Amerika reizen, voorgeschoteld gekregen.
Eerst een slaatje gratis van het huis en dan een grote, dikke, malse gegrilde steak. Nog lekker rood vanbinnen en opgediend met groenten, rijst, frietjes en een lekkere pepersaus. Daar nog 3 pintjes bij voor de ongelooflijke prijs van 300 Bfr.
Een geslaagde dag alweer, nog 3 te gaan :-(
Daarna dan naar een kunstmuseum met werk van Latijns-Amerikaanse kunstenaars. Ik verwachtte er niet zoveel van maar ik heb een aantal bijzonder mooie moderne schilderijen gezien van o.a. Humberto Calzada en Leonidas Correa gezien. Ook leuk waren een paar werken welke eigenlijk schilderijen waren maar daar dan metaalafval zoals plat gemaakte blikjes en de afgesneden bovenkanten van kleine olievaatjes, op verwerkt.
Spijtig genoeg mocht ik geen foto's nemen.
In de namiddag dan de "Geschiedenis en Revolutie" tour gedaan. We waren met 3 man onder leiding van Harry, een Nederlander die hier als een alternatieve touroperator werkt.
Nu is geschiedenis de hobby van Harry en dus hebben we ongelooflijk veel informatie gekregen.
We hebben zicht gekregen over hoe de Spanjaarden hier omgingen met de Indiaanse bevolking. Dit in de schaduw van de heilige boom waarin hun chief uiteindelijk opgeknoopt is wegens weerstand aan die Spanjaarden. Hij is er blijven hangen tot zijn knoken op de grond vielen om een voorbeeld te stellen aan de rest van de bevolking.
Dit alles is in de buitenwijk Sutiava, een besloten gemeenschap waar tot voor kort nog huwelijkspartners binnen hun eigen gemeenschap gezocht werden. De wijk staat officieel onder bestuur van de stad maar wordt eigenlijk geleid door een raad van wijzen. Deze gemeenschap betaald ook geen belastingen en daar zit een mooi verhaal achter maar dat zou wat veel worden om hier helemaal uit te leggen.
Ook leuk is het verhaal van de geniale vondst van de kerk hier om die Indiaanse bevolking te bekeren. Deze mensen vereerden de zon als een god, leefden vooral buiten en in hun tenten en hadden schrik om de donkere kerk, die intussen gebouwd was, binnen te gaan. De kerkoversten besloten dan om aan het plafond een grote houten schitterende zon op te hangen. Ze vertelden de Indiaanse bevolking dat zij een god hadden die er de ganse dag voor hen was en dit in tegenstelling met hun eigen zonnegod die er dus niet de ganse dag voor hen was. Schitterend gevonden.
Daarna via een dirt road naar een klein fortje welks als gevangenis voor politieke gevangenen dienst deed tijdens het regime van de Somoza familie. Recente geschiedenis dus en gruwelijke verhalen. De mensen zaten met zovelen in een cel zodat ze gewoon niet konden neerliggen. Voedsel was er niet, dat moest de familie naar die gevangenis brengen maar dat bleef dan weer dikwijls "plakken" bij de bewakers.
Indien er dan nog gevangenen bijkwamen maakte men er eerst een aantal letterlijk een kopje kleiner. De bewakers maakten er een gokspel van: hoeveel keer men met de machette op de nek moest inhakken alvorens het hoofd volledig van het lichaam gescheiden was.
Water was wel aanwezig in een grote bak met water uit een riviertje maar ook een aardigheidje van de bewakers was om zo'n afgehakt hoofd een tijdje in die waterbak te leggen.
Dat een bevolking dan in opstand komt tegen die dictator familie is niet verwonderlijk. Revolutie dus (1979) en het regime werd omver geworpen. De Sandinisten, links in het politieke spectrum, kwamen aan de macht. Dit was niet naar de zin van de Amerikanen (CIA) die er hun privé oorlogje begonnen om de Sandinisten van de macht te krijgen, de "Contra War" dus. Ook hierover veel informatie van Harry gekregen.
Nog even langs het kerkhof om een paar mooie graven te bezichtigen. Daarna naar de ViaVia om nog even na te praten.
Ik heb deze namiddag zoveel bijgeleerd over Nicaragua en dit op zo'n boeiende wijze verteld, dit was de 10 Euro meer dan waard.
's Avonds dan gaan eten in een door Harry aanbevolen restaurantje (van zijn vrouw ;-) ) en ik heb daar de lekkerste maaltijd op al mijn M-Amerika reizen, voorgeschoteld gekregen.
Eerst een slaatje gratis van het huis en dan een grote, dikke, malse gegrilde steak. Nog lekker rood vanbinnen en opgediend met groenten, rijst, frietjes en een lekkere pepersaus. Daar nog 3 pintjes bij voor de ongelooflijke prijs van 300 Bfr.
Een geslaagde dag alweer, nog 3 te gaan :-(
maandag 8 februari 2010
Vandaag weer vroeg wakker. Eerst mijne was naar de laundry service gedaan, al even in de stad rongelopen en dan naar het internet café voor een mega update. Hier moderne computers met usb aansluiting en alle updates dus gelukt.
Daarna nen hele lekkere licuado met melk en banaan gedronken.
Om 14 uur naar het Vlaamse ViaVia hospedaje, anex bar-restaurant. Dat is de plaats voor de start van de tour (revolution and history) die ik vandaag wou doen. De organisator, een Nederlander was aanwezig maar vertelde dat hij de trip vandaag moest cancelen. Geen uitleg waarom maar de reden was misschien dat ik de enige geïnteresseerde was. Enfin, toen ik vroeg of het dan morgen zeker door zou gaan zei hij "ja, ja, absoluut"; ik ben eens benieuwd.
Dan maar zelf op verkenning in deze mooie stad. Eerst de kathedraal bezocht, de grootste van M-Amerika. Deze had normaal in Lima in Peru moeten staan maar op één of andere manier zijn de bouwplannen geswitched geweest.
Binnenin wordt de kruisgang in bijzonder mooie en grote schilderijen afgebeeld.
Daarna naar het Casa de la Cultura waar ook weer een paar mooie schilderijen hingen.
Terug de straat op en wat rondlopen; dit is echt een stadje met een hele goeie, veilige sfeer.
Bij het passeren van het speciale hamburger kraam (zie foto) knorde mijn maagske en ik heb daar een hele lekkere grote hamburger met groenten tussen gegeten. Hierbij nog ne grote cola en dit samen voor minder dan 1,5 Euro.
Dan terug naar mijn kamer om de laatste dagen van mijn reis nog wat op punt te stellen. Nog ne late siësta gedaan, dan vlug een douchke en tegen 20 uur naar de ViaVia want ik had daarstraks gelezen dat ze een kwis voor het goede doel (straatkinderen helpen) organiseerden. Ik kwam terecht in een team met Kevin, een Vlaming en Ben, een Amerikaan. De vragen waren toch wel wa moeilijk. Welke landen aan de wieg van de EU stonden, dat wist ik. Ook de nationaliteit van Hercule Poirrot en een paar aardrijkskundevragen kond ik oplossen. Maar de naam van de president van Panama en de exacte datum van de maanlanding... Op zulke vragen wisten we het antwoord echt niet.
Uiteindelijk werden we 8ste van de 12 ploegen, een afgang dus. Wel was het een organisatie op zijn M-Amerikaans; vrij chaotisch dus. Op het laatste kreeg je het antwoordenblad terug en werden de juiste antwoorden gegeven. Een ploeg van Nica boys protesteerden net iets teveel dat ze geen punten kregen voor een correct antwoord. Aangezien de balpennen nog op tafel lagen, verdenk ik hen ervan dat ze hun foute antwoorden gewoon verbeterden en zo veel extra punten kregen. Maar hé, geen probleem, voor mij was het eens een leuke afwisseling om een avond door te brengen. Wel laat naar bed vanavond want de kwis was pas om 23 uur gedaan en natuurlijk moet er over zoiets nog wat nagepraat worden.
Daarna nen hele lekkere licuado met melk en banaan gedronken.
Om 14 uur naar het Vlaamse ViaVia hospedaje, anex bar-restaurant. Dat is de plaats voor de start van de tour (revolution and history) die ik vandaag wou doen. De organisator, een Nederlander was aanwezig maar vertelde dat hij de trip vandaag moest cancelen. Geen uitleg waarom maar de reden was misschien dat ik de enige geïnteresseerde was. Enfin, toen ik vroeg of het dan morgen zeker door zou gaan zei hij "ja, ja, absoluut"; ik ben eens benieuwd.
Dan maar zelf op verkenning in deze mooie stad. Eerst de kathedraal bezocht, de grootste van M-Amerika. Deze had normaal in Lima in Peru moeten staan maar op één of andere manier zijn de bouwplannen geswitched geweest.
Binnenin wordt de kruisgang in bijzonder mooie en grote schilderijen afgebeeld.
Daarna naar het Casa de la Cultura waar ook weer een paar mooie schilderijen hingen.
Terug de straat op en wat rondlopen; dit is echt een stadje met een hele goeie, veilige sfeer.
Bij het passeren van het speciale hamburger kraam (zie foto) knorde mijn maagske en ik heb daar een hele lekkere grote hamburger met groenten tussen gegeten. Hierbij nog ne grote cola en dit samen voor minder dan 1,5 Euro.
Dan terug naar mijn kamer om de laatste dagen van mijn reis nog wat op punt te stellen. Nog ne late siësta gedaan, dan vlug een douchke en tegen 20 uur naar de ViaVia want ik had daarstraks gelezen dat ze een kwis voor het goede doel (straatkinderen helpen) organiseerden. Ik kwam terecht in een team met Kevin, een Vlaming en Ben, een Amerikaan. De vragen waren toch wel wa moeilijk. Welke landen aan de wieg van de EU stonden, dat wist ik. Ook de nationaliteit van Hercule Poirrot en een paar aardrijkskundevragen kond ik oplossen. Maar de naam van de president van Panama en de exacte datum van de maanlanding... Op zulke vragen wisten we het antwoord echt niet.
Uiteindelijk werden we 8ste van de 12 ploegen, een afgang dus. Wel was het een organisatie op zijn M-Amerikaans; vrij chaotisch dus. Op het laatste kreeg je het antwoordenblad terug en werden de juiste antwoorden gegeven. Een ploeg van Nica boys protesteerden net iets teveel dat ze geen punten kregen voor een correct antwoord. Aangezien de balpennen nog op tafel lagen, verdenk ik hen ervan dat ze hun foute antwoorden gewoon verbeterden en zo veel extra punten kregen. Maar hé, geen probleem, voor mij was het eens een leuke afwisseling om een avond door te brengen. Wel laat naar bed vanavond want de kwis was pas om 23 uur gedaan en natuurlijk moet er over zoiets nog wat nagepraat worden.
zondag 7 februari 2010
Vandaag zou weer een moeilijke dag worden, ik wist het op voorhand. Nog meer dan in 2008 in Honduras ben ik verliefd geworden... op een eilandje. Utila was al moeilijk om te verlaten maar nu hier weggaan van Big Corn Island is nog moeilijker. Een paradijslijk, zij het onderontwikkeld, eiland met mooie duiksites en stranden; ik had hier best nog een week langer kunnen blijven.
Maar het is weer tijd om verder te trekken, naar Leon, wat één van de mooiste stadjes van M-Amerika zou zijn.
Om 6 uur opgestaan en met de taxi naar het kleine luchthaventje. Ik was al niet goed gezind en het zou er niet beter op worden...
Toen ik in het kantoor van de kleine luchtvaartmaatschappij mijn ticket wou afhalen bleek het niet aanwezig te zijn. De ganse story is dat ik 2 tickets online besteld en betaald had, in december reeds om zeker te zijn van mijn plaats in het kleine vliegtuigje. Toen ik mijn ticket voor de vlucht naar hier ging afhalen in het kantoor in Bleufields vezekerde men mij dat mijn 2de ticket klaar lag in het kantoor op Big Corn. Aangezien ik de zaak al niet vertrouwde, was ik verleden donderdag hier al langs het kantoor gepasseerd en inderdaad, geen ticket voor mister Luke. Maar na heel wat over en weer gebel vezekerde men mij dat alles ok was (zie ook blogbericht van verleden donderdag).
Eerst bleef ik nog kalm want de dame was wat aan het rondbellen maar naarmate het vertrekuur naderbij kwam werd ik lastiger en ik vertelde dat ik in Managua ZEKER MOEST zijn voor mijn vlucht naar Europa, kwestie van wat druk te zetten. Ook heb ik wel 5 keer hetzelfde gezegd nml. dat ik alles al langs besteld en betaald had, dat ik een Visa betalingsbewijs had en zelfs een vlucht reserveringsnummer.
Ondertussen groeide de rij mensen achter mij aan want de dame was ook verantwoordelijk voor de check-in. Ik deed aan geïntereseerde wachtenden mijn verhaal en die waren nu allemaal voor mij aan het "supporteren" wat de dame alleen maar zenuwachtiger maakte. De clou van het verhaal is dat ze mij op het einde een papierke schreef dat als ticket moest dienst doen en ik kon dus mee op het vliegtuig. Ze zal mij wel nen ambetante pee gevonden hebben maar ik moest kost wat kost op die vlucht geraken.
De vlucht naar Managua laag over het binnenland van Nicaragua was heel mooi en een toeristische attractie op zich. In Managua een taxi gedeeld met 2 andere backpackers richting busterminal in de city zelf.
Vandaar met de minibus naar Leon en Toen ik hier aankwam had ik direct een goed gevoel, hier hangt een heel goede veilige sfeer.
's Avonds ne spaghetti maar die smaakte mij niet echt. De saus was veel te waterachtig en het gehakt... tja ik moest eens terugdenken aan de slagers die ik eerder gezien had...
Om 20 uur al in mijn bed, nog wat lezen en blaffeturen weer vroeg dichtgevallen.
Maar het is weer tijd om verder te trekken, naar Leon, wat één van de mooiste stadjes van M-Amerika zou zijn.
Om 6 uur opgestaan en met de taxi naar het kleine luchthaventje. Ik was al niet goed gezind en het zou er niet beter op worden...
Toen ik in het kantoor van de kleine luchtvaartmaatschappij mijn ticket wou afhalen bleek het niet aanwezig te zijn. De ganse story is dat ik 2 tickets online besteld en betaald had, in december reeds om zeker te zijn van mijn plaats in het kleine vliegtuigje. Toen ik mijn ticket voor de vlucht naar hier ging afhalen in het kantoor in Bleufields vezekerde men mij dat mijn 2de ticket klaar lag in het kantoor op Big Corn. Aangezien ik de zaak al niet vertrouwde, was ik verleden donderdag hier al langs het kantoor gepasseerd en inderdaad, geen ticket voor mister Luke. Maar na heel wat over en weer gebel vezekerde men mij dat alles ok was (zie ook blogbericht van verleden donderdag).
Eerst bleef ik nog kalm want de dame was wat aan het rondbellen maar naarmate het vertrekuur naderbij kwam werd ik lastiger en ik vertelde dat ik in Managua ZEKER MOEST zijn voor mijn vlucht naar Europa, kwestie van wat druk te zetten. Ook heb ik wel 5 keer hetzelfde gezegd nml. dat ik alles al langs besteld en betaald had, dat ik een Visa betalingsbewijs had en zelfs een vlucht reserveringsnummer.
Ondertussen groeide de rij mensen achter mij aan want de dame was ook verantwoordelijk voor de check-in. Ik deed aan geïntereseerde wachtenden mijn verhaal en die waren nu allemaal voor mij aan het "supporteren" wat de dame alleen maar zenuwachtiger maakte. De clou van het verhaal is dat ze mij op het einde een papierke schreef dat als ticket moest dienst doen en ik kon dus mee op het vliegtuig. Ze zal mij wel nen ambetante pee gevonden hebben maar ik moest kost wat kost op die vlucht geraken.
De vlucht naar Managua laag over het binnenland van Nicaragua was heel mooi en een toeristische attractie op zich. In Managua een taxi gedeeld met 2 andere backpackers richting busterminal in de city zelf.
Vandaar met de minibus naar Leon en Toen ik hier aankwam had ik direct een goed gevoel, hier hangt een heel goede veilige sfeer.
's Avonds ne spaghetti maar die smaakte mij niet echt. De saus was veel te waterachtig en het gehakt... tja ik moest eens terugdenken aan de slagers die ik eerder gezien had...
Om 20 uur al in mijn bed, nog wat lezen en blaffeturen weer vroeg dichtgevallen.
maandag 8 februari 2010
zaterdag 6 februari 2010
Vandaag de laatste duikdag alweer. Tja duiken is een kostelijke aangelegenheid, zelfs in Nicaragua. Het liefst zou ik hier elke dag duiken maar hé, dan zou ik niets van dit mooie eiland gezien hebben.
Vandaag hebben we meer dan 3 duikers bij elkaar gekregen om naar een afgelegen plaats te gaan duiken. Het is een oude vulkaan waarvan de top nog enkele meters boven water uitsteekt. Men beloofde ons vele vissen in soorten en aantallen; ook vrij grote vissen. grote vissen en...
Na een 45 minuten varen kwamen we bij de duikplaats, materiaal op en go, het water in.
Her was echt een héél bijzondere omgeving, de mooiste die ik tot nu toe gezien heb. Enorm grote Parrot Fishes, grote scholen vissen in de mooiste kleuren en vormen en ook nog een Eagle Ray. Hoe die zich voortbeweegt lijkt meer op vliegen dan op zwemmen, een bijzondere ervaring. Ja, woorden kunnen de schoonheid van het onderwaterleven daar gewoonweg niet beschrijven.
Na een 40-tal minuten zat de duik erop en moesten we in het bootje een dik half uur wachten. Meloen en koekjes werden uitgedeeld maar niet voor mij, mijn maag protesteerde. Even later had ik door dat ik zeeziek geworden was. Het bootje ging van hier naar daar op de gevolgen en ik had het dus voor de eerste keer in mijn leven zitten. Ik heb mijn hoofd ergens op gelegd en mijn ogen dicht gedaan om de resterende 20 minuten door te komen. Nu, ik was niet alleen, de helft is ziek geworden maar niemand zo ziek dat hij moest overgeven.
Tijd om ons materiaal klaar te maken voor onze 2 de duik. Vlug het water in en weg zeeziekte.
En dan... ja, ja, joepie, ik heb ze gezien, de haaien; meer bepaald Nurse Sharks. Nu denken jullie allemaal natuurlijk aan die vreselijk wraatzuchtige dieren uit films als Jaws maar niet deze dieren. Deze haaisoort is ongevaarlijk maar ongelooflijk mooi om naar te kijken. We hebben er in totaal een vijftal gezien, in grootte variërend van 1 tot 2 meter. Mijn lievelingsvis is nog altijd de Muray, die ik hier niet gezien heb, maar de haai komt nu op nr 2 hoor.
Ook weer een Eagle Ray en een Sting Ray gezien.
Het was de laatste duik hier maar zeker niet de laatste in mijn leven; duiken is echt fantastisch!
Nadien terug met de boot, in de duikshop nog even nagepraat en afscheid genomen van divemaster Lupe en duikinstructeur Julian, altijd een moeilijk moment want als je samen onder water geweest bent dan schept dat toch een band. Je moet elkaar 100 % kunnen vertrouwen. Er kant iets mis gaan met mij maar evengoed met de divemaster en dan moet ik ingrijpen. Nu, uitzonderlijk dat er iets gebeurd maar het kan altijd.
Vanavond om 7 uur afgesproken met Christof, de Vlaming om samen te gaan eten.
Vandaag hebben we meer dan 3 duikers bij elkaar gekregen om naar een afgelegen plaats te gaan duiken. Het is een oude vulkaan waarvan de top nog enkele meters boven water uitsteekt. Men beloofde ons vele vissen in soorten en aantallen; ook vrij grote vissen. grote vissen en...
Na een 45 minuten varen kwamen we bij de duikplaats, materiaal op en go, het water in.
Her was echt een héél bijzondere omgeving, de mooiste die ik tot nu toe gezien heb. Enorm grote Parrot Fishes, grote scholen vissen in de mooiste kleuren en vormen en ook nog een Eagle Ray. Hoe die zich voortbeweegt lijkt meer op vliegen dan op zwemmen, een bijzondere ervaring. Ja, woorden kunnen de schoonheid van het onderwaterleven daar gewoonweg niet beschrijven.
Na een 40-tal minuten zat de duik erop en moesten we in het bootje een dik half uur wachten. Meloen en koekjes werden uitgedeeld maar niet voor mij, mijn maag protesteerde. Even later had ik door dat ik zeeziek geworden was. Het bootje ging van hier naar daar op de gevolgen en ik had het dus voor de eerste keer in mijn leven zitten. Ik heb mijn hoofd ergens op gelegd en mijn ogen dicht gedaan om de resterende 20 minuten door te komen. Nu, ik was niet alleen, de helft is ziek geworden maar niemand zo ziek dat hij moest overgeven.
Tijd om ons materiaal klaar te maken voor onze 2 de duik. Vlug het water in en weg zeeziekte.
En dan... ja, ja, joepie, ik heb ze gezien, de haaien; meer bepaald Nurse Sharks. Nu denken jullie allemaal natuurlijk aan die vreselijk wraatzuchtige dieren uit films als Jaws maar niet deze dieren. Deze haaisoort is ongevaarlijk maar ongelooflijk mooi om naar te kijken. We hebben er in totaal een vijftal gezien, in grootte variërend van 1 tot 2 meter. Mijn lievelingsvis is nog altijd de Muray, die ik hier niet gezien heb, maar de haai komt nu op nr 2 hoor.
Ook weer een Eagle Ray en een Sting Ray gezien.
Het was de laatste duik hier maar zeker niet de laatste in mijn leven; duiken is echt fantastisch!
Nadien terug met de boot, in de duikshop nog even nagepraat en afscheid genomen van divemaster Lupe en duikinstructeur Julian, altijd een moeilijk moment want als je samen onder water geweest bent dan schept dat toch een band. Je moet elkaar 100 % kunnen vertrouwen. Er kant iets mis gaan met mij maar evengoed met de divemaster en dan moet ik ingrijpen. Nu, uitzonderlijk dat er iets gebeurd maar het kan altijd.
Vanavond om 7 uur afgesproken met Christof, de Vlaming om samen te gaan eten.
vrijdag 5 februari 2010
Vandaag nog verder op verkenning. Het hoogste punt van het eiland, dat is mijn doel vandaag. Het is geen vulkaantop van 1300 meter, neen, Pleasant Hill is maar een bescheiden 90 meter maar toch zag ik er wat tegenop om in deze warmte weer bergop te stappen. Het uitzicht vanop de top zou heel mooi zijn en dat was voor mij wel motiverend genoeg.
Het pad liep eerst kaarsrecht en in de vlakke zon naar een schooltje. Wie dat uitgevonden heeft om dat schooltje een gans stuk bergop te plaatsen moet wel heel Spartaanse gedachten over opvoeding gehad hebben.
In het schooltje waren er kinderen buiten aan het spelen en ik vroeg hen het pad naar de top. Ze toonden mij dat maar tegelijk vroegen ze mij om een dollar. Het is iets wat ik deze reis in Nicaragua ondervonden heb, men vraagt dikwijls om geld, veelal kinderen. Maar ook volwassenen; éénmaal je ze ontmoet hebt en een paar zinnen mee gepraat hebt, vragen ze al om hen een pintje te betalen, iets waar ik nooit op inga tenzij ze echt iets voor mij gedaan hebben.
Het pad naar de top was nu heel smal, niet veel mensen gaan hier naar boven, maar dat had als voordeel dat ik nu in de schaduw liep. Ik hoorde overal het geritsel van hagedissen en genoot van het gezelschap van hele mooie vlinders.
Toen ik bijna boven was hoorde ik een radio spelen, vreemd dacht ik maar ik ging door en zag waar het vandaan kwam. Op de top staat namelijk een communicatiemast en die moet blijkbaar bewaakt worden. Tis te zeggen "bewaakt", de man lag rustig in zijn hangmat radio te luisteren, tof jobke.
Op de top dan een mooi uitzicht o.a. op 1 de 2 mooie stranden nml. Long Beach waar ik seffens naartoe zou gaan.
Om af te dalen nam ik een ander nog smaller pad. Ik probeerde één van die mooie vlinders te fotograferen maar dat is zo moeilik omdat ze veel van hier naar daar fladderen en als ze dan stilzitten sluiten ze hun vleugels. Soms gaan die dan heel even open en dan moet je dus die foto nemen.
Een beetje verder moest ik over een kleine prikkeldraad kruipen en dus wist ik dat ik op privé terrein zat. Al een uitleg bedacht over hoe ik verdwaald was en langs hier de weg terug zocht. Ik liep nu in een vrij grote, mooi onderhouden tuin met bananenbomen en ook een paar appelsienbomen. Wat verder zag ik beweging, tuinmannen. Bij hen aangekomen zeiden ze vriendelijk goeiedag en het bleek dat ik in de tuin van zo'n duur hotel beland was.
Terug op de weg verder door naar Long Beach waar de zee vrij wild was en ik een uurtje genoot van de beukende golven op het strand.
Daarna terug die paradijselijke baai van gisteren opgezocht, iets gegeten, wat gaan zwemmen om daarna terug hotelwaarts te keren.
Ik wou nog even op internet maar toen ik voorbij het enige internet cafeetje (3 pc's) op het eiland kwam, bleek er weer een stroomstoring te zijn. Ik had er op voorhand over gelezen en ook ondervonden, dagelijks zijn er stroomonderbrekingen die enkele uren kunnen duren. Ook zou er niet altijd stromend water zijn maar hier heb ik niets van ondervonden. In mijn hotel dus direct onder een deugdoende koude douche. Nog enkele keren gekeken of er stroom was maar niet dus, geen chat vandaag want om 18 uur sluit het internet cafeetje al.
's Avonds een pizza gaan eten en aan de andere tafel zat iemand die met een mij bekend voorkomend accent praatte, ik maakte kennis met hem en het bleek idd. een Vlaming te zijn, Christof uit Lier. Hij is op reis nu in Nica, maar hij heeft hier in de hoofdstad Managua aan de univ gestudeerd. Het voelde heel raar aan om weer Vlaams te praten en de eerste zinnen sloeg mijn tong bijna dubbel.
Alle hoop op morgen dan voor de laatste duikdag en hopelijk kunnen we naar die speciale duikplaats gaan.
Het pad liep eerst kaarsrecht en in de vlakke zon naar een schooltje. Wie dat uitgevonden heeft om dat schooltje een gans stuk bergop te plaatsen moet wel heel Spartaanse gedachten over opvoeding gehad hebben.
In het schooltje waren er kinderen buiten aan het spelen en ik vroeg hen het pad naar de top. Ze toonden mij dat maar tegelijk vroegen ze mij om een dollar. Het is iets wat ik deze reis in Nicaragua ondervonden heb, men vraagt dikwijls om geld, veelal kinderen. Maar ook volwassenen; éénmaal je ze ontmoet hebt en een paar zinnen mee gepraat hebt, vragen ze al om hen een pintje te betalen, iets waar ik nooit op inga tenzij ze echt iets voor mij gedaan hebben.
Het pad naar de top was nu heel smal, niet veel mensen gaan hier naar boven, maar dat had als voordeel dat ik nu in de schaduw liep. Ik hoorde overal het geritsel van hagedissen en genoot van het gezelschap van hele mooie vlinders.
Toen ik bijna boven was hoorde ik een radio spelen, vreemd dacht ik maar ik ging door en zag waar het vandaan kwam. Op de top staat namelijk een communicatiemast en die moet blijkbaar bewaakt worden. Tis te zeggen "bewaakt", de man lag rustig in zijn hangmat radio te luisteren, tof jobke.
Op de top dan een mooi uitzicht o.a. op 1 de 2 mooie stranden nml. Long Beach waar ik seffens naartoe zou gaan.
Om af te dalen nam ik een ander nog smaller pad. Ik probeerde één van die mooie vlinders te fotograferen maar dat is zo moeilik omdat ze veel van hier naar daar fladderen en als ze dan stilzitten sluiten ze hun vleugels. Soms gaan die dan heel even open en dan moet je dus die foto nemen.
Een beetje verder moest ik over een kleine prikkeldraad kruipen en dus wist ik dat ik op privé terrein zat. Al een uitleg bedacht over hoe ik verdwaald was en langs hier de weg terug zocht. Ik liep nu in een vrij grote, mooi onderhouden tuin met bananenbomen en ook een paar appelsienbomen. Wat verder zag ik beweging, tuinmannen. Bij hen aangekomen zeiden ze vriendelijk goeiedag en het bleek dat ik in de tuin van zo'n duur hotel beland was.
Terug op de weg verder door naar Long Beach waar de zee vrij wild was en ik een uurtje genoot van de beukende golven op het strand.
Daarna terug die paradijselijke baai van gisteren opgezocht, iets gegeten, wat gaan zwemmen om daarna terug hotelwaarts te keren.
Ik wou nog even op internet maar toen ik voorbij het enige internet cafeetje (3 pc's) op het eiland kwam, bleek er weer een stroomstoring te zijn. Ik had er op voorhand over gelezen en ook ondervonden, dagelijks zijn er stroomonderbrekingen die enkele uren kunnen duren. Ook zou er niet altijd stromend water zijn maar hier heb ik niets van ondervonden. In mijn hotel dus direct onder een deugdoende koude douche. Nog enkele keren gekeken of er stroom was maar niet dus, geen chat vandaag want om 18 uur sluit het internet cafeetje al.
's Avonds een pizza gaan eten en aan de andere tafel zat iemand die met een mij bekend voorkomend accent praatte, ik maakte kennis met hem en het bleek idd. een Vlaming te zijn, Christof uit Lier. Hij is op reis nu in Nica, maar hij heeft hier in de hoofdstad Managua aan de univ gestudeerd. Het voelde heel raar aan om weer Vlaams te praten en de eerste zinnen sloeg mijn tong bijna dubbel.
Alle hoop op morgen dan voor de laatste duikdag en hopelijk kunnen we naar die speciale duikplaats gaan.
donderdag 4 februari 2010
Vandaag lekker lang tot 7 uur uitgeslapen. Geen duikdag vandaag want ik wil ook het eiland zelf wat verkennen.
Om 8 uur op pad voor een tocht, helemaal rondom het eiland. Ik liep hier op een geplaveide weg langs de prachtig blauw - turquoise zee en kleine huisjes van hout of voor de happy few, van steen. Keek ik links was het puur genieten maar keek ik rechts werd ik toch telkens weer geconfronteerd met het feit dat Nicaragua een heel arm land is.
Om 9 uur passeerde ik een restaurantje en ik besloot er te ontbijten. Roereieren met tomaten, een halve liter citrus vruchtensap, een koffie en lekkere warme toastjes van cocosbrood. Dit alles voor de prijs van 3,5 Euro, tip inbegrepen; ook dit is het gevolg van de armoede in dit land, de prijzen zijn voor ons heel goedkoop.
Verder op pad en na een tijdje week het pad naar rechts af en viel de zeebries weg; de zon scheen genadeloos op mijnen bol en ik voelde ze op mijn rug door mijn t-shirt door. Maar hé, dat is het klimaat dat ik graag heb en ik gniffel een beetje omdat ik weet dat jullie in Vlaanderen nu bibberen bij temperaturen net boven het vriespunt. :-)
Nu passeerde ik wat betere huizen, de meeste waarschijnlijk in bezit van Amerikanen. Ook een mooi hotel, buiten categorie voor Nicaragua eigenlijk, maar ook hier verraad de naam alles : "Casa Canada"...
Nog wat verder passeerde ik het baseball stadiummeke. Schijnt hier zeer serieus genomen te worden en ik ben toch van plan om te informeren of er misschien zaterdag een wedstrijd is.
Verderop passeer ik het kleine vliegveld en ik ik wil het zekere voor het onzekere nemen en besluit om eens te checken of mijn ticket voor zondag naar Managua wel ok is. De 2 dames in kwestie uitgelegd dat ik tickets via het internet gekocht heb en dat men mij vorige maandag in Bluefields verzekerd had dat mijn ticket op Big Corn klaar lag. Zij alle schuiven afgezocht en niet dus, geen ticket voor mister Luke.
Ik verzekerde hen dat ik echt wel een ticket besteld had en toen begonnen ze ieder met een ander toestel over en weer te bellen. Uiteindelijk het verlossende antwoord, het ticket lag nog in het kantoor in Bluefields, waar ik de maandag dus langs geweest was... Midden-Amerika hé.
Wat verderop op zoek naar dat mooie strand waar ik van gehoord had. Ik liep hiervoor door een niet zo ok buurt, heel arm en hier hebben ze geen tijd voor een vriendelijk wederwoord als die stranger hen gedag zegt. Maar dan kwam ik uit bij een paradijselijke baai, zeker zo mooi als men mij beschreven had. Bleek er zelfs een hotelletje en restaurantje te zijn en dat kwam mij goed uit. Want hoe worden veel toeristen beroofd? Wel ze gaan het strand op met hun zak met fototoestel en geld in, gaan dan wat zwemmen in de zee en stellen bij hund terugkeer vast dat ze beroofd zijn.
Niet met deze jongen, ik had ook een rugzak (mijne speciale met metalen net in verwerkt) met mijn fototoestel en geld erin, maar voorzien van slotjes en zelfs mijn stalen kabel had ik meegebracht. Nu, het restaurantje was een meevaller want ik dronk een cola (0,5 Euro voor 375 ml. vlak op dat prachtige strand dus) en legde mijn rugzak vast aan een stoel. Toen ik ging zwemmen alle slotjes vast en een potentiële dief zou toch wat tijd nodig hebben om mij te beroven.
Nog wat gelezen en een lekker broodje kaas en ham met frietjes (2,5 Euro) gegeten en verder op pad langs het strand. Na een tijdje verdween het strand in zee en moest ik terug door een heel arme buurt. Ik wou dat jullie eens konden zien hoe armoedig deze mensen hier op dit paradijselijke eiland leven maar mijn duur fototoestel in deze buurt boven halen zou getuigen van weinig respect voor deze mensen.
En hé, hier zijn hele prachtige stranden maar het blijft een ontwikkelingsland natuurlijk. Dit eiland heeft, mits de nodige investeringen van overheidswege of het buitenland, alles om een top toeristische bestemming à la Dom. Repububliek te worden maar voorlopig blijft dit een backpackers paradise island. Je moet een beetje naast het vuil en de armoede kunnen zien om hier van te kunnen genieten.
Ik schrijf dit verslag hier onder een prachtige sterrenhemel maar vanavond voor mij geen restaurant of fris pintje meer, die extreme armoede grijpt mij na al mijn reizen toch nog altijd aan !
Om 8 uur op pad voor een tocht, helemaal rondom het eiland. Ik liep hier op een geplaveide weg langs de prachtig blauw - turquoise zee en kleine huisjes van hout of voor de happy few, van steen. Keek ik links was het puur genieten maar keek ik rechts werd ik toch telkens weer geconfronteerd met het feit dat Nicaragua een heel arm land is.
Om 9 uur passeerde ik een restaurantje en ik besloot er te ontbijten. Roereieren met tomaten, een halve liter citrus vruchtensap, een koffie en lekkere warme toastjes van cocosbrood. Dit alles voor de prijs van 3,5 Euro, tip inbegrepen; ook dit is het gevolg van de armoede in dit land, de prijzen zijn voor ons heel goedkoop.
Verder op pad en na een tijdje week het pad naar rechts af en viel de zeebries weg; de zon scheen genadeloos op mijnen bol en ik voelde ze op mijn rug door mijn t-shirt door. Maar hé, dat is het klimaat dat ik graag heb en ik gniffel een beetje omdat ik weet dat jullie in Vlaanderen nu bibberen bij temperaturen net boven het vriespunt. :-)
Nu passeerde ik wat betere huizen, de meeste waarschijnlijk in bezit van Amerikanen. Ook een mooi hotel, buiten categorie voor Nicaragua eigenlijk, maar ook hier verraad de naam alles : "Casa Canada"...
Nog wat verder passeerde ik het baseball stadiummeke. Schijnt hier zeer serieus genomen te worden en ik ben toch van plan om te informeren of er misschien zaterdag een wedstrijd is.
Verderop passeer ik het kleine vliegveld en ik ik wil het zekere voor het onzekere nemen en besluit om eens te checken of mijn ticket voor zondag naar Managua wel ok is. De 2 dames in kwestie uitgelegd dat ik tickets via het internet gekocht heb en dat men mij vorige maandag in Bluefields verzekerd had dat mijn ticket op Big Corn klaar lag. Zij alle schuiven afgezocht en niet dus, geen ticket voor mister Luke.
Ik verzekerde hen dat ik echt wel een ticket besteld had en toen begonnen ze ieder met een ander toestel over en weer te bellen. Uiteindelijk het verlossende antwoord, het ticket lag nog in het kantoor in Bluefields, waar ik de maandag dus langs geweest was... Midden-Amerika hé.
Wat verderop op zoek naar dat mooie strand waar ik van gehoord had. Ik liep hiervoor door een niet zo ok buurt, heel arm en hier hebben ze geen tijd voor een vriendelijk wederwoord als die stranger hen gedag zegt. Maar dan kwam ik uit bij een paradijselijke baai, zeker zo mooi als men mij beschreven had. Bleek er zelfs een hotelletje en restaurantje te zijn en dat kwam mij goed uit. Want hoe worden veel toeristen beroofd? Wel ze gaan het strand op met hun zak met fototoestel en geld in, gaan dan wat zwemmen in de zee en stellen bij hund terugkeer vast dat ze beroofd zijn.
Niet met deze jongen, ik had ook een rugzak (mijne speciale met metalen net in verwerkt) met mijn fototoestel en geld erin, maar voorzien van slotjes en zelfs mijn stalen kabel had ik meegebracht. Nu, het restaurantje was een meevaller want ik dronk een cola (0,5 Euro voor 375 ml. vlak op dat prachtige strand dus) en legde mijn rugzak vast aan een stoel. Toen ik ging zwemmen alle slotjes vast en een potentiële dief zou toch wat tijd nodig hebben om mij te beroven.
Nog wat gelezen en een lekker broodje kaas en ham met frietjes (2,5 Euro) gegeten en verder op pad langs het strand. Na een tijdje verdween het strand in zee en moest ik terug door een heel arme buurt. Ik wou dat jullie eens konden zien hoe armoedig deze mensen hier op dit paradijselijke eiland leven maar mijn duur fototoestel in deze buurt boven halen zou getuigen van weinig respect voor deze mensen.
En hé, hier zijn hele prachtige stranden maar het blijft een ontwikkelingsland natuurlijk. Dit eiland heeft, mits de nodige investeringen van overheidswege of het buitenland, alles om een top toeristische bestemming à la Dom. Repububliek te worden maar voorlopig blijft dit een backpackers paradise island. Je moet een beetje naast het vuil en de armoede kunnen zien om hier van te kunnen genieten.
Ik schrijf dit verslag hier onder een prachtige sterrenhemel maar vanavond voor mij geen restaurant of fris pintje meer, die extreme armoede grijpt mij na al mijn reizen toch nog altijd aan !
woensdag 3 februari 2010
Vandaag duikdag 2 en samen met divemaster Lupe (Argentijnse), Roberto (Italiaanse scenario schrijver), Daniel (Franse branweerman) en mezelf vormden we een heel gevarieerd internationaal duikteam.
Op de eerste duik weinig speciaals gezien maar de schoonheid van het koraalrif hier blijft mij verbazen. Wel een groepje hele mooie, kleine doorschijnende visjes met een paar helder gele streepjes op hun flank gezien.
Op de 2de duik hebben we weer een grote barracuda gezien. Hij kwam vervaarlijk met zijn bek open op mij af zwemmen maar besloot op een 50 tal cm. om toch maar rechtsomkeer te maken.
Wat later zagen we een zeeschilpad en dat blijft toch altijd een liefelijke ontmoeting. Verder natuurlijk nog vele vissen in alle kleuren van de regenboog, maar nooit in grote getale.
In de late namiddag al jullie lieve berichtjes gelezen, chat met Nadia en dan als avondmaal een soort van grote, driehoekige, zoete sandwiches gegeten, het moet niet alle dagen pizza zijn.
Op de eerste duik weinig speciaals gezien maar de schoonheid van het koraalrif hier blijft mij verbazen. Wel een groepje hele mooie, kleine doorschijnende visjes met een paar helder gele streepjes op hun flank gezien.
Op de 2de duik hebben we weer een grote barracuda gezien. Hij kwam vervaarlijk met zijn bek open op mij af zwemmen maar besloot op een 50 tal cm. om toch maar rechtsomkeer te maken.
Wat later zagen we een zeeschilpad en dat blijft toch altijd een liefelijke ontmoeting. Verder natuurlijk nog vele vissen in alle kleuren van de regenboog, maar nooit in grote getale.
In de late namiddag al jullie lieve berichtjes gelezen, chat met Nadia en dan als avondmaal een soort van grote, driehoekige, zoete sandwiches gegeten, het moet niet alle dagen pizza zijn.
dinsdag 2 februari 2010
Gisteren voor de eerste keer op al mijn reizen mijn muskietennet moeten ophangen. Zulke agressieve muggen zeg. Ik wou in mijn kamer nog wat lezen maar na 2 minuten had ik al verschillende beten, ondanks het feit dat de ventilator op mij gericht stond (muggen kunnen daar normaal niet tegen)
Vlug mijn net dus uitgepakt en opgehangen en veilig eronder. Nee, nee, der zaten der toch al wel 3 onder mijn net zeker; helaas voor hen maar die liggen nu op het muggen kerkhof.
Nog een paar bladzijden gelezen en mijn pijp was weer uit hoor. Lekker int slaap gevallen met het geruis van de zee en een briesje door mijn raam, mmmmm live is beautiful !
Vandaag dan naar de duikschop en eerst een opfrissingscursusje genomen. Het is dan ook al 2 jaar geleden dat ik nog gedoken heb en veiligheid is toch belangrijk als je 15 meter of meer onder water zit.
Ik was de enige gecertificeerde duiker vandaag en dus had ik de luxe om alleen met divemaster Lupe op pad te gaan.
En ja hoor, die onderwaterwereld blijft mij verbazen. Jullie denken misschien dat ik nu luxe vakantiedagen aan het beleven ben maar ik ga op mijn reizen vooral op zoek naar mooie natuur en de dieren erin; wel tijdens zo'n duik van 45 minuten zie je meer dieren in aantal en in verschillende soorten dan op een daglange hike door de jungle. En het zijn niet alleen de vissen, ook het koraal is één en al leven. Daar bovenop nog eens de sensatie van het onderwater ademen, perfecto hoor!
Mooiste vis tijdens deze eerste duik was een barracuda van een 120 cm. die, een beetje beschut door het rif, vervaarlijk zijn tanden liet zien en zeker geen bang van ons had.
Daarna een klein uurke aan de oppervlakte om een deel stikstof uit ons lijf te krijgen en dan terug onder water voor de 2de duik. We zaten nu samen in de boot met 3 studenten en hun instructeur, maar ik ging weer enkel samen met Lupe duiken. Mooiste hier was een school van meer dan 200 vissen, enkele verschillende soorten door elkaar (o.a. Parrot fish voor de kenners)
Morgen terug duiken? Ja, ja, zeker en vast.
In de namiddag even mail gecheckt en ik wou dus een grote blogupdate doen maar ja, ik zit hier in Nica en de pc's staan gewoon achter slot, ik kan enkel aan de muis, keyboard en scherm en dus moet die update jammer genoeg nog even wachten. Dan iets gegeten en met een ijsgekoeld biertje nog nagenoten van deze eerste duikdag. Ik weet nu al dat het weer moeilijk afscheid nemen zal zijn van dit eiland, net zoals in 2008 op het duikeiland Utila in Honduras.
Vlug mijn net dus uitgepakt en opgehangen en veilig eronder. Nee, nee, der zaten der toch al wel 3 onder mijn net zeker; helaas voor hen maar die liggen nu op het muggen kerkhof.
Nog een paar bladzijden gelezen en mijn pijp was weer uit hoor. Lekker int slaap gevallen met het geruis van de zee en een briesje door mijn raam, mmmmm live is beautiful !
Vandaag dan naar de duikschop en eerst een opfrissingscursusje genomen. Het is dan ook al 2 jaar geleden dat ik nog gedoken heb en veiligheid is toch belangrijk als je 15 meter of meer onder water zit.
Ik was de enige gecertificeerde duiker vandaag en dus had ik de luxe om alleen met divemaster Lupe op pad te gaan.
En ja hoor, die onderwaterwereld blijft mij verbazen. Jullie denken misschien dat ik nu luxe vakantiedagen aan het beleven ben maar ik ga op mijn reizen vooral op zoek naar mooie natuur en de dieren erin; wel tijdens zo'n duik van 45 minuten zie je meer dieren in aantal en in verschillende soorten dan op een daglange hike door de jungle. En het zijn niet alleen de vissen, ook het koraal is één en al leven. Daar bovenop nog eens de sensatie van het onderwater ademen, perfecto hoor!
Mooiste vis tijdens deze eerste duik was een barracuda van een 120 cm. die, een beetje beschut door het rif, vervaarlijk zijn tanden liet zien en zeker geen bang van ons had.
Daarna een klein uurke aan de oppervlakte om een deel stikstof uit ons lijf te krijgen en dan terug onder water voor de 2de duik. We zaten nu samen in de boot met 3 studenten en hun instructeur, maar ik ging weer enkel samen met Lupe duiken. Mooiste hier was een school van meer dan 200 vissen, enkele verschillende soorten door elkaar (o.a. Parrot fish voor de kenners)
Morgen terug duiken? Ja, ja, zeker en vast.
In de namiddag even mail gecheckt en ik wou dus een grote blogupdate doen maar ja, ik zit hier in Nica en de pc's staan gewoon achter slot, ik kan enkel aan de muis, keyboard en scherm en dus moet die update jammer genoeg nog even wachten. Dan iets gegeten en met een ijsgekoeld biertje nog nagenoten van deze eerste duikdag. Ik weet nu al dat het weer moeilijk afscheid nemen zal zijn van dit eiland, net zoals in 2008 op het duikeiland Utila in Honduras.
maandag 1 februari 2010
Gisteren alweer vroeg gaan slapen en mijne wekker om 5 uur gezet. Ik moest om 6 uur opnieuw een snelle boot naar Bluefields nemen.
Alles verliep vlot en dus was ik veel te vroeg op de kleine luchthaven voor mijn vlucht met een klein toestel naar Big Corn Island.
Nu sinds ons avontuur met overboekingen op kleine vliegtuigen in Guatemala in 2006, ben ik op mijn hoede en wil ik de lijst van passagiers zien. Ik sta erop als nr. 6 dus dat zal wel ok zijn.
Op de website van de vliegmaatschappij La Costeña staat dat je slechts 15 kilogram bagage mag meenemen en dus was ik in het spaans al een ganse uitleg aan het voorbereiden. Ik zou zeggen dat ik maanden van huis ben en al mijn gerief nodig heb enz....
Uiteindelijk alles gewogen, mezelf incluis jawel, en niemand die iets zei alhoewel mijn rugzak minstens 20 kg. weegt.
Na een klein half uur landen we reeds op Big Corn Island, een eilandje in de Caraïbische zee op zo'n 80 km. voor de oostkust van Nicaragua.
Daar een taxi genomen en normaal vraag ik ALTIJD eerst het tarief maar deze keer niet en ik had het zitten hé. De prijs was zeker 4 keer het bedrag dat ik normaal zou moeten betalen; nog even in discussie maar het had geen zin, echt ne kl**tzak en als ik hem één dezer dagen tegenkom zal ik hem zeggen dat hij een slecht mens is en dat hij op deze manier het toerisme op dit arme eiland zeker niet vooruit helpt. Ja over zoiets kant ik mij dus verschrikkelijk opwinden.
Dan op zoek naar een hotel, het eerste al vrij goed bevonden maar ik wou toch nog een paar andere checken, ook al loop ik hier met pak en zak in de zon bij zo'n 35 graden. Andere boden hetzelfde voor hogere prijzen of waren teveel luxe (met luxe prijzen) voor mij. Uiteindelijk terug in het eerste beland, vlak aan zee. Nog efkes onderhandeld want ik wou een betere kamer dan die hij mij ervoor had getoond maar dan wel voor dezelfde prijs. Ik ben van plan om hier een dag of 6 te blijven en dus is de kamer keuze wel belangrijk; gelukt dus en ik heb hier nu een grote kamer met groot bed en nog een stapelbed, altijd handig om mijn spullen op uit te stallen, met zijdelings zeezicht en een andere op het straat, vlak op het strand voor zo'n 325 Bfr. Ne goeie deal op dit eiland waar alles altijd wel wat duurder is dan op het vasteland.
's Avonds dan een hele lekkere pizza (175 Bfr.) gegeten in het restaurant dat ook tot de duikschool behoort en dan terug naar het hotel waar ik nog een ganse tijd gepraat heb met Dan, een Zwitser die na zijn studies nu een half jaar door M-Amerika trekt; oh wat heb ik een spijt dat ik dat allemaal niet gedaan heb toen ik ook zo jong was... !
Alles verliep vlot en dus was ik veel te vroeg op de kleine luchthaven voor mijn vlucht met een klein toestel naar Big Corn Island.
Nu sinds ons avontuur met overboekingen op kleine vliegtuigen in Guatemala in 2006, ben ik op mijn hoede en wil ik de lijst van passagiers zien. Ik sta erop als nr. 6 dus dat zal wel ok zijn.
Op de website van de vliegmaatschappij La Costeña staat dat je slechts 15 kilogram bagage mag meenemen en dus was ik in het spaans al een ganse uitleg aan het voorbereiden. Ik zou zeggen dat ik maanden van huis ben en al mijn gerief nodig heb enz....
Uiteindelijk alles gewogen, mezelf incluis jawel, en niemand die iets zei alhoewel mijn rugzak minstens 20 kg. weegt.
Na een klein half uur landen we reeds op Big Corn Island, een eilandje in de Caraïbische zee op zo'n 80 km. voor de oostkust van Nicaragua.
Daar een taxi genomen en normaal vraag ik ALTIJD eerst het tarief maar deze keer niet en ik had het zitten hé. De prijs was zeker 4 keer het bedrag dat ik normaal zou moeten betalen; nog even in discussie maar het had geen zin, echt ne kl**tzak en als ik hem één dezer dagen tegenkom zal ik hem zeggen dat hij een slecht mens is en dat hij op deze manier het toerisme op dit arme eiland zeker niet vooruit helpt. Ja over zoiets kant ik mij dus verschrikkelijk opwinden.
Dan op zoek naar een hotel, het eerste al vrij goed bevonden maar ik wou toch nog een paar andere checken, ook al loop ik hier met pak en zak in de zon bij zo'n 35 graden. Andere boden hetzelfde voor hogere prijzen of waren teveel luxe (met luxe prijzen) voor mij. Uiteindelijk terug in het eerste beland, vlak aan zee. Nog efkes onderhandeld want ik wou een betere kamer dan die hij mij ervoor had getoond maar dan wel voor dezelfde prijs. Ik ben van plan om hier een dag of 6 te blijven en dus is de kamer keuze wel belangrijk; gelukt dus en ik heb hier nu een grote kamer met groot bed en nog een stapelbed, altijd handig om mijn spullen op uit te stallen, met zijdelings zeezicht en een andere op het straat, vlak op het strand voor zo'n 325 Bfr. Ne goeie deal op dit eiland waar alles altijd wel wat duurder is dan op het vasteland.
's Avonds dan een hele lekkere pizza (175 Bfr.) gegeten in het restaurant dat ook tot de duikschool behoort en dan terug naar het hotel waar ik nog een ganse tijd gepraat heb met Dan, een Zwitser die na zijn studies nu een half jaar door M-Amerika trekt; oh wat heb ik een spijt dat ik dat allemaal niet gedaan heb toen ik ook zo jong was... !
zondag 31 januari 2010
Deze nacht was het al hevig aan het regenen en toen ik wakker werd was het niet anders. Dus vandaag lekker tot 7 uur uitgeslapen.
Eigenlijk een geluk dat ik met dit weer geen tour geboekt heb.
Tussen 2 vlagen door naar de winkel om bananen, brood en water. Dan wat handwas gedaan en op mijne smartphone wat aan deze blog geschreven. Wat een goede investering dat ding, gewoon onder het afdak wat kijken naar die stortregen en af en toe wat schrijven.
Het hield niet op met regenen en dus was ik blij met het gezelschap van de iets oudere man van de familie waar ik logeer. Hij is een intellectueel die aan de universiteit o.a. wiskunde en scheikunde gestudeerd heeft. Hij heeft hier letterlijk uren aan één stuk door verteld. Eerst over de geschiedenis van dit Caraïbische deel van Nicaragua waar men een mengeling van veel verschillende volkeren aantreft. Daarna over huidige politiek en ook over de revolutie van 1979 in Nica wat hier een gevoelig onderwerp is.
Blijkt dat hij aan de universiteit samen met de president Ortega gestudeerd heeft. Hij had het erover dat deze in zijn studententijd al redelijk crazy was en o.a. brandbommen naar bussen gooide. Maar geen enkel normaal mens wil dan ook president van zo'n corrupt land als Nica worden.
Zelf heeft hij ook 11 maanden in de gevangenis gezeten wegens opstandigheid tegenover het regime.
Wel, kwa natuur viel het hier misschien wat tegen, mede door de regen, maar ik heb hier zulke interessante mensen ontmoet dat naar hier komen heel zeker de moeite waard was.
Eigenlijk een geluk dat ik met dit weer geen tour geboekt heb.
Tussen 2 vlagen door naar de winkel om bananen, brood en water. Dan wat handwas gedaan en op mijne smartphone wat aan deze blog geschreven. Wat een goede investering dat ding, gewoon onder het afdak wat kijken naar die stortregen en af en toe wat schrijven.
Het hield niet op met regenen en dus was ik blij met het gezelschap van de iets oudere man van de familie waar ik logeer. Hij is een intellectueel die aan de universiteit o.a. wiskunde en scheikunde gestudeerd heeft. Hij heeft hier letterlijk uren aan één stuk door verteld. Eerst over de geschiedenis van dit Caraïbische deel van Nicaragua waar men een mengeling van veel verschillende volkeren aantreft. Daarna over huidige politiek en ook over de revolutie van 1979 in Nica wat hier een gevoelig onderwerp is.
Blijkt dat hij aan de universiteit samen met de president Ortega gestudeerd heeft. Hij had het erover dat deze in zijn studententijd al redelijk crazy was en o.a. brandbommen naar bussen gooide. Maar geen enkel normaal mens wil dan ook president van zo'n corrupt land als Nica worden.
Zelf heeft hij ook 11 maanden in de gevangenis gezeten wegens opstandigheid tegenover het regime.
Wel, kwa natuur viel het hier misschien wat tegen, mede door de regen, maar ik heb hier zulke interessante mensen ontmoet dat naar hier komen heel zeker de moeite waard was.
zaterdag 30 januari 2010
Vandaag weer heel vroeg opgestaan (5:30) om de panga naar Laguna de Perlas dus niet te missen. Aan de dock aangekomen bleek dat we pas om 9 uur zouden vertrekken; dan maar mijn naam op de lijst gezet zodat ik zeker was van mijn plaats.
Dan in het stadje nog gaan ontbijten, geld afgehaald aan de automaat, de veel te grote biljetten binnen in de bank weer gaan omwisselen voor kleinere... (waarom steekt men biljetten van 500 Cordoba (+/- 670 Bfr) in de automaat als niemand daar kan op teruggeven?).
Uiteindelijk weer met een snelle paga vertrokken en na een uurtje aangekomen in een heel ander soort sfeer dan in de rest van Nicaragua. Hier wonen afstammelingen van een mengelmoes van volkeren, dikwijls met Afrikaanse roots (ex slaven); hier dus een echt Caraïbische sfeer.
Super vriendelijke mensen ook, direct bereid om te helpen. Ik was op zoek naar mijn hospedaje en ik had nergens een kaart van dit dorpje gevonden dus ik was wat aan het rondlopen toen er iemand vroeg wat ik zocht en samen met mij naar hospedaje Ingrid ging.
Even gerelaxt en dan op weg naar Awas. Ik had 3 keer de weg gevraagd en men had mij telkens "ongeveer" de weg gewezen. Ik dus op weg maar blijkbaar toch de verkeerde kant uit wat later een ongelooflijke meevaller bleek. Ik had dus het gevoel verkeerd te zitten, zag een man op een fiets aankomen en vroeg hem de weg. Nu die man bleek Bill Mc Coy te zijn, een levende legende hier in Laguna de Perlas. Hij ging net ook naar Awas en stelde mij voor om gewoon met mij tot ginds mee te stappen.
Bill is vroeger visser geweest en op een dag besefte hij dat men hier enorm aan het overbevissen was en dat er spoedig niet veel vis meer zou zijn. En dus werd Bill een "groene jongen", een radicale zelfs. Uiteindelijk werkt hij hier nu voor een Amerikaanse natuurbehouds organisatie. Hij beschermd ook de schilpadden en vooral de eieren die ze leggen op de stranden van de eilandjes rond Laguna de Perlas en die ertoe ook behoren.
En dan nu DE story van het dorpje hier; als je hier het woord "de griek" laat horen dan beginnen ze allemaal dat verhaal te vertellen, maar niemand kent het verhaal zo goed als Bill.
De griek dus kwam op zekere dag naar hier, sloot een akkoordje met de corrupte burgemeester en een aantal ambtenaren en kocht 9 van die eilandjes voor 37.000 dollar. Niemand van de community hier was op de hoogte, de eilandjes behoorden tot de gemeenschap en af en toe gingen zij er naartoe.
Nu begon die griek echter de eilandjes te verkopen, het grootste voor 250.000 dollar. Hij werd snel schatrijk en is met de noorderzon vertrokken. Echter, diegenen die een eiland kochten begonnen er een gebouw op te zetten en verjoegen de locals die naar het eiland kwamen. Nu zijn er op die eilandjes in het legseizoen veel schilpadnesten en dus ging Bill af en toe checken of alles ok was maar ook hij werd niet meer op de eilandjes toegelaten. Grote discusie dus en hij werd uiteindelijk in de gevangenis gezet.
Nu was natuurlijk de ganse gemeenschap op de hoogte van wat hun burgemeester uitgestoken had. Ze kwamen massaal op straat en onder deze druk werd hij vrijgelaten.
Maar bon, die eigenaars hebben dus allemaal rechtmatige eigendomsbewijzen en men kan er niet veel meer tegen in brengen.
's Avonds hier in een restaurant aan het water een heel lekkere gegrilde steak met frietjes gegeten voor de prijs van nog geen 4 Euro, ga maar eens na wat je daarvoor in België zou betalen.
Morgen had ik graag een tour naar de jungle hier wat verderop gedaan maar de prijs van 80 dollar (+/- 55 Euro) is mij iets te hoog. Aangezien ik zowat de enige toerist ben hier, heb ik niemand gevonden om de kosten mee te delen. Ik zie morgen wel wat de dag mij brengt.
Dan in het stadje nog gaan ontbijten, geld afgehaald aan de automaat, de veel te grote biljetten binnen in de bank weer gaan omwisselen voor kleinere... (waarom steekt men biljetten van 500 Cordoba (+/- 670 Bfr) in de automaat als niemand daar kan op teruggeven?).
Uiteindelijk weer met een snelle paga vertrokken en na een uurtje aangekomen in een heel ander soort sfeer dan in de rest van Nicaragua. Hier wonen afstammelingen van een mengelmoes van volkeren, dikwijls met Afrikaanse roots (ex slaven); hier dus een echt Caraïbische sfeer.
Super vriendelijke mensen ook, direct bereid om te helpen. Ik was op zoek naar mijn hospedaje en ik had nergens een kaart van dit dorpje gevonden dus ik was wat aan het rondlopen toen er iemand vroeg wat ik zocht en samen met mij naar hospedaje Ingrid ging.
Even gerelaxt en dan op weg naar Awas. Ik had 3 keer de weg gevraagd en men had mij telkens "ongeveer" de weg gewezen. Ik dus op weg maar blijkbaar toch de verkeerde kant uit wat later een ongelooflijke meevaller bleek. Ik had dus het gevoel verkeerd te zitten, zag een man op een fiets aankomen en vroeg hem de weg. Nu die man bleek Bill Mc Coy te zijn, een levende legende hier in Laguna de Perlas. Hij ging net ook naar Awas en stelde mij voor om gewoon met mij tot ginds mee te stappen.
Bill is vroeger visser geweest en op een dag besefte hij dat men hier enorm aan het overbevissen was en dat er spoedig niet veel vis meer zou zijn. En dus werd Bill een "groene jongen", een radicale zelfs. Uiteindelijk werkt hij hier nu voor een Amerikaanse natuurbehouds organisatie. Hij beschermd ook de schilpadden en vooral de eieren die ze leggen op de stranden van de eilandjes rond Laguna de Perlas en die ertoe ook behoren.
En dan nu DE story van het dorpje hier; als je hier het woord "de griek" laat horen dan beginnen ze allemaal dat verhaal te vertellen, maar niemand kent het verhaal zo goed als Bill.
De griek dus kwam op zekere dag naar hier, sloot een akkoordje met de corrupte burgemeester en een aantal ambtenaren en kocht 9 van die eilandjes voor 37.000 dollar. Niemand van de community hier was op de hoogte, de eilandjes behoorden tot de gemeenschap en af en toe gingen zij er naartoe.
Nu begon die griek echter de eilandjes te verkopen, het grootste voor 250.000 dollar. Hij werd snel schatrijk en is met de noorderzon vertrokken. Echter, diegenen die een eiland kochten begonnen er een gebouw op te zetten en verjoegen de locals die naar het eiland kwamen. Nu zijn er op die eilandjes in het legseizoen veel schilpadnesten en dus ging Bill af en toe checken of alles ok was maar ook hij werd niet meer op de eilandjes toegelaten. Grote discusie dus en hij werd uiteindelijk in de gevangenis gezet.
Nu was natuurlijk de ganse gemeenschap op de hoogte van wat hun burgemeester uitgestoken had. Ze kwamen massaal op straat en onder deze druk werd hij vrijgelaten.
Maar bon, die eigenaars hebben dus allemaal rechtmatige eigendomsbewijzen en men kan er niet veel meer tegen in brengen.
's Avonds hier in een restaurant aan het water een heel lekkere gegrilde steak met frietjes gegeten voor de prijs van nog geen 4 Euro, ga maar eens na wat je daarvoor in België zou betalen.
Morgen had ik graag een tour naar de jungle hier wat verderop gedaan maar de prijs van 80 dollar (+/- 55 Euro) is mij iets te hoog. Aangezien ik zowat de enige toerist ben hier, heb ik niemand gevonden om de kosten mee te delen. Ik zie morgen wel wat de dag mij brengt.
vrijdag 29 januari 2010
Vandaag weer vroeg op (5 AM). Ik wist niet om welk uur ik een bus naar El Rama kon nemen maar ik gokte erop dat dit vroeg genoeg zou zijn. Een taxi naar de busterminal aan de stadsrand; geen goed nieuws, de eerste ging pas om 7:30. Gelukkig ben ik daar blijven wachten want het bleek weer M-Amerikaanse info te zijn. Om 6:20 arriveerde er een luxe bus aan de terminal en 10 minuten later waren we al op weg.
Het ging vlot want de 6 uur bus volgens de reisgids, bleken er slechts 4 te zijn.
In El Rama toegekomen werd er bijna gevochten om mijne rugzak in een brommertaxi te krijgen (later begreep ik waarom); niks voor mij, als ze te opdringerig worden, dan ga ik liever lopen. Op zoek naar een lancha (bootje) die mij naar de Caraïbische kust zou brengen. Ik had gedacht dat er ergens aan de rivier massa's boten op klanten lagen te wachten. Niet dus en al rondvragend in het stadje, kwam ik bij een bureau van lancha's terecht. Ik moest wachten tot we 20 man hadden alvorens we zouden vertrekken.
Al wachtende zag ik dan zo'n brommertaxi met een klant afkomen en ik begreep dat die mannen dus ook hun percentje krijgen als ze volk aanbrengen.
Uiteindelijk pas om 3 uur vertrokken om 2 uur later in Bluefields toe te komen. De tocht had meer weg van een toeristische attractie. We zaten wel wat op elkaar gepropt maar deze boot was echt een speedboot en we scheurden over de rivier (Escondido) met langs beide zijden een muur van groen.
Hier dan vrij vlug een goede kamer gevonden, even gechat met Nadia en dan terug naar de dock want ik was vergeten te vragen om welk uur de lancha morgen vertrok. Dan op zoek naar dat, volgens mijn reisgids heel goede, italiaans restaurant. Na effe zoeken gevonden en dan een lekkere pizza met een biertje in een ijsgekoeld glas mmm... wat kan een reiziger, na zo'n warme reisdag, meer wensen.
Op tijd naar bed want ik wist dus geen vertrekuur voor morgen en moest dus het zekere voor het onzekere nemen en vroeg genoeg naar de haven gaan.
Het ging vlot want de 6 uur bus volgens de reisgids, bleken er slechts 4 te zijn.
In El Rama toegekomen werd er bijna gevochten om mijne rugzak in een brommertaxi te krijgen (later begreep ik waarom); niks voor mij, als ze te opdringerig worden, dan ga ik liever lopen. Op zoek naar een lancha (bootje) die mij naar de Caraïbische kust zou brengen. Ik had gedacht dat er ergens aan de rivier massa's boten op klanten lagen te wachten. Niet dus en al rondvragend in het stadje, kwam ik bij een bureau van lancha's terecht. Ik moest wachten tot we 20 man hadden alvorens we zouden vertrekken.
Al wachtende zag ik dan zo'n brommertaxi met een klant afkomen en ik begreep dat die mannen dus ook hun percentje krijgen als ze volk aanbrengen.
Uiteindelijk pas om 3 uur vertrokken om 2 uur later in Bluefields toe te komen. De tocht had meer weg van een toeristische attractie. We zaten wel wat op elkaar gepropt maar deze boot was echt een speedboot en we scheurden over de rivier (Escondido) met langs beide zijden een muur van groen.
Hier dan vrij vlug een goede kamer gevonden, even gechat met Nadia en dan terug naar de dock want ik was vergeten te vragen om welk uur de lancha morgen vertrok. Dan op zoek naar dat, volgens mijn reisgids heel goede, italiaans restaurant. Na effe zoeken gevonden en dan een lekkere pizza met een biertje in een ijsgekoeld glas mmm... wat kan een reiziger, na zo'n warme reisdag, meer wensen.
Op tijd naar bed want ik wist dus geen vertrekuur voor morgen en moest dus het zekere voor het onzekere nemen en vroeg genoeg naar de haven gaan.
donderdag 28 januari 2010
Om 6 uur op en ontbeten, mijne rugzak ingepakt en de boot op. Eerst weer een uur lang over een smalle rivier door de jungle en dan het meer op naar San Carlos waar ik de bus van 13:30 naar Juigalpa wou nemen. Helaas, deze bus zou niet komen wegens panne onderweg. Is niet verwonderlijk als je weet dat de baan gewoon een "dirt road" is waar men natuurlijk hun meest afgedankte bussen voor gebruikt.
Efkes nog contact gezocht met een wat oudere Nicaraguaan, iets wat ik vaker doe omdat deze meestal heel behulpzaam zijn. Het bleek dus normaal dat er al eens een bus niet kwam opdagen. Op zijn aanraden dan maar alvast een ticket voor de volgende bus genomen want deze zou overvol zitten.
Aan het busstation ook dikwijls als "mi amor" aangesproken geweest; neen, neen, niet door meisjes van plezier, wel door hele mooie meisjes die mij naar hun comedor (eetstalletje) probeerden te lokken. Concurentie is er hard want er zijn er daar een 10-tal naast elkaar en daarom de inzet van deze meisjes. Ik had echter net foto's genomen van de plaatselijke slagers, achter de comedores gelegen, en ik had precies al nie zoveel honger meer...
Om half drie dan vertrokken voor de hobbeligste busreis die ik op al mijn reizen al gemaakt heb. Ik kon alleen maar hopen dat deze volledig versleten oude schoolbus het tot in Juigalpa zou uithouden. En dat deed ze; 5 uur na vertrek en volledig onder het stof kwamen we aan in deze, voor mij slechts transit stad.
Een hospedaje in, een supersnelle douche en op zoek naar eten en een ijsgekoel pintje. Eerst nog een snelle mail naar het thuisfront en dan een kruising tussen een Nca restaurant en een fastfood tent gevonden en een hamburger met papas fritas gegeten.
Na de 5 uur loeiharde Nica muziek op de bus was ik blij met de rockmuziek in de eettent. Pearl Jam, Metallica, Guns 'n' Roses; het is niet direct de muziek die je hier verwacht. En dan... ik voelde hem aankomen... Bon Jovi met Bed of Roses, de song van Nadia en mij, onze openingsdans. Op zo'n moment moet ik dan toch even slikken en met mijn ogen knipperen... Daarom bij deze, lieveke nog eens bedankt voor deze weeral fantastische reis. Je weet als geen ander, dit is mijn passie, dit is mijn leven... X
Efkes nog contact gezocht met een wat oudere Nicaraguaan, iets wat ik vaker doe omdat deze meestal heel behulpzaam zijn. Het bleek dus normaal dat er al eens een bus niet kwam opdagen. Op zijn aanraden dan maar alvast een ticket voor de volgende bus genomen want deze zou overvol zitten.
Aan het busstation ook dikwijls als "mi amor" aangesproken geweest; neen, neen, niet door meisjes van plezier, wel door hele mooie meisjes die mij naar hun comedor (eetstalletje) probeerden te lokken. Concurentie is er hard want er zijn er daar een 10-tal naast elkaar en daarom de inzet van deze meisjes. Ik had echter net foto's genomen van de plaatselijke slagers, achter de comedores gelegen, en ik had precies al nie zoveel honger meer...
Om half drie dan vertrokken voor de hobbeligste busreis die ik op al mijn reizen al gemaakt heb. Ik kon alleen maar hopen dat deze volledig versleten oude schoolbus het tot in Juigalpa zou uithouden. En dat deed ze; 5 uur na vertrek en volledig onder het stof kwamen we aan in deze, voor mij slechts transit stad.
Een hospedaje in, een supersnelle douche en op zoek naar eten en een ijsgekoel pintje. Eerst nog een snelle mail naar het thuisfront en dan een kruising tussen een Nca restaurant en een fastfood tent gevonden en een hamburger met papas fritas gegeten.
Na de 5 uur loeiharde Nica muziek op de bus was ik blij met de rockmuziek in de eettent. Pearl Jam, Metallica, Guns 'n' Roses; het is niet direct de muziek die je hier verwacht. En dan... ik voelde hem aankomen... Bon Jovi met Bed of Roses, de song van Nadia en mij, onze openingsdans. Op zo'n moment moet ik dan toch even slikken en met mijn ogen knipperen... Daarom bij deze, lieveke nog eens bedankt voor deze weeral fantastische reis. Je weet als geen ander, dit is mijn passie, dit is mijn leven... X
woensdag 27 januari 2010
Gisteren om 7 uur al onder mijn muskietennet gekropen en om 8 uur al in dromenland.
Vandaag ging om 5 uur dan mijne "jungle wekker" af nml. de brulapen hier die ontwaakten en een serieus kabaal maakten.
In de voormiddag een wandeling met een gids gemaakt oa. over een brug die in de bomen hangt waardoor je de apen van dichterbij kan observeren. Een beetje verder hebben we 2 luiaards gezien; was voor mij de eerste keer dat ik ze in de vrije natuur zag. Prachtig om die dieren te observeren, zeker een uur hebben we naar hen staan kijken. Fantastisch toch hoe zij zich met die trage bewegingen verplaatsen en ons soms aankeken met een air van "wa ist jong, hebbe kik van u iets aan misschien ?"
Ook nog geleerd dat kaaimannen veel minder gevaarlijk zijn dan krokodillen; in een rivier met kaaimannen kan je gerust gaan zwemmen... maar niet met kroko's want die kunnen je meteen aanvallen. Kroko's hebben een spitsere kop dan kaaimannen, voor het geval dat ge ze ook eens aan een rivier tegen komt.
In de namiddag nog samen met de gids over de rivier gaan kayaken. Wat ik niet wist was dat sommige (land)hagedissen onder water zwemmen; ik heb het zelf gezien nu. Ik was juist aan het proberen om een mooie foto te trekken maar meneer hagedis had geen zin in een fotosessie. Hij dook het water in en kwam niet meer boven . De gids zei dat hij pas veel verder weer boven water zou komen.
Ook langs de rivier regelmatig kinderen gezien die met een haakje aan wat visdraad aan het vissen waren. Ook nog een Jesus Christ lizard gezien; da's zo een hagedis die over het water kan lopen.
Daarna nog even het dorpje in om mijn avondmaal te gaan kopen nml. een soort van stokbrood en tomaten. Ook mijn ontbijt voor morgen , stokbrood met bananen.
Wegens de zeer agressieve muggen weer vroeg onder mijn beschermende muskietennet gekropen. Morgen weer vroeg op voor een vermoeiende reis, terug noordwaarts. Los Guatuzos was mooi, vooral de ontmoeting met de luiaards zal mij nog lang bijblijven, maar voorlopig blijft El Castillo mijn favoriet.
Vandaag ging om 5 uur dan mijne "jungle wekker" af nml. de brulapen hier die ontwaakten en een serieus kabaal maakten.
In de voormiddag een wandeling met een gids gemaakt oa. over een brug die in de bomen hangt waardoor je de apen van dichterbij kan observeren. Een beetje verder hebben we 2 luiaards gezien; was voor mij de eerste keer dat ik ze in de vrije natuur zag. Prachtig om die dieren te observeren, zeker een uur hebben we naar hen staan kijken. Fantastisch toch hoe zij zich met die trage bewegingen verplaatsen en ons soms aankeken met een air van "wa ist jong, hebbe kik van u iets aan misschien ?"
Ook nog geleerd dat kaaimannen veel minder gevaarlijk zijn dan krokodillen; in een rivier met kaaimannen kan je gerust gaan zwemmen... maar niet met kroko's want die kunnen je meteen aanvallen. Kroko's hebben een spitsere kop dan kaaimannen, voor het geval dat ge ze ook eens aan een rivier tegen komt.
In de namiddag nog samen met de gids over de rivier gaan kayaken. Wat ik niet wist was dat sommige (land)hagedissen onder water zwemmen; ik heb het zelf gezien nu. Ik was juist aan het proberen om een mooie foto te trekken maar meneer hagedis had geen zin in een fotosessie. Hij dook het water in en kwam niet meer boven . De gids zei dat hij pas veel verder weer boven water zou komen.
Ook langs de rivier regelmatig kinderen gezien die met een haakje aan wat visdraad aan het vissen waren. Ook nog een Jesus Christ lizard gezien; da's zo een hagedis die over het water kan lopen.
Daarna nog even het dorpje in om mijn avondmaal te gaan kopen nml. een soort van stokbrood en tomaten. Ook mijn ontbijt voor morgen , stokbrood met bananen.
Wegens de zeer agressieve muggen weer vroeg onder mijn beschermende muskietennet gekropen. Morgen weer vroeg op voor een vermoeiende reis, terug noordwaarts. Los Guatuzos was mooi, vooral de ontmoeting met de luiaards zal mij nog lang bijblijven, maar voorlopig blijft El Castillo mijn favoriet.
dinsdag 26 januari 2010
Vandaag op weg naar een afgelegen natuurgebied nml. het Refugio de Vida Silvestre Los Guatuzos welks bestaat uit meer dan 40.000 ha beschermd gebied, vooral wetlands en regenwoud. (Eén hectare = 1,5 keer de oppervlakte van een voelbalveld)
Twaalf rivieren doorkruisen het gebied met de Río Papaturro als mooiste. Leefgebied van apen, kaaimannen, hagedissen (oa. leguanen), luiaards, toekans,... Er leven zo'n 1700 mensen in dit gebied in 11 kleine gemeenschappen.
Gisteren in het toerisme informatie centrum in San Carlos het uur van vertrek van de boot gevraagd; er zou één zijn om 6 en 9 uur. Omdat ik graag vroeg in de ochtend reis, wou ik de boot van 6 uur nemen. Om 5 uur op en om 5:30 reeds aan het bootje. Uiteindelijk dus pas om 9 uur vertrokken want er is geen boot om 6 uur, weer typische M-Amerikaanse informatie gekregen dus.
Enfin, uiteindelijk vertrokken voor een 5 uur durende tocht over het meer van Nicaragua met een tussenstop op een klein eilandje. Dan nog een gans stuk de rivier Papaturro op, de boot geraakte er op sommige stukken amper door. Al direct vele mooie vogels gezien en ook een aantal grote leguanen die in de bomen lagen te zonnen.
In het centro ecológico ben ik de enige gast en heb de ganse slaapzaal voor mezelf.
Toen ik al grappend vroeg of er hier nergens een bar was, zei men tot mijn grote verwondering: "si, si". Ongelooflijk maar waar, een beetje verderop in een kleine gemeenschap kon je koud bier krijgen, wat ik mij na die vermoeiende tocht goed heb laten smaken. Ook nog bij een madam wat brood, tomaten en bananen voor 1,5 euro gekocht.
Voor het donker terug naar het centro en nog even genoten van het concert van de brulapen; minder leuk waren de massa's mosquitos.
Twaalf rivieren doorkruisen het gebied met de Río Papaturro als mooiste. Leefgebied van apen, kaaimannen, hagedissen (oa. leguanen), luiaards, toekans,... Er leven zo'n 1700 mensen in dit gebied in 11 kleine gemeenschappen.
Gisteren in het toerisme informatie centrum in San Carlos het uur van vertrek van de boot gevraagd; er zou één zijn om 6 en 9 uur. Omdat ik graag vroeg in de ochtend reis, wou ik de boot van 6 uur nemen. Om 5 uur op en om 5:30 reeds aan het bootje. Uiteindelijk dus pas om 9 uur vertrokken want er is geen boot om 6 uur, weer typische M-Amerikaanse informatie gekregen dus.
Enfin, uiteindelijk vertrokken voor een 5 uur durende tocht over het meer van Nicaragua met een tussenstop op een klein eilandje. Dan nog een gans stuk de rivier Papaturro op, de boot geraakte er op sommige stukken amper door. Al direct vele mooie vogels gezien en ook een aantal grote leguanen die in de bomen lagen te zonnen.
In het centro ecológico ben ik de enige gast en heb de ganse slaapzaal voor mezelf.
Toen ik al grappend vroeg of er hier nergens een bar was, zei men tot mijn grote verwondering: "si, si". Ongelooflijk maar waar, een beetje verderop in een kleine gemeenschap kon je koud bier krijgen, wat ik mij na die vermoeiende tocht goed heb laten smaken. Ook nog bij een madam wat brood, tomaten en bananen voor 1,5 euro gekocht.
Voor het donker terug naar het centro en nog even genoten van het concert van de brulapen; minder leuk waren de massa's mosquitos.
maandag 25 januari 2010
Reizen is op avontuur gaan...
Vandaag El Castillo verlaten. Ik vond het hier zo fijn, één van de mooiste plaatsen die ik ooit al bezocht heb.
Deze morgen om 5 uur op, om in te pakken, snel te ontbijten en dan een bootje op om terug naar San Carlos te gaan. Deze keer geen rapido maar ééntje die regelmatig stopt om mensen langs de kant van de rivier op te pikken. Normaal varen ze dan recht op de kant af om dan, net ervoor de moter in achteruit te zetten zodat de boot net voor de kant stil komt te liggen. En daar ging het dus fout... den achteruit van de boot werkte niet meer waardoor we met een goeie smak tegen de kant botsten. Gelukkig zag iedereen het aankomen en konden we ons schrap zetten. Ik dacht dat ik vlug natte voeten zou krijgen maar het bleek een sterk bootje (+/- 20 op 2 meter) te zijn.
Den technieker van dienst er eens naar gekeken maar, geen achteruit meer. Recht naar San Carlos zou je dan denken; niet hier. Gewoon traag naar de kant en met stokken afremmen. Na nog een paar keer gestopt te hebben om volk op te pikken begon de motor rare geluiden te maken. En ja hoor, een beetje verder was het van datte... motor stuk in het midden van de jungle. Één geluk, we leven in het gsm tijdperk, zelfs in Nicaragua, en dus kwam een reserveboot ons na een half uurke oppikken.
Uiteindelijk terug in San Carlos aangekomen, geen echt deftige kamer gevonden en dus mijne avond goedgemaakt door in het upscale restaurant te gaan eten. Een schotel gestoofde groenten, fritjes en 4 pintjes voor 6 euro. Met grote show van de garçon van dienst: eerst aan de toog het flesje ontkurken, een servetje rond de buik van de fles en ook bovenop. Dan aan tafel het bovenste er met een showbeweging weer af en er ne strik rond de flessehals mee gemaakt. Dan nog uitschenken in een glas op een manier alsof het een heel dure wijn betrof. Ook de grote servet werd door hem op je schoot gelegd.
Na het eten ben ik niet meer blijven rondhangen in het stadje, er hing maar een rare sfeer. In mijn hotel op de veranda nog wat gelezen en weer op tijd naar bed.
Vandaag El Castillo verlaten. Ik vond het hier zo fijn, één van de mooiste plaatsen die ik ooit al bezocht heb.
Deze morgen om 5 uur op, om in te pakken, snel te ontbijten en dan een bootje op om terug naar San Carlos te gaan. Deze keer geen rapido maar ééntje die regelmatig stopt om mensen langs de kant van de rivier op te pikken. Normaal varen ze dan recht op de kant af om dan, net ervoor de moter in achteruit te zetten zodat de boot net voor de kant stil komt te liggen. En daar ging het dus fout... den achteruit van de boot werkte niet meer waardoor we met een goeie smak tegen de kant botsten. Gelukkig zag iedereen het aankomen en konden we ons schrap zetten. Ik dacht dat ik vlug natte voeten zou krijgen maar het bleek een sterk bootje (+/- 20 op 2 meter) te zijn.
Den technieker van dienst er eens naar gekeken maar, geen achteruit meer. Recht naar San Carlos zou je dan denken; niet hier. Gewoon traag naar de kant en met stokken afremmen. Na nog een paar keer gestopt te hebben om volk op te pikken begon de motor rare geluiden te maken. En ja hoor, een beetje verder was het van datte... motor stuk in het midden van de jungle. Één geluk, we leven in het gsm tijdperk, zelfs in Nicaragua, en dus kwam een reserveboot ons na een half uurke oppikken.
Uiteindelijk terug in San Carlos aangekomen, geen echt deftige kamer gevonden en dus mijne avond goedgemaakt door in het upscale restaurant te gaan eten. Een schotel gestoofde groenten, fritjes en 4 pintjes voor 6 euro. Met grote show van de garçon van dienst: eerst aan de toog het flesje ontkurken, een servetje rond de buik van de fles en ook bovenop. Dan aan tafel het bovenste er met een showbeweging weer af en er ne strik rond de flessehals mee gemaakt. Dan nog uitschenken in een glas op een manier alsof het een heel dure wijn betrof. Ook de grote servet werd door hem op je schoot gelegd.
Na het eten ben ik niet meer blijven rondhangen in het stadje, er hing maar een rare sfeer. In mijn hotel op de veranda nog wat gelezen en weer op tijd naar bed.
Zondag 24 Januari
Vandaag een rustig dagske, gewoon genieten van de schoonheid van de omgeving.
Maar eerst weer zo een mega ontbijt hier in mijn hotel, was in de prijs inbegrepen.
Dan het fort gaan bezoeken welk een beetje op een heuvel ligt. Daardoor heb je een fantastisch zicht op de rivier en omgeving. Gewoonweg genieten. Was wel weer een hele bedoening om binnen te geraken. Twee keer mijn naam, land, beroep,... moeten invullen. Dan nog een speciaal papierke (en 1 dollar) omdat ik met een fototoestel naar binnen ging.
Daarna dan de eerste grote internet update. In de namiddag wat rondgelopen in het dorpje en op een terras over de rivier gezeten.
Avondeten bij mijne vriend hier vlak aan de rivier. Een hele toffe gast en alles tot in de puntjes verzorgd en lekkere hamburger met groentjes mmmmm.
Vroeg naar bed want mijne wekker al morgen weer heel vroeg aflopen.
Maar eerst weer zo een mega ontbijt hier in mijn hotel, was in de prijs inbegrepen.
Dan het fort gaan bezoeken welk een beetje op een heuvel ligt. Daardoor heb je een fantastisch zicht op de rivier en omgeving. Gewoonweg genieten. Was wel weer een hele bedoening om binnen te geraken. Twee keer mijn naam, land, beroep,... moeten invullen. Dan nog een speciaal papierke (en 1 dollar) omdat ik met een fototoestel naar binnen ging.
Daarna dan de eerste grote internet update. In de namiddag wat rondgelopen in het dorpje en op een terras over de rivier gezeten.
Avondeten bij mijne vriend hier vlak aan de rivier. Een hele toffe gast en alles tot in de puntjes verzorgd en lekkere hamburger met groentjes mmmmm.
Vroeg naar bed want mijne wekker al morgen weer heel vroeg aflopen.
donderdag 4 februari 2010
Donderdag 4 februari 2010 , Sorry hoor
Lieve bloglezers,
ik schrijf netjes elke dag een verslag van mijn avonturen hier in Nicaragua zij het op mijn smartphone. Ik maak ook veel foto's om jullie mee te kunnen laten genieten.
Echter, als ik geen pc kan vinden waarop ik externe toestellen kan aansluiten kan ik jullie voorlopig nog niet laten meegenieten ... De pc hier in dit internet cafe op het eiland staat gewoon achter slot en grendel en dus kan ik er niet aan.
Heb geduld en ik hoop om in Leon maandagnamiddag een grote update te kunen doen.
Aan allen alvast bedankt voor de interesse en de berichtjes die ik al mocht ontvangen.
Even op algemene aanvraag de link naar mijn foto's
Foto's Nicaragua 2010
Alles verloopt hier super goe.
Groetjes, Luc XXX
ik schrijf netjes elke dag een verslag van mijn avonturen hier in Nicaragua zij het op mijn smartphone. Ik maak ook veel foto's om jullie mee te kunnen laten genieten.
Echter, als ik geen pc kan vinden waarop ik externe toestellen kan aansluiten kan ik jullie voorlopig nog niet laten meegenieten ... De pc hier in dit internet cafe op het eiland staat gewoon achter slot en grendel en dus kan ik er niet aan.
Heb geduld en ik hoop om in Leon maandagnamiddag een grote update te kunen doen.
Aan allen alvast bedankt voor de interesse en de berichtjes die ik al mocht ontvangen.
Even op algemene aanvraag de link naar mijn foto's
Foto's Nicaragua 2010
Alles verloopt hier super goe.
Groetjes, Luc XXX
zondag 24 januari 2010
zaterdag 23 januari 2010
Vroeg op, snel ontbeten en dan op zoek naar de gids voor het bezoek aan het Indio Maíz nationaal park. Gelukkig hadden we groepke van 4 man want gids en boot kosten 75 dollar.
Eerst dus met een bootje nog 30 kilometer verder het woud in en dan te voet op pad. Weer heel mooi maar voor mij begint het wel een gewoonte te worden; de prijs van 3 keer M-Amerika te doen natuurlijk. Maar we hadden een goede gids en ik heb echt wel èèn en ander bijgeleerd. Zo hebben we een plant gezien die bij aanraking zijn bladeren sluit en leerden we vruchten kennen waarmee de indiaanse bevolking zich camoefleerden.
Ook mocht ik kennismaken met een verdovend blad. De gids trok een blad van een plant en ik moest daar een stuk afbijten, enkele seconden op kauwen en dan uitspuwen. Een 20 tal seconden later werden mijn tong en lippen gevoelloes alsof ik een spuitje bij de tandarts gekregen had. En dit dus al door slechts enkele seconden op het blad te kauwen; geweldig toch die natuur.
We leerden ook over wandelende bomen, jaja bomen en geen takken. Dit is een soort van palmboom die zon nodig heeft en zich aldus verplaatst zodat hij zoveel mogelijk zonlicht krijgt. Hij kan zich tot 20 cm. per jaar verplaatsen. Deze boom heeft niet 1 stam natuurlijk maar een heel deel kleine stammetjes die aangroeien en afbreken volgens dat de boom zich verplaatst. Ook leerden we dat, indien je dorst hebt in het woud, water binnen handbereik is nml. in lianen.
Ook een soort boom gezien waar allemaal naalden van ne centimeter of 10 aangroeien en die zo sterk als ijzer zijn; werd gebruikt als naald om te naaien en als gifpijl in blaaspijpen.
Veel dieren zagen we hier niet maar toch oa. een kleine gifkikker en een kikker die zich als blad vermomd.
Nadien zijn we dan een zijrivier opgevaren waar we een 4 tal kleine krokodillen zagen zonnen. Een beetje verder zijn we in die rivier dan gaan zwemmen, cool zenne.
Dan nog apen gezien en natuurlijk mooie vogels en vlinders waaronder mijn favoriet de Bleu Morph.
Weer een mooie belevenis al kan je nog verder het woud intrekken maar dan begint het wel meer op een expeditie te lijken en kost het hèèl veel geld.
Eerst dus met een bootje nog 30 kilometer verder het woud in en dan te voet op pad. Weer heel mooi maar voor mij begint het wel een gewoonte te worden; de prijs van 3 keer M-Amerika te doen natuurlijk. Maar we hadden een goede gids en ik heb echt wel èèn en ander bijgeleerd. Zo hebben we een plant gezien die bij aanraking zijn bladeren sluit en leerden we vruchten kennen waarmee de indiaanse bevolking zich camoefleerden.
Ook mocht ik kennismaken met een verdovend blad. De gids trok een blad van een plant en ik moest daar een stuk afbijten, enkele seconden op kauwen en dan uitspuwen. Een 20 tal seconden later werden mijn tong en lippen gevoelloes alsof ik een spuitje bij de tandarts gekregen had. En dit dus al door slechts enkele seconden op het blad te kauwen; geweldig toch die natuur.
We leerden ook over wandelende bomen, jaja bomen en geen takken. Dit is een soort van palmboom die zon nodig heeft en zich aldus verplaatst zodat hij zoveel mogelijk zonlicht krijgt. Hij kan zich tot 20 cm. per jaar verplaatsen. Deze boom heeft niet 1 stam natuurlijk maar een heel deel kleine stammetjes die aangroeien en afbreken volgens dat de boom zich verplaatst. Ook leerden we dat, indien je dorst hebt in het woud, water binnen handbereik is nml. in lianen.
Ook een soort boom gezien waar allemaal naalden van ne centimeter of 10 aangroeien en die zo sterk als ijzer zijn; werd gebruikt als naald om te naaien en als gifpijl in blaaspijpen.
Veel dieren zagen we hier niet maar toch oa. een kleine gifkikker en een kikker die zich als blad vermomd.
Nadien zijn we dan een zijrivier opgevaren waar we een 4 tal kleine krokodillen zagen zonnen. Een beetje verder zijn we in die rivier dan gaan zwemmen, cool zenne.
Dan nog apen gezien en natuurlijk mooie vogels en vlinders waaronder mijn favoriet de Bleu Morph.
Weer een mooie belevenis al kan je nog verder het woud intrekken maar dan begint het wel meer op een expeditie te lijken en kost het hèèl veel geld.
vrijdag 22 januari 2010
In de haven nog een uur op mijn rugzak moeten wachten want deze lag in het ruim van de ferry en over het luik ervan lagen allemaal grote trossen bananen.
Dan een biljet voor de boot naar El Castillo gekocht en nog even de tijd om in San Carlos rond te wandelen. Dit is een stadje waar de meeste toeristen zo snel mogelijk weg willen, maar ik hou van die M-Amerikaanse drukte op de straat. Men verkoopt er vanalles en nog wat, er is een overdekt marktje en ook rondgelopen het drukke busstation is altijd wel wat te beleven.
Dan een bootje in om via de rivier nog 50 km. Verder de jungle in te gaan.
In de boot nog 2 toeristen en dus direct gevraagd of ze de volgende dag mee op tour wilden gaan. Gelukkig wel dus en zo konden we de kost van 75 dollar delen.
Hier dan ingecheckt in een mooi koloniaal houten hotel waar we de enige toeristen waren. We kregen de beste kamers met zicht op de rivier aan de goedkoopste prijs. Weinig toeristen dus maar je zit hier dan ook ver van de bewoonde wereld. Dat bekent ook dat internet soms werkt en ook dat urenlange elektriciteit pannes hier een normaal iets is.
's Avonds hier een biefstuk gegeten met een heel lekkere groentenschotel erbij; van welk dier die biefstuk was weet ik niet maar de pikante saus erover maakte die lederen lap best eetbaar. Amai, al bijna een ganse week in Nicaragua en nog geen enkele hamburger gegeten...
Dan een biljet voor de boot naar El Castillo gekocht en nog even de tijd om in San Carlos rond te wandelen. Dit is een stadje waar de meeste toeristen zo snel mogelijk weg willen, maar ik hou van die M-Amerikaanse drukte op de straat. Men verkoopt er vanalles en nog wat, er is een overdekt marktje en ook rondgelopen het drukke busstation is altijd wel wat te beleven.
Dan een bootje in om via de rivier nog 50 km. Verder de jungle in te gaan.
In de boot nog 2 toeristen en dus direct gevraagd of ze de volgende dag mee op tour wilden gaan. Gelukkig wel dus en zo konden we de kost van 75 dollar delen.
Hier dan ingecheckt in een mooi koloniaal houten hotel waar we de enige toeristen waren. We kregen de beste kamers met zicht op de rivier aan de goedkoopste prijs. Weinig toeristen dus maar je zit hier dan ook ver van de bewoonde wereld. Dat bekent ook dat internet soms werkt en ook dat urenlange elektriciteit pannes hier een normaal iets is.
's Avonds hier een biefstuk gegeten met een heel lekkere groentenschotel erbij; van welk dier die biefstuk was weet ik niet maar de pikante saus erover maakte die lederen lap best eetbaar. Amai, al bijna een ganse week in Nicaragua en nog geen enkele hamburger gegeten...
donderdag 21 januari 2010
Vandaag weer lekker ontbijt met een verse mango fruitsap en een grote schotel fruit. Om een uur of 11 uitgecheckt en dan weer met pak en zak op weg naar een nieuwe bestemming, het uiterste zuiden van het land aan de grens met Costa Rica.
Ik hoopte om daar de volgende dag om 9 uur toe te komen... Het werd echter om 13 uur.
Eerst dus een eindje in een volledig versleten bus. Onderweg een lekke band gehad maar dat gebeurd hier zo dikwijls en de chauffeur en zijne hulp hadden minder dan 10 minuten nodig om een nieuwe (allé ik moet eigenlijk zeggen andere want ook die band was volledig versleten) te steken.
Dan in het stadje Altagracia gevraagd naar enig mogelijk vervoer richting haven, 3 km. Verderop... Niet dus, ik zou die ganse weg met al mijn bagage in een brandende zon moeten lopen, ppppfffff!
Ikke dan maar op weg, ne keer of 3 de richting gevraagd want niemand leek echt zeker te zijn. Dan, opeens na 500 meter gelopen te hebben kwam er een gastje van een jaar of 12 met een kleine zelfgemaakte bakfiets aangereden. Hij vroeg of hij mij en mijn bagage naar de haven moest voeren, twas zelfs gratis zij hij. Natuurlijk jongen, doe maar. Ik voelde mij wel een beetje raar om mij zo te latent voeren maar twas toch weer een leuke belevenis. Toen we aan de haven kwamen was ik zo blij dat ik hem omgerekend ongeveer 1 Euro gegeven heb , wat hier dus wel veel geld is voor zone jonge gast. Ook nog nen tikbal aan hem en zijn broertje, die ons de ganse tijd gevolgd was, gegeven.
In de haven dan nog een paar uur op de ferry moeten wachten, ondertussen een klapke gedaan met de flik van dienst. Ook nog met een gids die ik op de vulkaan tegen gekomen was en die de meest onwaarschijnlijke verhalen vertelde over al die vrouwelijke toeristen die met hem naar bed willen. Ik heb het allemaal met een korrelke zout genomen maar ik heb toch goed gelachen met al zijn verhalen.
Eindelijk om 18 kwam de ferry aan en om 19 uur, reeds donker, vertrokken we voor een nachtelijke tocht van 11 uur naar SanCarlos, niet meer dan een kleine gemeente in het zuiden aan de Río San Juan gelegen. Ik had verwacht om één van de weinige toeristen te zijn maar we waren toch met zo'n 30 backpackers vanuit de hele wereld tesamen dus met een heleboel Nicaraguanen.
Zoals mijn reisgids mij aanrade, gewoon op het eerste verdiep een plekje op de grond uitgezocht. Eerst nog vol bewondering naar de schimmen van de 2 vulkanen gekeken en dan vlug mijn stuk zeil open geplooid en proberen te slapen, mijn rugzak als kussen gebruikende. Ik val dus echt overal int slaap en het was al weer middernacht gepasseerd voor ik het besefte. Ondeweg nog 2 stops gemaakt en goed uitgerust om iets voor 6 uur aangekomen. Waar ik eerst Zo tegenop zag is weer een hele leuke belevenis gebleken.
Ik hoopte om daar de volgende dag om 9 uur toe te komen... Het werd echter om 13 uur.
Eerst dus een eindje in een volledig versleten bus. Onderweg een lekke band gehad maar dat gebeurd hier zo dikwijls en de chauffeur en zijne hulp hadden minder dan 10 minuten nodig om een nieuwe (allé ik moet eigenlijk zeggen andere want ook die band was volledig versleten) te steken.
Dan in het stadje Altagracia gevraagd naar enig mogelijk vervoer richting haven, 3 km. Verderop... Niet dus, ik zou die ganse weg met al mijn bagage in een brandende zon moeten lopen, ppppfffff!
Ikke dan maar op weg, ne keer of 3 de richting gevraagd want niemand leek echt zeker te zijn. Dan, opeens na 500 meter gelopen te hebben kwam er een gastje van een jaar of 12 met een kleine zelfgemaakte bakfiets aangereden. Hij vroeg of hij mij en mijn bagage naar de haven moest voeren, twas zelfs gratis zij hij. Natuurlijk jongen, doe maar. Ik voelde mij wel een beetje raar om mij zo te latent voeren maar twas toch weer een leuke belevenis. Toen we aan de haven kwamen was ik zo blij dat ik hem omgerekend ongeveer 1 Euro gegeven heb , wat hier dus wel veel geld is voor zone jonge gast. Ook nog nen tikbal aan hem en zijn broertje, die ons de ganse tijd gevolgd was, gegeven.
In de haven dan nog een paar uur op de ferry moeten wachten, ondertussen een klapke gedaan met de flik van dienst. Ook nog met een gids die ik op de vulkaan tegen gekomen was en die de meest onwaarschijnlijke verhalen vertelde over al die vrouwelijke toeristen die met hem naar bed willen. Ik heb het allemaal met een korrelke zout genomen maar ik heb toch goed gelachen met al zijn verhalen.
Eindelijk om 18 kwam de ferry aan en om 19 uur, reeds donker, vertrokken we voor een nachtelijke tocht van 11 uur naar SanCarlos, niet meer dan een kleine gemeente in het zuiden aan de Río San Juan gelegen. Ik had verwacht om één van de weinige toeristen te zijn maar we waren toch met zo'n 30 backpackers vanuit de hele wereld tesamen dus met een heleboel Nicaraguanen.
Zoals mijn reisgids mij aanrade, gewoon op het eerste verdiep een plekje op de grond uitgezocht. Eerst nog vol bewondering naar de schimmen van de 2 vulkanen gekeken en dan vlug mijn stuk zeil open geplooid en proberen te slapen, mijn rugzak als kussen gebruikende. Ik val dus echt overal int slaap en het was al weer middernacht gepasseerd voor ik het besefte. Ondeweg nog 2 stops gemaakt en goed uitgerust om iets voor 6 uur aangekomen. Waar ik eerst Zo tegenop zag is weer een hele leuke belevenis gebleken.
woensdag 20 januari 2010
Gisteren dus heel vroeg gaan slapen en vandaag om 6 uur al op. Een lekkere verse fruitsap van limoenen gedronken en dan op weg, op zoek naar apen. Dit betekende dus terug bergop wandelen en eigenlijk deed dit best deugdoende aan mijn benen. Maar... Geen apen gevonden daar waar ze gisteren zaten. Opeens hoorde ik ze terug brullen maar aan een gans andere kant. Uiteindelijk een 4 tal gevonden en goed kunnen fotograferen.
Dan even op intenet voor ne chat met Nadia en op weg naar Ojo de Agua, een zwembassin temidden van een woud. Eerst 1 km. te voet van de Finca naar de hoofdbaan en dan alvast in de juiste richting beginnen stappen. Ik hoopte dus om spoedig een bus tegen te komen want vandaag moest een relaxed day worden... Helaas, 3 bussen naar de andere richting tegen gekomen, geen enkele langs mijn richting.
Uiteindelijk op na 5 km. op een strandje langs het meer aangekomen en een bordje gezien met "comedor" erop wat zoveel betekend als "klein eethuis". Een vuil pad gevolgd en een prachtig klein strandbarreke bereikt. Zes op zes groot onder een palmbladeren dak, slechts een 4 tal tafeltjes, luide seventies muziek en een koude fles Toño, het locale bier, voor mijn neus. Jullie begrijpen dat ik mij stramme spieren op slag vergeten was.
Helaas, een half uurke later was het weer tijd om verder te gaan. Maar mijn wandelen goesting was nu heel ver weg en dus besloot ik om toch maar op de bus te wachten. Na een paar minuten stopte er al een jeep met een Nicaraguaan die mij een lift aanbood. Heel vriendelijke mensen hier op dit eiland!
Uiteindelijk een uurke gezwommen en terug naar de Finca; nu meer geluk en vrij vlug een bus tegen gekomen.
's Avonds kennis gemaakt met Simon, een Zwitser die 6 maand onderweg is door midden en zuid Amerika. Samen gegeten, weer een lekkere vegetarische spaghetti, yummie!. Dan een goede conversatie over politiek tijdens een paar koele pintjes en dan om 23 uur naar bed.
Morgen een vermoeiende dag voor de boeg.
Dan even op intenet voor ne chat met Nadia en op weg naar Ojo de Agua, een zwembassin temidden van een woud. Eerst 1 km. te voet van de Finca naar de hoofdbaan en dan alvast in de juiste richting beginnen stappen. Ik hoopte dus om spoedig een bus tegen te komen want vandaag moest een relaxed day worden... Helaas, 3 bussen naar de andere richting tegen gekomen, geen enkele langs mijn richting.
Uiteindelijk op na 5 km. op een strandje langs het meer aangekomen en een bordje gezien met "comedor" erop wat zoveel betekend als "klein eethuis". Een vuil pad gevolgd en een prachtig klein strandbarreke bereikt. Zes op zes groot onder een palmbladeren dak, slechts een 4 tal tafeltjes, luide seventies muziek en een koude fles Toño, het locale bier, voor mijn neus. Jullie begrijpen dat ik mij stramme spieren op slag vergeten was.
Helaas, een half uurke later was het weer tijd om verder te gaan. Maar mijn wandelen goesting was nu heel ver weg en dus besloot ik om toch maar op de bus te wachten. Na een paar minuten stopte er al een jeep met een Nicaraguaan die mij een lift aanbood. Heel vriendelijke mensen hier op dit eiland!
Uiteindelijk een uurke gezwommen en terug naar de Finca; nu meer geluk en vrij vlug een bus tegen gekomen.
's Avonds kennis gemaakt met Simon, een Zwitser die 6 maand onderweg is door midden en zuid Amerika. Samen gegeten, weer een lekkere vegetarische spaghetti, yummie!. Dan een goede conversatie over politiek tijdens een paar koele pintjes en dan om 23 uur naar bed.
Morgen een vermoeiende dag voor de boeg.
Dinsdag 19 januari 2010
Kapot, stikkappot... Vandaag de vulkaan Maderas beklommen, meer dan 1300 meter hoog. We vertrokken met 6 man, 2 koppels, de gids en mezelf dus. Ik was het oudje van de groep want de anderen waren nog niet half zo oud als mij. Het begintempo lag te hoog voor mij en al snel klopte mijn hart aan 180/200 per minuut. Ik kon nog net volgen maar besefte dat ik zo de top niet zou bereiken. Maar ik was niet de enige die afzag; na een uurtje gaf èèn koppel er de brui aan en ze keerden terug. Ikzelf zei tegen de gids dat ik nog even ging volgen en dan ook zou terugkeren.
De natuur werd alsmaar mooier, het pad alsmaar slechter en ook het tweede koppel gaf forfait. Ik zei tegen de gids dat ik nog wel verder wou. Alsmaar verder omhoog dus en al snel werd het pad één modderpoel, bezaaid met rotsen. De natuur veranderde naarmate we verder stegen en we kwamen aan in nevelwoud. Alles nat dus en veel nevel en wind; heel mooi, heel speciaal. Ik had ondertussen mijn ritme te pakken en besloot om toch naar de top te gaan. Ondertussen aan de gids eens gevraagd hoe dikwijls hij dit deed... 4 keer per week; amai proficiat, geen fitness abonnement nodig dus.
Nog een stuk verder begonnen mijn beenspieren serieus af te zien, elke stap deed pijn en als we even stopte trilde ik letterlijk op mijn benen. Het was nu puur op karakter, destijds, 25 jaar geleden, gekweekt bij de para's.
Eindelijk de verlossende woorden: "el top es muy cerca", de top is nabij. Nu opgeven, neen dat bestond niet en even later waren we op de top.
Echter, nog was ons doel niet bereikt want we gingen naar de krater van de vulkaan waar zich nu een meer had gevormd; nog een 15 tal minuten dalen en eindelijk ons doel bereikt.
En mooi hoor, een heel speciaal gevoel om, na 4 uur zwoegen, in de krater van een oude vulkaan te staan.
Een uurke gerust en de terugweg aangevat; dit ging veel beter. Na 3 uur terug beneden aangekomen en mezelf ne goeie frisse cervesa cadeau gedaan, dat had ik verdient. Ik zat wel helemaal onder de modder en ben met mijn broek aan onder de douche gekropen, eerst wat afgespoeld en dan goed gewassen en dan zelf ne lekkere koude douche genomen.
Nu nog wat gelezen en gegeten en ik denk dat ik hier voor 8 uur wel int slaap zal liggen. Hopelijk wordt ik morgenvroeg weer gewekt door het geluid van de brulapen want ik verblijf hier dus vlak naast het woud.
De natuur werd alsmaar mooier, het pad alsmaar slechter en ook het tweede koppel gaf forfait. Ik zei tegen de gids dat ik nog wel verder wou. Alsmaar verder omhoog dus en al snel werd het pad één modderpoel, bezaaid met rotsen. De natuur veranderde naarmate we verder stegen en we kwamen aan in nevelwoud. Alles nat dus en veel nevel en wind; heel mooi, heel speciaal. Ik had ondertussen mijn ritme te pakken en besloot om toch naar de top te gaan. Ondertussen aan de gids eens gevraagd hoe dikwijls hij dit deed... 4 keer per week; amai proficiat, geen fitness abonnement nodig dus.
Nog een stuk verder begonnen mijn beenspieren serieus af te zien, elke stap deed pijn en als we even stopte trilde ik letterlijk op mijn benen. Het was nu puur op karakter, destijds, 25 jaar geleden, gekweekt bij de para's.
Eindelijk de verlossende woorden: "el top es muy cerca", de top is nabij. Nu opgeven, neen dat bestond niet en even later waren we op de top.
Echter, nog was ons doel niet bereikt want we gingen naar de krater van de vulkaan waar zich nu een meer had gevormd; nog een 15 tal minuten dalen en eindelijk ons doel bereikt.
En mooi hoor, een heel speciaal gevoel om, na 4 uur zwoegen, in de krater van een oude vulkaan te staan.
Een uurke gerust en de terugweg aangevat; dit ging veel beter. Na 3 uur terug beneden aangekomen en mezelf ne goeie frisse cervesa cadeau gedaan, dat had ik verdient. Ik zat wel helemaal onder de modder en ben met mijn broek aan onder de douche gekropen, eerst wat afgespoeld en dan goed gewassen en dan zelf ne lekkere koude douche genomen.
Nu nog wat gelezen en gegeten en ik denk dat ik hier voor 8 uur wel int slaap zal liggen. Hopelijk wordt ik morgenvroeg weer gewekt door het geluid van de brulapen want ik verblijf hier dus vlak naast het woud.
maandag 18 januari 2010
Vandaag dus heel vroeg wakker en rustig de tijd om te douchen en mijne rugzak eens te organiseren.
Om 6 uur al op pad, een taxi naar San Juan waar de ferry naar het eiland vetrekt. Ik was vrij vroeg op die ferry maar dat was maar best ook want de ferry die om 7:20 u. vertrekt, vertrok om 7 u. Al. Aan zulke zaken ben ik hier al gewoon geworden, een vetrekuur is gewoon maar een aanduiding; tkan wa vroeger zijn, tkan wa later zijn... no stress.
De oversteek ging vrij vlot en na een uurtje kwamen we aan in Moyagalpa. Daar de bus naar Altagracia en dan weer door naar Balgüe. Die laatste bus was weer de moeite, bijna volledig doorgeroest maar als ge ziet langs welk pad we moesten rijden... daar gebruikt ge gewoonweg geen goei bus voor. Dan nog 1,5 te voet en omhoog naar Finca Magdalena met weer die bekende gedachte "volgende keer neem ik minder mee..." .
Deze finca is een nog werkende koffie boerderij. Het is een coöperatieve van allemaal locale mensen hier. En naast boerderij is het dus ook hostal, heel gekend bij backpackers.
Daarnet al even het pad voor morgen verkend... Ppfff... het zal zwaar worden, stijl omhoog.
Ook al in hangmat gelegen met zicht op het meer en de vulkaan; toch nog iets anders dan op ons terras thuis ;-)
Nu net ne spaghetti gegeten allé het was meer een chinese schotel met groenten en rundsvlees en daar dan pieren bij, wel lekker.
Seffens weer vroeg onder de wol en morgen goed uitgerust voor de tocht.
Om 6 uur al op pad, een taxi naar San Juan waar de ferry naar het eiland vetrekt. Ik was vrij vroeg op die ferry maar dat was maar best ook want de ferry die om 7:20 u. vertrekt, vertrok om 7 u. Al. Aan zulke zaken ben ik hier al gewoon geworden, een vetrekuur is gewoon maar een aanduiding; tkan wa vroeger zijn, tkan wa later zijn... no stress.
De oversteek ging vrij vlot en na een uurtje kwamen we aan in Moyagalpa. Daar de bus naar Altagracia en dan weer door naar Balgüe. Die laatste bus was weer de moeite, bijna volledig doorgeroest maar als ge ziet langs welk pad we moesten rijden... daar gebruikt ge gewoonweg geen goei bus voor. Dan nog 1,5 te voet en omhoog naar Finca Magdalena met weer die bekende gedachte "volgende keer neem ik minder mee..." .
Deze finca is een nog werkende koffie boerderij. Het is een coöperatieve van allemaal locale mensen hier. En naast boerderij is het dus ook hostal, heel gekend bij backpackers.
Daarnet al even het pad voor morgen verkend... Ppfff... het zal zwaar worden, stijl omhoog.
Ook al in hangmat gelegen met zicht op het meer en de vulkaan; toch nog iets anders dan op ons terras thuis ;-)
Nu net ne spaghetti gegeten allé het was meer een chinese schotel met groenten en rundsvlees en daar dan pieren bij, wel lekker.
Seffens weer vroeg onder de wol en morgen goed uitgerust voor de tocht.
zondag 17 januari 2010
15 uur Rivas
Deze morgen al om 6 uur opgestaan kwestie van direct in het ritme van C-Amerika te komen. Een deugdoende koude douche en op weg om de bus naar Granada te nemen. Amai twas weer een gesleur met die extra zak van 23 kilo vol hulp voor de kids. Ik was op weg met minstens 45 kilo op mijne rug en schouder. Gelukkig na een kleine kilometer een taxi tegen gekomen en daarmee naar het busstation. In Granada op zoek naar hostal Casa Blanca waar Flor woont. Zij gaat de hulp tijdelijk opbergen tot Karin terug in Nica is. Ik dus weer op toer met al dat gewicht en na ne kilometer met 2 tussenstops, eindelijk verlost van die extra zak. Bij Flor nog een omelet met groenten in gegeten, een lekkere verse fruitsap gedronken en dan naar het busstation voor Rivas . Daar bleek dat ik nog 1,5 uur tijd had; dus rugzak al afgegeven en naar de markt in Granada. Altijd een speciale sfeer op zo'n markt in C-Amerika.
Op de bus naar Rivas bleek hoe toeristisch Granada is; ik zat er in het gezelschap van een Nieuw Zeelands koppel, een Canadees koppel , een Russische en een Engelsman. En dan al die reisverhalen...
Rivas is niks speciaals, weinig te zien en op zondag weinig open. Ik had hier graag eens met Nadia gechat maar het internet café sloot al om 15 u. En alle pc's waren bezet. Efkes naar de winkel, nog wat rondgelopen en om 16 u. op mijn kamer int slaap gevallen. Om 3 uur 's nachts al terug wakker natuurlijk, ik zit nog niet in het slaapritme van hier. Morgen dan eindelijk naar de natuur, naar het eiland Ometepe.
Deze morgen al om 6 uur opgestaan kwestie van direct in het ritme van C-Amerika te komen. Een deugdoende koude douche en op weg om de bus naar Granada te nemen. Amai twas weer een gesleur met die extra zak van 23 kilo vol hulp voor de kids. Ik was op weg met minstens 45 kilo op mijne rug en schouder. Gelukkig na een kleine kilometer een taxi tegen gekomen en daarmee naar het busstation. In Granada op zoek naar hostal Casa Blanca waar Flor woont. Zij gaat de hulp tijdelijk opbergen tot Karin terug in Nica is. Ik dus weer op toer met al dat gewicht en na ne kilometer met 2 tussenstops, eindelijk verlost van die extra zak. Bij Flor nog een omelet met groenten in gegeten, een lekkere verse fruitsap gedronken en dan naar het busstation voor Rivas . Daar bleek dat ik nog 1,5 uur tijd had; dus rugzak al afgegeven en naar de markt in Granada. Altijd een speciale sfeer op zo'n markt in C-Amerika.
Op de bus naar Rivas bleek hoe toeristisch Granada is; ik zat er in het gezelschap van een Nieuw Zeelands koppel, een Canadees koppel , een Russische en een Engelsman. En dan al die reisverhalen...
Rivas is niks speciaals, weinig te zien en op zondag weinig open. Ik had hier graag eens met Nadia gechat maar het internet café sloot al om 15 u. En alle pc's waren bezet. Efkes naar de winkel, nog wat rondgelopen en om 16 u. op mijn kamer int slaap gevallen. Om 3 uur 's nachts al terug wakker natuurlijk, ik zit nog niet in het slaapritme van hier. Morgen dan eindelijk naar de natuur, naar het eiland Ometepe.
zaterdag 16 januari 2010
Man, man, man, misérie ! Vliegen is nie leuk meer. Het begon al bij de check in van de bagage; op de site van Delta Airlines stond nog dat je 1 stuk handbagage en een laptop als 2de stuk mocht meenemen... niet dus, slechts 1 stuk en dus vlug naar Nadia en Jean gebeld om rechtsomkeer naar de luchthaven te maken om die laptop terug meer te nemen. Spijtig voor Karin maar ik bezorg hem wel via Nederland. Dan die controles zeg, ppffff! Controles ok, maar je handbagage volledig laten scannen en ook schoenen uitdoen om dan enkele 100den meters hetzelfde te moeten doen... Blijkbaar wel enkel op vluchten naar de States. Allé toch op tijd in het vliegtuig nu maar ze hebben al omgeroepen dat ze op nog veel passagiers wachten wegens vertraging door security controles.
12 uur middag Amerikaanse tijd. Wat hier wel reuze meevalt is mijn plaats in het vliegtuig, een stoel op een emergency exit rij met reuzeveel beenruimte. Ik zit hier bijna zo goed als in een zetel thuis. Ook mijn buurvrouw is aangenaam gezelschap, een vrouw van rond de 60 die in Vilvoorde een huis heeft maar ook één in Florida (Palm Beach, rijke coté zulle ). Zij heeft al veel in de States gereisd en verteld me oa. over Las Vegas waar je tijdens het spelen op de automaten gratis eten en drinken krijgt, zoveel je maar wil, tot champagne toe.
Seffens kom ik dan weer in dat hele security gedoe in Atlanta terecht. Benieuwd hoe lang dat weer allemaal zal duren.
14 uur 30 Atlanta airport
Mooi op tijd geland maar de Spoelle heeft iets met controles op airports... Ooit lang geleden, in Miami ook eens wat langer ondervraagd bij passport controle omdat ik iets "verkeerds" gezegd had. Geen details op de blog ;-) In 2008 ook in Miami wist ik niet dat je als transit passagier je bagage moest afhalen en terug inchecken (was trouwens nu niet meer nodig). Ik ben toen met een security dame een heel stuk terug moeten gaan. Ook nu hier in Atlanta was het prijs... Net geland zag ik een dame met een hondje (beagle) alle zakken afsnuffelen, op zoek naar drugs dacht ik maar neen hoor, dit hondje was op zoek naar etenswaren waarmee je de States dus niet in mag. En 2 keer raden wat Luc in zijn handbagage had zitten... Nog ne sandwich met americain die ik van thuis meegenomen had. Hondje dit dus mooi ontdekt en snoepke gekregen; ikke naar zo'n extra douane controle zoals sommigen onder jullie al gezien zullen hebben op tv in één van die series over het werken op een airport. Wat vragen beantwoord maar uiteindelijk toch vrij vlug doorgelaten. Eigenlijk best grappig om zelf eens mee te maken. Uiteindelijk valt alles hier wel mee en heb ik tijd genoeg om over te stappen.
Atlanta airport 18:36
Reizen met het vlietuig, da's altijd een beetje een avontuur. Toen we allemaal reeds op het vliegtuig richting Managua zaten, bleek er ineens een probleem met de watervoorziening. Probleem daarmee is: geen water, geen wc en dat gaat dus niet met zo'n vliegtuig vol passagiers. En dus allemaal terug het vliegtuig af en wachten op een ander. De voorbode van nog meer problemen. Een 2tal uren later dan vertrokken maar de eerste 2 uur was het één en al turbulentie. Toch wat kunnen slapen want ik begon moe te worden. Toen we dan de daling inzette, ineens een nogal paniekerige stem door de luidspreker: "Is there a doctor on board". Direct iemand recht en naar voor, naar business class waar hij gebleven is tot de landing. Wat er nu juist was weet ik niet. Dan geland en in stilstand, kreeg men den trap niet tegen het vliegtuig. Gevolg: weer wachten... Uiteindelijk vrij vlot door de douane en, altijd een blij moment, al mijn bagage op de bagageband gevonden. Het hostal waar ik naartoe ging had iemand gestuurd om mij op te halen en na 24 wakker te zijn mijn bestemming bereikt. Nog vlug een fris blikje bier terwijl ik een mailke naar Nadia stuur en dan gecrasht in mijn bed waar mijn ogen direct toe vielen.
12 uur middag Amerikaanse tijd. Wat hier wel reuze meevalt is mijn plaats in het vliegtuig, een stoel op een emergency exit rij met reuzeveel beenruimte. Ik zit hier bijna zo goed als in een zetel thuis. Ook mijn buurvrouw is aangenaam gezelschap, een vrouw van rond de 60 die in Vilvoorde een huis heeft maar ook één in Florida (Palm Beach, rijke coté zulle ). Zij heeft al veel in de States gereisd en verteld me oa. over Las Vegas waar je tijdens het spelen op de automaten gratis eten en drinken krijgt, zoveel je maar wil, tot champagne toe.
Seffens kom ik dan weer in dat hele security gedoe in Atlanta terecht. Benieuwd hoe lang dat weer allemaal zal duren.
14 uur 30 Atlanta airport
Mooi op tijd geland maar de Spoelle heeft iets met controles op airports... Ooit lang geleden, in Miami ook eens wat langer ondervraagd bij passport controle omdat ik iets "verkeerds" gezegd had. Geen details op de blog ;-) In 2008 ook in Miami wist ik niet dat je als transit passagier je bagage moest afhalen en terug inchecken (was trouwens nu niet meer nodig). Ik ben toen met een security dame een heel stuk terug moeten gaan. Ook nu hier in Atlanta was het prijs... Net geland zag ik een dame met een hondje (beagle) alle zakken afsnuffelen, op zoek naar drugs dacht ik maar neen hoor, dit hondje was op zoek naar etenswaren waarmee je de States dus niet in mag. En 2 keer raden wat Luc in zijn handbagage had zitten... Nog ne sandwich met americain die ik van thuis meegenomen had. Hondje dit dus mooi ontdekt en snoepke gekregen; ikke naar zo'n extra douane controle zoals sommigen onder jullie al gezien zullen hebben op tv in één van die series over het werken op een airport. Wat vragen beantwoord maar uiteindelijk toch vrij vlug doorgelaten. Eigenlijk best grappig om zelf eens mee te maken. Uiteindelijk valt alles hier wel mee en heb ik tijd genoeg om over te stappen.
Atlanta airport 18:36
Reizen met het vlietuig, da's altijd een beetje een avontuur. Toen we allemaal reeds op het vliegtuig richting Managua zaten, bleek er ineens een probleem met de watervoorziening. Probleem daarmee is: geen water, geen wc en dat gaat dus niet met zo'n vliegtuig vol passagiers. En dus allemaal terug het vliegtuig af en wachten op een ander. De voorbode van nog meer problemen. Een 2tal uren later dan vertrokken maar de eerste 2 uur was het één en al turbulentie. Toch wat kunnen slapen want ik begon moe te worden. Toen we dan de daling inzette, ineens een nogal paniekerige stem door de luidspreker: "Is there a doctor on board". Direct iemand recht en naar voor, naar business class waar hij gebleven is tot de landing. Wat er nu juist was weet ik niet. Dan geland en in stilstand, kreeg men den trap niet tegen het vliegtuig. Gevolg: weer wachten... Uiteindelijk vrij vlot door de douane en, altijd een blij moment, al mijn bagage op de bagageband gevonden. Het hostal waar ik naartoe ging had iemand gestuurd om mij op te halen en na 24 wakker te zijn mijn bestemming bereikt. Nog vlug een fris blikje bier terwijl ik een mailke naar Nadia stuur en dan gecrasht in mijn bed waar mijn ogen direct toe vielen.
dinsdag 19 januari 2010
Tussenbericht
Hey allemaal,
Ik ben alive and well in Nicaragua. Waar ik nu zit is het internet zooooooooo traaaaaaaaaag en de pc zooooooooo oud....... Dus voorlopig geen verslagen.
Ik schrijf wel elke dag mijn verslag dus even geduld... Hopelijk binnen een dag of 2 beter internet maar... Anders zou het nog wel eens een week ofzo kunnen duren vooraleer ik deftig internet heb.
De groetjes allemaal en tot later
Luc
Ik ben alive and well in Nicaragua. Waar ik nu zit is het internet zooooooooo traaaaaaaaaag en de pc zooooooooo oud....... Dus voorlopig geen verslagen.
Ik schrijf wel elke dag mijn verslag dus even geduld... Hopelijk binnen een dag of 2 beter internet maar... Anders zou het nog wel eens een week ofzo kunnen duren vooraleer ik deftig internet heb.
De groetjes allemaal en tot later
Luc
vrijdag 15 januari 2010
Vrijdag 15 januari 2010
Nog even en dan.... ben ik weg. Waarschijnlijk heb ik pas zondagavond (is nacht in Vlaanderen) internet dus jullie zullen even moeten wachten om te weten of ik goed toegekomen ben.
Ook nog iemand bedanken voor de schenking van meer dan 200 balpennen en wat gadgets. Scott, merci hé man!
Allemaal de groeten en tot over 4 weken
Luc
Ook nog iemand bedanken voor de schenking van meer dan 200 balpennen en wat gadgets. Scott, merci hé man!
Allemaal de groeten en tot over 4 weken
Luc
woensdag 13 januari 2010
Woensdag 13 januari 2010
Gisteren weer een héél mooie schenking voor het hulpproject gekregen nml. een tweedehands laptop; merci Nancy en Johan, Karin zal héél blij zijn !
Mijne zak hulpgoederen is ook bijna ingepakt -->
Weersverwachting Managua
Iemand jaloers... ;-) ...
groetjes, Luc
Mijne zak hulpgoederen is ook bijna ingepakt -->
 |
| From Nicaragua 2010 |
Weersverwachting Managua
Iemand jaloers... ;-) ...
groetjes, Luc
zondag 10 januari 2010
Zondag 10 januari 2010
Verleden week zijn we voor 250 Euro spullen in de Top Office Shop in Londerzeel gaan kopen. Het geld was een schenking van de firma Selfmatic; zij wilden wel een factuur en dus moest ik de aankoop in België doen.
Wij hebben er een heel deel lijmstiften (een kleine 100 stuks van 20 gr. en nog een aantal van 40gr.); 17 keer 4 fijne stiftjes (blauw, zwart, groen, rood); een 50 tal rode balpennen; 85 4-kleuren balpennen mee gekocht. De shop zelf heeft ook een inspanning gedaan want ik heb het meeste ook aan hun kostprijs gekregen !
Verder nog een aantal financiële schenkingen gekregen van mensen die liever anoniem blijven. Het totale bedrag waarme ik in Nicaragua schoolgerief zal kunnen gaan kopen bedraagt nu al 315 Euro, een héél mooi bedrag. Dit zal al zeker besteed worden aan (veel) schriften en ik ga ook op zoek gaan naar schoolrugzakjes voor de kinderen. Alle schenkers héél hard bedankt hoor.
Ik had van mijn petekindje Amélie voor mijne Nieuwjaar een aankoopbon van den AS Adventure gekregen en ik heb daar gisteren een deel van gebruikt om iets heel nuttig mee te kopen nml. de "Bag Protector Alert"
Het is een toestel welks schokken registreert en als het dit 3 seconden lang continu waarneemt, gaat het alarm af.
Ik ga dit alarm oa. gebruiken om, wanneer ik mijn kamer verlaat, dit in mijn rugzak te steken. Komt er dan iemand in mijn kamer en probeert die in mijn rugzak te geraken, dan gaat er een héél hard alarm af en dit zal de meeste dieven wel op een lopen zetten. Aangezien ik mijn rugzak al beveilig met een metalen net zal de dief heel moeilijk bij het alarm zelf geraken en dan nog moet hij de code kennen om het te desactiveren. Een heel nuttige gadget, merci Amélie !
Vandaag zal het meeste hier ingepakt geraken hoop ik. Ik ben vooral benieuwd naar het gewicht van alle hulp die ik meeneem... Ik mag als checked bagage 2 grote zakken van elks max. 23 kg. meenemen. Net wel op de site van Delta Airlines gelezen dat je in de toekomst voor een 2de zak 50$ moet bijbetalen ;-( Maar ik heb nog een oud contract afgesloten en neem er dus nog 2 gratis mee.
Allé hasta más tarde, jaja ik ben volop Spaans aan het oefenen ook. Ik heb zo'n audio-lessen-cd in mijnen auto en da's dus een heel nuttig tijdverdrijf in het over en weer rijden oa. naar mijn werk.
Groetjes, Luc
Wij hebben er een heel deel lijmstiften (een kleine 100 stuks van 20 gr. en nog een aantal van 40gr.); 17 keer 4 fijne stiftjes (blauw, zwart, groen, rood); een 50 tal rode balpennen; 85 4-kleuren balpennen mee gekocht. De shop zelf heeft ook een inspanning gedaan want ik heb het meeste ook aan hun kostprijs gekregen !
Verder nog een aantal financiële schenkingen gekregen van mensen die liever anoniem blijven. Het totale bedrag waarme ik in Nicaragua schoolgerief zal kunnen gaan kopen bedraagt nu al 315 Euro, een héél mooi bedrag. Dit zal al zeker besteed worden aan (veel) schriften en ik ga ook op zoek gaan naar schoolrugzakjes voor de kinderen. Alle schenkers héél hard bedankt hoor.
Ik had van mijn petekindje Amélie voor mijne Nieuwjaar een aankoopbon van den AS Adventure gekregen en ik heb daar gisteren een deel van gebruikt om iets heel nuttig mee te kopen nml. de "Bag Protector Alert"
Het is een toestel welks schokken registreert en als het dit 3 seconden lang continu waarneemt, gaat het alarm af.
Ik ga dit alarm oa. gebruiken om, wanneer ik mijn kamer verlaat, dit in mijn rugzak te steken. Komt er dan iemand in mijn kamer en probeert die in mijn rugzak te geraken, dan gaat er een héél hard alarm af en dit zal de meeste dieven wel op een lopen zetten. Aangezien ik mijn rugzak al beveilig met een metalen net zal de dief heel moeilijk bij het alarm zelf geraken en dan nog moet hij de code kennen om het te desactiveren. Een heel nuttige gadget, merci Amélie !
Vandaag zal het meeste hier ingepakt geraken hoop ik. Ik ben vooral benieuwd naar het gewicht van alle hulp die ik meeneem... Ik mag als checked bagage 2 grote zakken van elks max. 23 kg. meenemen. Net wel op de site van Delta Airlines gelezen dat je in de toekomst voor een 2de zak 50$ moet bijbetalen ;-( Maar ik heb nog een oud contract afgesloten en neem er dus nog 2 gratis mee.
Allé hasta más tarde, jaja ik ben volop Spaans aan het oefenen ook. Ik heb zo'n audio-lessen-cd in mijnen auto en da's dus een heel nuttig tijdverdrijf in het over en weer rijden oa. naar mijn werk.
Groetjes, Luc
Abonneren op:
Posts (Atom)
